Svi američki diktatori

Da se, kojim slučajem, u Njujorku ili Vašingtonu napravi voštani muzej prijatelja Amerike, najmanje tri sprata bi zauzeli osvjedočeni i dokazani diktatori čiji su surovi režimi ubili, proterali i obespravili nekoliko miliona ljudi širom svijeta. Naravno, pod uslovom da ih Amerikanci priznaju za prijatelje što je malo vjerovatno, jer su ih se, u međuvremenu, odrekli ili nikada i nisu javno objelodanili njihovo protivprirodno prijateljstvo.

Osim ustavnih diktatora, koji su ustoličavani nakon namještenih izbora, prebrojavanjem glasova iz glasačkih kutija, a koje se odigravalo pod budnim okom vojne hunte, Amerikanci su sklapali prijateljstva i sa tradicionalnim diktatorima, koji su na vlast dolazili putem krvavih državnih udara. Uz pomoć CIA-e, koja je naoružavala i vojno obučavala privatne vojske samozvanih generala, rušene su vlasti izabrane od naroda i uvođene nemilosrdne diktature, koje su, u nekim slučajevima, rezultovale pogromom cjelokupnog stanovništva na određenom prostoru.

Nije svaki diktator mogao da bude američki prijatelj. Zalog za prijateljstvo u vrijeme hladnog rata bio je antikomunizam, a kasnije podržavanje američkih strateških interesa u svijetu i slobodan pristup njihovim poslovno-finansijskim terapijama, koje su se svodile na puko iskorištavanje prirodnih bogatstava i ekonomsko obogaljenje zemlje diktatora.

Svi su američki diktatori bili, ili su još uvijek, bogati i bogate se dok se privreda njihovih zemalja pogoršava i većina njihovog naroda živi u siromaštvu. Neke su dolari iz američkog poreza i zajmova uz podršku SAD učinili bilionerima, dok su drugi međunarodni trgovci drogom, koji se nalaze na platnom spisku CIA-e. Navešću samo neke.

Idi Amin

(General i predsjednik Ugande 1971-1979)

Podoficir britanske vojske, privukao je pažnju svojih pretpostavljenih zbog efikasnog upravljanja koncentracionim logorima u Keniji tokom Mau Mau pobune pedesetih godina prošlog vijeka, gdje je dobio naziv „Davilac“. Britanci su ga izabrali da zamijeni izabranu vladu Ugande udarom 1971. godine, zbog lojalnosti Britaniji i izrazito antikomunističkog stava. Nečovječno je postupao sa svojim narodom, uz aminovanje SAD i Velike Britanije. Ubijao je prijatelje, sveštenike, vojnike, obične ljude, a CIA i Mosad su obučavali njegove trupe. Kad je izgubio podršku američkih i britanskih prijatelja bježi u Saudijsku Arabiju gdje se danas bavi povrtlarstvom.

Fulgensio Batista

(Predsjednik Kube 1940-1944 i 1952-1959)

Narednik kubanske vojske, prvi put došao na vlast udarom 1932. godine. Bio je odabran od strane predsjednika Ruzvelta za suzbijanje ljevičara koji su svrgnuli

silnika Makadoa. Vladao je nekoliko godina, potom otišao u Majami, da bi se vratio 1952. godine kada učestvuje u još jednom udaru, protiv izabranog predsjednika Karlosa Sokarasa. Ajzenhauer je priznao Batistin režim, a on širokogrudno otvorio vrata Amerikancima i njihovim poslovnim interesima na Kubi. Šef mafije Majer Lenski pretvorio je Kubu u veliku kockarnicu i koristio kao tranzit u međunarodnoj trgovini drogom. Posle neuspjelog Kastroovog ustanka iz 1953. godine, Batista vrši odmazdu, progoni „subverzivne“ elemente, otpušta ljude sa posla. Vodovi smrti muče i ubijaju na hiljade „komunista“. Uprkos tome, ostaje prijatelj SAD i Ajzenhauera sve do kraja svoje strahovlade, do 1959. godine, kada ga Fidel Kastro konačno skida sa vlasti.

