Prosrbijanska ili prozapadnjačka vlada

''Niko tako ne služi svesrdno tuđinu kao nesrećni Slavjani'' (Petar Petrović – Njegoš)

Na izborima za Skupštinu Srbije (''parlamentarnim izborima'') učestvovale su, shodno ponudi biračima, krajnje uprošćeno kazano, dve osnovne grupe političkih stranak a. Jednoj grupi stranaka je, pre svega, celovitost Srbije u prvom planu. Drugoj grupi je pozapadnjačavanje Srbije (članstvo u ''Evropskoj uniji'') ključni interes, ''veliki cilj'', a koraci u tom pravcu su ''junaštvo'' i rodoljublje (''patriotizam''). Ove osnovne grupe mogu da se dalje raščlane. Prvu grupu stranaka možemo da nazovemo prosrbijanskim a drugu grupu prozapadnjačkim ili globalističkim strankama. Ove druge partije podržavaju globalizam, pretežno u korist zapadnjačkih država, što je drugo, novo ime za kolonizam u današnjim uslovima. Prozapadnjačke ili globalističke stranke, poput zapadnjačkih političara, sebe nazivaju ''proevropskim''. ''Prozapadnjačkoglobalističke'' je ustvari najprikladniji pridev za pretežan broj njih. A za razliku od našeg naroda i samih zapadnjaka, domaći političari i druge javne ličnosti pretežno izbegavaju reči ''zapadnjak'' i ''zapadnjački''.

Iako su zapadnjački političari nebrojeno puta prevarili srbijanske i slovenske političare uopšte, ne sprovodeći ni potpisana dokumenta, iako su mimo međunarodnog prava bombardovali srpske zemlje, potsticali razjedinjenje Jugoslavije i Srbije, iako ne priznaju granice Srbije, određeni srbijanski političari kao da to zaboravljaju, veruju u prosperitet koji zapadnjačka politika ima navodno da donese većinski pravoslavnoj i slovenskoj Srbiji. Za njih je pozapadnjačenje Srbije cilj iznad svih ciljeva. ''Evropska unija'' je nova mitologija, napredak Srbije zavisi samo od strane ''pomoći'' i ''investicija'', što znači od dojučerašnjih rušitelja, razjedinitelja i smanjivača Srbije. Reč ''investicija'' se često u ovdašnjoj prozapadnjačkoj propagandi koristi za prodaju sopstvenog i uvećanje tuđeg proizvedenog bogatstva. Stvoren je ''kult stranca'' (M. Pavlović).

A zapadnjački političari, ustvari, stalno nastoje da Srbija bude korisnik ''pomoći'', s tim da prethodno ispuni razne, nekad i ponižavajuće uslove. Pri tom se i na Zapadu priznaje ''da je inostrana pomoć snažno oružje za sticanje vlasti nad zemljama''. (1) Zapravo, jedina sigurna zapadnjačka pomoć je pomoć u stvaranju neuspešne države.

S druge strane, prozapadnjački srbijanski političari kao da izbegavaju stvarnost ''Evropske unije''. Jedna od propagandnih parola u poslednjim izborima je bila: ''Posao ne može da čeka''. Poznavaoci stvarnosti tog udruženja, međutim, kažu drugčije. Naime, ''na ekonomskom planu EU nije u stanju da obezbedi nova radna mesta i smanji nezaposlenost''. (2) Osim toga, na Zapadu ''stranim radnicima se manje plaća nego svojim''. (3) A to strani poslodavci čine i u Srbiji.

Nakon neprikladnog odnosa prema Irskoj posle odbacivanja na referendumu Lisabonskog ugovora o ''reformi evropskih institucija'', naročito od strane Berlina i Pariza, vodeći londonski dnevnik je zaključio da je ''EU antidemokratska tvorevina''. (4) Nasuprot velikoj razdraganosti dela domaćih političara prema ''evropskom putu'' i ''evropskim poslovima'', u samoj ''Evropskoj uniji postoji nepoverenje značajnog dela biračkog tela, spram udaljene, otuđene i neodgovorne elite koja nameće pravila''. (5) Tog nepoverenja, međutim, kao da nema kod pojedinih srbijanskih (''srpskih'') političara.

