Moram priznati da se ozbiljno kolebam između vaskrsle „državotvornosti“ Čedomira Jovanovića – sa sve nacionalnom zastavom koja izbija iz pozadine – i ekonomsko-patriotskih spotova Mlađana Dinkića u kojima Mlađa grmi protiv „partijske države“, pljačke i nelogičnosti u sistemu PDV-a.

Srpska anglojezička rusofilija „u inat“ SAD i EU odlično funkcioniše kao oružje u novim ideološkim ratovima, ali je ona loša osnova za istinsko zbližavanje „braće zauvek“. Da bi do toga došlo, Srbi moraju da shvate da Rusija nije „Srbija sa atomskom bombom“, a Rusi moraju da shvate da Srbija nikako nije deo „Ruskog sveta“

Uz najčešće ironičnu konstataciju da se u slučaju ministra radi o dezerteru, pominjali su mu i "tetku iz Kanade" na ispraćaju ili zakletvi, "ćebovanje", "paljenje bicikla", medicinske preglede; neki su se nudili i da mu budu instruktori i komandiri – makar samo jedan dan 

Ovo nije zemlja iz koje izvire nafta ili koja ima morsku obalu ali svakako jeste zemlja u kojoj se može proizvoditi zdrava hrana i pružiti bogatoj klijenteli odmor u zdravoj, zelenoj sredini.

Mi sada moramo da plediramo za superkategorički imperativ kojim se briga za opstanak čovečanstva nalaže kao dužnost nad dužnostima, odnosno za religiozne ljude kao prva i najvažnija Božija zapovest

Predsednik Srbije u skladu sa Briselskim sporazumom javno je pozvao srpske sudije da polože zakletvu na ustavu samoproglašene repubike Kosovo i pred ratnim zločincem Hašimom Tačijem. Hoće li Aleksandar Vučić da kaže da ni to nije nacionalna veleizdaja? Takvu bruku i sramotu srpski narod u istoriji nije doživeo

U državnu istoriju Rusije Sergije Radonježski je ušao kao čovek koji je uspeo da ujedini nesložne ruske kneževe i predskazao je pobedu Dimitrija Donskog na Kulikovom polju. Blagosiljajući kneza pre bitke sa kanom Mamajem, poslao je sa vojskom i svoja dva najbolja monaha Aleksandra Peresveta i Andreja Oslabju.

Gospođa Merkel i, naročito, ministar Vestervele poslednjih meseci kao da su se trudili da kad god za to postoji prilika dospu još malo soli na živu kosovsku ranu. A to baš i nije najpreporučljivije u zemlji u kojoj postoji uzrečica „mrzim ga ko Nemca“.

Recimo, kako to otimanje dela Srbije (od strane NATO okupatora) bez referenduma može da, po međunarodnom pravu, bude pravno valjano, a menjanje granica referendumom da bude „kršenje“? Kršenje čega?

 Privođenje 150 lica sa policijskim dosijeima za televiziju, uvođenje doživotne robije, dolazak u Beograd predsjednika Rusije Vladimira Putina, skora turneja Aleksandra Vučića po svim okruzima, čaršijske glasine o skorom povlačenju premijerke Ane Brnabić, vulgarni naprednjački spot protiv Dragana Đilasa i Vuka Jeremića kao direktan produžetak kampanje za beogradske izbore... Da li je sve pobrojano i još ponešto pokušaj predsjednika Srbije da propagandno-političkim presingom amortizira efekte protesta građana širom zemlje ili najava novih redovnih vanrednih parlamentarnih izbora?