P. V. Bota

(Predsjednik Južnoafričke Republike 1984-1989, predsjednik vlade 1978-1984)

Za vrijeme prvog predsjedničkog razdoblja P. V. Bote, bivši ministar odbrane promjenio je strukturu vlasti, dajući vojsci i policiji velika ovlaštenja. Vlada SAD tiho je podržavale režim JAR-e s politikom rasne diskriminacije, uprkos bojkota UN i napora Kongresa da smanji američke investicije u tu državu. Kada se Portugal povukao iz svojih kolonija u Mozambiku i Angoli, Bota je, tvrdeći da želi ojačati kapitalizam na kontinentu, finansirao Mozambički nacionalni otpor (MNR) protiv narodne vlade te zemlje. Članovi MNR obučavani u JAR-i, odsijecali su uši, noseve i udove civilima, ubijali i silovali žene. Bota se povukao sa vlasti takođe posle udara, koji nije bio državni, nego moždani.

General Umberto Branko

(Predsjednik Brazila 1964-1967)

Početkom šezdesetih godina, brazilski predsjednik Žoao Goulart nastoji da trguje sa komunističkim državama, podržava radnički pokret i ograničava profite koje multinacionalne kompanije mogu iznijeti iz zemlje. Naravno da je ovo bilo neprihvatljivo za SAD i one 1964. godine učestvuju u obaranju Goularta sa vlasti koje je sproveo general Umberto Branko. Brankov režim bio je kratak, ali brutalan. Sindikati su zabranjeni, kritikovanje predsjednika postalo protivzakonito, a hiljade onih za koje se sumnjalo da su komunisti, uključujući i djecu, bili su uhapšeni i mučeni. Kao u Paragvaju, Argentini i Boliviji, zemlju su oteli od domorodačkih Indijanaca, a njihova kultura je uništena. Brazil je u razdoblju vladavine generala Branka ostvario veze sa Svjetskom antikomunističkom ligom i pomogao generalu Videli u njegovom preuzimanju vlasti u Argentini.

Čang Kaj-Šek

(Predsjednik Tajvana i predsjednik vlade Tajvana u razmaku 1930-1975)

U građanskom ratu koji je vođen između Maovih komunista i Čangovih nacionalista, SAD su stale na stranu Čang Kaj-Šeka. Omrznut zbog svoje okrutnosti, korupcije i dekadentnosti, Čang nije uživao podršku naroda. Čitave divizije vojske nacionalista dezertirale su i pobjegle na otok Formozu (Tajvan). Kada je došao tamo, Čang Kaj-Šek je zaveo strahovladu, nametnuo surovi režim stanovništvu, ali su zbog početka korejskog rata i antikomunističke histerije Makartijeve ere, SAD dale podršku Čangu i izjavili da mali otok predstavlja stvarnu vlast Kine. Kaj-Šek je zauzvrat dozvolio članovima WACL (Svjetska antikomunistička liga) da koriste jednu tamošnju vojnu akademiju za obučavanje vojnika za latinoameričke vojne udare. Karter je pokušao da prekine veze sa WACL, ali su one obnovljene u vrijeme Ronalda Regana, koji je od njih dobio pare za predsjedničku kampanju. Za vrijeme njegovog mandata, WACL je bila umiješana u obuku i snabdijevanje kontraša u Argentini i Tajvanu. Čang Kaj-Šek je umro 1975. godine.

Roberto Kordova

(Predsjednik Hondurasa 1981-1986)

Honduras je bio prva „banana republika“ i njegova istorija usko je povezana sa istorijom kompanije United Fruit Company, koja je trgovala voćem i imala jak i dug uticaj na privredni i politički razvoj nekoliko latinoameričkih zemalja.

Kada je 1979. godine Antonio Somoza srušen u Nikaragvi, Honduras dobiva novi nadimak: „Pentagonova Republika“. U to vrijeme, dobiva veliku finansijsku pomoć od SAD, koja do 1985. godine, sveukupno iznosi oko 231 miliona američkih dolara. Pomoć je dobivana prvenstveno zbog toga što je predsjednik Kordova dozvolio da Honduras postane centar za obuku nikaragvanskih kontraša koje je finansirao SAD. Kordova je blisko sarađivao i sa urugvajskim generalom Alvarezom, koga su takođe podržavale SAD. Alvarez je osnovao specijalni „udarni vod“ Kobre, čiji su specijalci vršili strahovite zločine, svlačili i vezivali svoje žrtve i bacali ih u jame. Alvareza je srušila vojska 1984. godine, a Kordova je zbog veza sa njim izgubio izbore. Aktivnosti vodova smrti i američka pomoć Hondurasa nastavljena je i dalje.