San o bogaćenju Srbije uz pomoć zapadnjačkih država je po svemu sudeći naivno očekivanje. Dobrom delu srbijanskih političara i njihovom užem okruženju kao da nije poznato da Srbija nikad ne može da bude Zapad. Da bi bila Zapad ona treba da bude usmerena na izrabljivanje drugih država i naroda, a ona to ne čini niti to može da čini. Ona samo može da bude nezavisna država koja drži do svojih interesa ili kolonija jevtine radne snage, prostor za strano, nemilosrdno iscrpljivanje domaćeg prirodnog bogatstva. Srbijanci teško mogu na Zapadu da imaju banke, železare, monopolska industrijska preduzeća, da kontrolišu izvore pitke i mineralne vode, komunalna preduzeća, rudnike i elektrane, naftnu industriju, televiziju, štampu... A to je sve ono što naši prozapadni političari treba dalje da omoguće, pre svega Zapadu, kako bi Srbija ostvarila ''evropsku perspektivu''. To su ''domaći zadaci'' kako je govorio pronemački političar prethodno nemački stipendista, Z. Đinđić. (6)

U ''Evropskoj uniji'' Srbija, nakon izvršavanja mnogih ''domaćih zadataka'', ''harmonizacije'', ''pomoći'' i ucena, može zapravo da postane neravnopravni, poniženi član koji nema jednaka prava i uticaj na odluke. Naime, Dekleracijom 20 iz Nice ''o proširenju ''Evropske unije'' utvrđeno je da ''nove politike mora da imaju podršku država koje predstavljaju najmanje 62 % ukupnog proširenog stanovništva EU od 450 miliona''. Time su nove članice ''zapravo sprečene da donesu bilo kakvu odluku''. (7) Srbija ustvari u ''Evropskoj uniji'' može da bude u grupi država koje su ''trećerazredni članovi koji se hrane dobačenim komadima sa stola za kojim piruju važniji članovi porodice'' – kako to kaže I. Valerštajn o poretku u ''Evropskom domu''. (8)

Po završetku izbora, iz najveće prozapadnjačke i globalističke stranke je najavljena m ogućnost obrazovanja ''proevropske, nacionalno i socijalno odgovorne vlade­­''. ''Proevropska'' je, jasnije kazano, prozapadnjačka vlada koja je korisnija za zapadnjačke interese. Iz ovoga proističe da je ''nacionalna odgovornost'' spojiva sa doprinosom u ostvarivanju zapadnjačkih ciljeva u Srbiji. Međutim, kome to nije jasno da je napredak zapadnjačkih država u velikoj meri rezultat izrabljivanja drugih naroda i država, kao i na ''zločinima koje su u daljoj i bližoj prošlosti počinili njihovi lideri'' (9). Interesi Srbije i zapadnjački interesi su pretežno suprostavljeni. To se ogoljeno vidi iz zapadnjačkog bombardovanja Srbije, kao i po tome što dobar broj zapadnjačkih vlada ne priznaje granice Srbije. Zapadnjački interesi su ''stremljenje ka svetskoj vlasti'' u čemu Srbija može da bude objekat a ne jedan od subjekata.

Opšte je poznato rašireno verovanje kod značajnog dela domaćih političara da Srbija treba da postane članica ''Evropske unije'' i da time ostvari ''bolji život''. Ali ruski mislilac Aleksandar Zinovjev, koji je 20 godina živeo na Zapadu, objašnjava našim i istočnoevropskim političarima da ''drugi narodi mogu postati i postaju elementi tela Zapada samo ne kao građani svojih zemalja koji teže zapadnim obrascima, već jedino kada ih napuste i asimiluju u zemljama Zapada. A i to nije lako. Desetine miliona stranaca žive u zemljama Zapada ostajući ipak strana pojava.'' (10) On dalje zaključuje da ''Zapad već postoji, on zauzima svoje mesto na planeti u predvidivoj budućnosti. On je sposoban da to mesto sačuva za sebe i da nedozvoli da pored njega postoji drugi 'Zapad'' i da ''...najviše što narodi koji se pozapadnjačavaju mogu računati jeste da se nađu u sferi vladavine, stapanja u kolonije Zapada...'' (11) Za domaće prozapadnjačke političare i njihovo uže okruženje sledi naravoučenije: najviše na šta Srbija može da računa je da postane kolonija Zapada. Međutim, pozapadnjačenje po svaku cenu – to je moto nekih naših političara, put bez alternative: ''Evropa unija'' je nova mitologija. Ne sumlja se u zapadnjaštvo čija će se ipak ''propast jednog dana dogoditi'' po ruskom misliocu Zinovjevu. (12)

Govoreći o ''evropskoj budućnosti'' zapadnjački i domaći prozapadnjački političari u suštini govore o kolonijalnoj budućnosti. A ta budućnost donosi dalje smanjivanje Srbije i kolonijalni položaj Srbijanaca, što znači Srba i drugih državljana Srbije.