Kralj Fahd Bin Abdul Aziz

(Kralj Saudijske Arabije 1982-2005)

Apsolutni monarh kraljevine Saudijske Arabije podržavan od strane SAD, kao i njegov naslednik kralj Abdulah. Dinastija koja sa dvijehiljade kraljevih srodnika vlada željeznom šakom srednjovjekovnog feudalizma ima apsolutnu vlast nad stanovništvom. Mučenje je uobičajna pojava kao i amputiranje udova, izvršenja smrtnih kazni vješanjem su javna, a preljuba žene se kažnjava smrću kamenovanjem. U zatvorima drže stotine Sunita, koji čine većinu među muslimanima i koji su im glavna opozicija. SAD i druge zapadne demokratije podržavaju Saudijsku Arabiju zbog ogromnog bogatstva nafte, njene prozapadne orijentacije i antifundamentalističkog stava kraljevske porodice.

General Francisko Franko

(Predsjednik Španije 1939-1973)

Vojnu karijeru gradio je boreći se u kolonijalnim ratovima u Africi. Kao nepokolebljivi konzervativac doveden je do bjesnila kada je Republikanski savez socijalista, marksista i liberala osvojio prve slobodne izbore 1936. godine. Odlučio je da preuzme vlast na silu i krenuo u građanski rat u kojem je na početku gubio, ali je, uz vojnu podršku Hitlera, Musolinija i američkih korporacija koje su podržavale Hitlera, uspio da slomi otpor Republike i nasilno preuzme vlast koja je trajala preko trideset godina. Presudnu ulogu u Frankovoj pobjedi imali su Ford i DŽeneral Motors, koji su mu isporučili oko 12.000 kamiona. Franko je u Španiji zaveo diktaturu. Sve političke stranke i radnički sindikati bili su zabranjeni, knjige su spaljivane, a disidenti mučeni i smaknuti. Međunarodna zajednica bojkotovala je Frankovu Španiju, ali su SAD Franka smatrale saveznikom u hladnom ratu i ulagale milione u njegovu zemlju.

Ferdinand Markos

(Predsjednik Filipina 1965 -1986)

Za vrijeme vladavine Ferdinanda Markosa, nacionalni dug Filipina porastao je od 2 biliona na 30 biliona američkih dolara, ali su zato američke korporacije napredovale, što možda objašnjava zašto SAD nisu protestvovale protiv Markosovog nametanja prijekog suda 1972. godine. Karterova administracija izmamila je zajam od 88 miliona dolara od Svjetske banke za Markosa, povećala mu vojnu pomoć za 300% i zvala ga „meki diktator“. To što su Markosovim protivnicima lupane glave od zidove, paljene genitalije i stidne dlake, što su tučeni toljagama, flašama i kundacima i što su se do kraja 1977. godine vojne snage učetvorostručile, a preko 60 hiljada Filipinaca uhapšeno iz političkih razloga, nije smetalo DŽordžu Bušu da pohvali Markosa za njegovu „odanost demokratskim principima i demokratskim procesima“. Markosa su 1986. godine zbacili pristalice Korason Akino, a Imelda i Markos su pobjegli na Havaje. Markos je umro 1989. godine.

Maksimiliano Hernandez Martinez

(General i predsjednik El Salvadora 1931-1944)

General Martinez domogao se vlasti u udaru 1931. godine, a već sledeće godine pokrenuo antikomunističku čistku. U masakrima koji su slijedili ubijeno je oko 40.000 seljaka, u potpunosti je izbrisana indijanska kultura te zemlje. Pošto šest sedmica kasnije nije uspio ustanak koji je organizovao osnivač Komunističke partije El Salvadora Farabundo Marti, uslijedila je krvava odmazda generala Martineza. Ceste i kanalizacione jame bile su prekrivene tijelima. Iz hotela su izvlačeni ljudi sa plavom kosom i ubijani kao sumnjivi Rusi. Mnogi su smaknuti, a onda ugurani u masovne grobnice koje su morali sami iskopati. Američki ratni brodovi bili su stacionirani blizu obale, spremni da pošalju marince kako bi pomogli generalu u slučaju da naiđe na ozbiljniji otpor. Martinez je istjeran iz zemlje 1944. godine.

Mobutu Sese Seko

(Predsjednik Zaira 1965-1997)

Američkim kompanijama koje su imale kontrolu nad kobaltom, bakrom i dijamantima Zaira, nikako nije odgovaralo što se prvi izabrani predsjednik Zaira (u to vrijeme, 1961. godine, to je bila Republika Kongo), Patris Lumumba približava socijalizmu. Angažovana je CIA, koja je organizovala atentat u kojem je ubijen predsjednik koji je izabran voljom naroda. Na njegovo mjesto došao je Mobutu Sese Seko, koji je od 1965. godine postao glavni čovjek SAD-a u centralnoj Africi. Mobutu se enormno bogatio na račun ekonomije i eksploatacije resursa svoje zemlje. Jedna od najbogatijih zemalja u regionu Zair se nalazi na petom mjestu po siromaštvu. Sese Seko poražen od strane pobunjeničkog pokreta Lorena Kabile bježi u Maroko i tamo umire 1977. godine.

General Manuel Noriega

(Šef odbrambenih snaga Paname 1984 -1990)

Bivši šef tajne policije Paname i operativac CIA-e Manuel Norijega postaje 1983. god. vrhovni komandant Nacionalne garde i sledećih šest godina praktično vlada Panamom imajući veću vlast od predsjednika. Bio je na platnom spisku CIJA-e još u vrijeme kada je njen direktor bio DŽordž Buš. Sto hiljada dolara bila je njegova godišnja plata. Prijateljstvo se nastavilo čak i nakon što je Noriegino trgovanje drogom 1975.god. otkrila DEA (Uprava za suzbijanje droga u SAD ). Za vrijeme Reganovog mandata, Noriega je sarađivao sa Amerikancima na tajnim akcijama protiv Nikaragve, obučavanjem kontraša i osiguravajući mjesta za pretovar za operacije koje je organizovala CIA, a koje su se odnosile na naoružavanje kontraša i slanje kokaina u SAD. Pošto je odbio da podrži američku invaziju na Nigaragvu dolazi u nemilost bivših prijatelja. Odgovor je bio invazija Paname 1989.god. nakon što je Noriega poništio Panamske izbore. SAD su uspostavili režim sličan Norieginom, a on je potražio azil u diplomatskoj misiji Vatikana, ali se nakon nekoliko dana predao američkoj vojsci. Izveden je pred sud u Majamiju i pod optužbama za trgovanje drogom osuđen na 40 godina zatvora.

Turgut Ozal

(Predsjednik vlade Turske 1983-1989 i predsjednik Turske 1989-1993)

Turgut Ozal izabran je za predsjednika vlade nakon nekoliko godina krute vojne vlasti, ali se njegovim dolaskom na vlast ništa nije promjenilo. Nastavljeni su progoni i mučenja političkih protivnika, a bez obzira na žestoku represiju, američko-turski odnosi ostaju srdačni. Uprkos kršenjima ljudskih prava, Turska je prijatelj Amerike, prije svega zato što je jedna od Cijinih ključnih prisluškivačkih položaja na sovjetskoj granici. Godine 1987. god. Turska je bila treći najveći primalac američke pomoći.

Muhamed Reza Pahlavi

(Šah Irana 1941-1979)

CIA je 1953. god radila punom parom. Pripremala je udar u Gvatemali i obarala ljevičarsku vladu dr Mosadika, koji se protivio velikim ovlašteljima šaha i sudjelovanju stranog kapitala u iranskoj naftnoj industriji. Šah Reza se sklonio u Italiju, ali se posle intervencije vojske, koja mu je pružila podršku, vratio u zemlju i oborio Mosadika sa vlasti. U prevratu je uhapšeno i ubijeno nekoliko hiljada ljudi. Za vrijeme regionalnih izbora 1954. godine, šahovi su agenti napali vjersku školu i sa krova u smrt bacili stotine učenika. Šah je nastavio da učvršćuje vlast strahom i mučenjem. Njegova tajna policijska agencija SAVAK, stvorena je 1957. godine i njom je upravljala CIA. SAVAK-ove metode mučenja uključivale su elektro šokove, bičevanje,sipanje kipuće vode u debelo crijevo, vezanje utega za testise,čupanje zubi i noktiju. Iran je pod šahom postao odan američki saveznik i baza za špijunske operacije na granici Sovjetskog Saveza.

Svrgnut je u revoluciji 1978, a vlast je preuzeo fundamentalistički vojni vođa Ajatolah Homeini.

Georgios Papadopulos

(Predsjednik vlade Grčke 1967-1973, samoproklamovani predsjednik 1973)

Kada je američki predsjednik Lindon DŽonson ponudio grčkom ambasadoru rješenje za spor između Grčke i Turske u vezi sa Kiprom, ambasador je protestovao, rekavši da je rješenje neprihvatljivo za grčki parlament i ustav. Tri godine kasnije, 1967. godine, vojni udar srušio je slobodno izabranu vladu Andreasa Papandreua, a vodio ga je Cijin namještenik i bivši nacista Georgios Papadopulos. Petnaest godina bio je na Cijinom platnom spisku, a za vrijeme Drugog svjetskog rata, bio je kapetan u nacističkim bataljonima bezbjednosti, čija je glavna svrha bila hvatanje članova grčkog Pokreta otpora. Za vrijeme prvog mjeseca Papadopolusove vlasti, 8.000 takozvanih „ ljevičara“ mučeno je i zatvoreno.

Grčka je izbačena iz Evropske komisije za ljudska prava, ali je nastavila da prima američku pomoć. Grčka je, za uzvrat, dozvolila Amerikancima da razmjeste vojne baze na njenoj teritoriji. Papadopulos je smjenjen 1974. godine kada je izveden na sud zbog povrede ljudskih prava.

General Augusto Pinoče

(Predsjednik Čilea 1974-1990)

Socijalistički predsjednik Čilea Salvador Aljende ubijen je 1973. godine, prilikom krvavog državnog udara kojim je upravljala CIA i ITT (američka telekomunikaciona kompanija). Vlast je preuzeo general Augusto Pinočeo i uveo vojnu diktaturu. Tokom vladavine vojne hunte u Čileu je ubijeno preko 3.000 ljudi, a oko 30.000 je zatvarano i mučeno. Uprkos tome, vlada SAD je nastavila podržavati Pinočea međunarodnim zajmovima. Protiv Pinočea je u vrijeme njegove smrti 2006. bilo podignuto preko 300 optužbi za kršenja ljudskih prava i pronevjera.

Salot Sar, Min Hai ili Pol Pot

(Vođa Crvenih Kmera, generalni sekretar Kambodže 1963-1979, predsjednik vlade Demokratske Kambodže 1975-1979)

Američko bombardovanje Kambodže od 1969. do 1972. godine, ostavilo je za sobom 600.000 mrtvih civila, milione izbjeglica, a kambodžansku privredu i kulturu u ruševinama. Narod je okrivio SAD i marionetski režim Lon Nola za razarenje i pridružio se gerilskoj vojsci Crvenih Kmera, koju je vodio Pol Pot i koja je na kraju pobijedila Lon Nesa i preuzela vlast u aprilu 1975. godine. Tokom perioda svoje vlasti, Pol Pot je nametnuo zemlji verziju agrarne kolektivizacije, primoravši stanovnike gradova da se presele na sela i rade na kolektivnim farmama. Oko dva miliona ljudi stradalo je zbog prinudnog rada. Teror je prestao kada je Vijetnam 1979. godine isterao Crvene Kmere iz Kambodže. Tada na scenu stupaju SAD i preduzimaju korake da se Crveni Kmeri sačuvaju kao paritetna snaga Vijetnamcima. Preko međunarodnih agencija slali su pomoć u hrani i naoružanju Kmerima, koji su bili pobjegli na Tajland.

Antonio de Oliveira Salazar

(Predsjednik vlade Portugala 1932-1968 )

Obožavao je Hitlera i Musolinija, ali nakon što su pobjeđeni, pridružio se saveznicima i postao aktivan i angažovan član NATO-a. Njegova tajna policija PIDE bila je slična Gestapu, otvoreni su koncentracioni logori za „neprijatelje države“ u kojima su ljudi mučeni i ubijani. Sve aktivnosti sindikata su bile zabranjene, a Portugal je bila jedna od najnerazvijenijih zemalja u Evropi. Takođe su bili i poslednje uporište evropskog kolonijalizma ne želeći da se odreknu svojih kolonija u Istočnom Timoru, Portugalskoj Gvajani, Angoli i Mozambiku. SAD je otvoreno podržavao Salazara i njegova kolonijalna shvatanja zbog strateške važnosti vojnih baza poput one u portugalskim Azorima. Salazar je umro 1974. godine.

Anastazio Somoza, stariji i mlađi

(Predsjednici Nikaragve, stariji 1936-1944 i 1950-1956, mlađi 1967-1972 i 1974-1979)

Američki marinci su izvršili invaziju na Nikaragvu 1912. godine, i tamo ostali do 1933. godine, boreći se bezuspješno protiv revolucionara pod vođstvom Augusta Sandina. Stvorili su nikaragvansku Nacionalnu gardu i postavili na vlast Anastazija Somozu Garsiju. Somoza ubija Sandina u atentatu i preuzima vlast u zemlji. Provodi teror u kojem strada veliki broj ljudi. Predsjednik Frenklin Ruzvelt daje Somozi bezgraničnu podršku i kaže: „Somoza može biti hulja, ali on je naša hulja“. Korupcija, mučenja i ubistva disidenata nastavljaju se tokom vladavine dvije generacije Somoza. Pošto su starijeg Somozu ubili na ulici 1956. godine, njegov sin preuzima vlast u Nikaragvi i nastavlja tamo gdje je njegov otac stao. Somoze su opljačkali Nikaragvu i postali milioneri. Mlađi Somoza zarađivao je godišnje 12 miliona dolara kupujući krv svoga naroda i prodavajući je u inostranstvo po 300% višoj cijeni. Takođe je ukrao pomoć koju je Nikaragva dobila posle katastrofalnog zemljotresa 1972. godine. Srušen je 1979, godine od Sandinista, pobunjenika koji su dobili ime po revolucionarnom heroju kojeg je ubio njegov otac.

General Suharto

(Predsjednik Indonezije 1967-1998)

Indonezija je totalitarna držaava, a njen neosporni vladar više od 20 godina, bio je general Suharto, jedan je od najbrutalnijih diktatora u istoriji. Na vlast je došao 1965. godine, udarom koji je organizovala CIA. Odlučio je da Indoneziju očisti od komunista i sa svojim generalim sproveo krvožednu čistku koju je nadgledala CIA. Čitava stanovništva gradova i sela bila su stjerana na određene lokacije i masakrirana. Uz pola miliona ljudi koji su bili ubijeni nakon udara, još ih je 750.000 bilo uhapšeno i mučeno. Na kraju, jedan milion ljudi umro je u jednom od najdivljačkijih masovnih krvoprolića moderne političke istorije. Do dana današnjeg, SAD nastavlja da obučava i naoružava indonezijsku vojsku najnovijom opremom visoke tehnologije. Suharto se povukao 1999. godine, nakon masovnih javnih protesta.

Muhamed Zia Ul-Hak

(Predsjednik Pakistana 1977-1988 )

Droge su bile nepoznate u Pakistanu 1979. godine kada je general Muhamed Zia Ul-Hak proglasio prijeki sud i izvršio smrtnu kaznu nad svojim na izborima izabranim predhodnikom Zulfikarom Ali Butom, ali do 1984. godine u Pakistanu se proizvodilo oko 70% od ukupne svjetske proizvodnje heroina. Uprkos tome, SAD, koje su vodile glavnu kampanju u borbi protiv trgovine drogama, nisu bile voljne da preduzmu akciju i hapšenja, prije svega da ne bi doveli u nepriliku vladu koja im je bila saveznik. Bivši sekretar vanjskih poslova Henri Kisindžer nazvao je Pakistan „državom prve borbene linije“, koja brani „slobodne ljude“. I pored zatvaranja i mučenja disidenata, Pakistan je pod Ul-Hakom bio najveći primalac američke pomoći, dobivši preko tri biliona dolara 1982. godine, od čega je preko pola bilo za oružje. Zia je na kraju ukinuo prijeki sud i zakazao opšte izbore 1985. godine. Poginuo je u misterioznom padu aviona 1988. godine.