Jer, na ''evropskom putu bez alternative'' uglavnom pod prozapadnjačkom vlašću, tokom prve decenije ovog veka, poraslo je samo bogatstvo manjeg dela Srbijanaca. A država, kao i narod u celini, doživeo je svakojako smanjivanje. Smanjivanje se odnosi na teritoriju pod državnom kontrolom, brojno stanje naroda, vlasništvo nad bankama, fabrikama, trgovinom i zemljištem, u korišćenju prirodnog bogatstva. Srbija je izgubila kontrolu nad nekim privrednim granama, razoreno je domaće bankarstvo, oslabljeno obrazovanje, oslabljena je vojska. Opadanje je vidljivo u kulturi, sužen je informativni prostor. Prisutno je opadanje javnog morala. Poraslo je beznađe, organizaciono rasulo i razjedinjenost naroda. Povećano je iseljavanje mladih, kao i njihovo prestupničko ponašanje. Smanjene su obradive površine i otežan je položaj poljoprivrednika na tržištu. Propadanje velikog broja sela i smanjivanje gradova nikad nije tako bilo očigledno. Napredovalo je, dakle, ukupno smanjivanje snage Srbije i Srbijanaca.

Šta se može da očekuje od prozapadljačke vlade? Verovatno brže ostvarivanje hegemonističkih ciljeva zapadnjačkih vlada u Srbiji. To znači još brže širenje zapadnjačke privrede i kulture, zaposedanje prirodnog bogatstva odnosno zapadnjačko osvajanje Srbije neoružanim sredstvima. Kolonizacija Srbije biće uspešnija, naročito od strane Nemaca u severnoj Srbiji. Uvećavaće se zapadljačka moć u Srbiji i nad Srbijom u uslovima kada je konkurentnost njene privrede prethodno smanjena ekonomskim ucenama (''embargom''), bombardovanjem i nedovoljnom carinskom zaštitom. A to znači dalje smanjivanje učešća Srbijanaca u vlasništvu i upravljanju kapitalom odnosno bankarstvom, industrijom, uslugama i prirodnim bogatstvom u svojoj državi. Nastaviće se još brže srozavanje kulture i slabljenje obrazovnih institucija. Znači, nastaviće se, na primer, brže osiromašenje srpskog jezika, zapostavljanje službenog pisma, muzičke kulture, dalje srozavanje pozorišne umetnosti... Snabdevanje energentima i vodom i vršenje komunalnih usluga bi moglo da bude i pod kontrolom stranaca, po cenama u kojima ne bi bila ugrađena solidarnost sa siromašnijim stanovništvom. Mogli bi brže da uznapreduju dosadšnji ''evropski poslovi'' na daljem teritorijalnom razjedinjenju Srbije u pravcu postepenog odvajanja severne Srbije koji su dosada uspešno napredovali do zastave i izbornih pravila. I ne samo dotle. Dodvoravanjem prozapadnjačkih stranaka Zapadu, povećale bi se mogućnosti za dalje smanjivanje srbijanskog vlasništva na poljoprivrednim zemljištem, naročito u severnoj Srbiji, dobrim delom u korist nemačkog vlasništva. Uspešnije bi mogli da se ostvaruju ''evropski poslovi'' na daljem razbijanju Srbije, korak po korak, stvaranjem ''vojvođanske nacije'', ''vojvođanske crkve'' i ''vojvođanskog jezika'' (S. Antonić). (13) ''Entuzijazmom u izvršavanju ''domaćih zadataka'' bi potiskivana činjenica da ''slepo praćenje religije evro-integracija nije zastupljeno ni kod ključnih članica (Velike Britanije, Nemačke, Francuske, Španije, Italije)'', i da ono kao takvo ''Srbiji može jedino da šteti'' . (14)

Zato, ako je narodni i državni opstanak opšteprihvaćeni cilj, Srbiji je potrebnija vlada narodnog spasa – od stranaka kojima je sudbina Srbije i naroda u celini na prvom mestu a ne povlađivanje globalizmu i zapadnjačkoj idologiji i propagandi. Srbiji je potrebna vlada koja želi da zaustavi državno i narodno smanjivanje – bez presudnog oslanjanja na njeno ''jačanje'' od strane osvajačkog Zapada. Jer, Srbiju ne bi spasli od daljeg nazadovanja i osnažili je njeni dojučerašnji rušitelji i smanjivači, kao i vlada koja je pod njihovom kontrolom. A i obrazovanje vlade narodnog spasa bilo bi pravi podvig u uslovima svakojakih zapadljačkih uplitanja i pritisaka, kao i tekućeg ponašanja uticajnih domaćih prozapadnjaka i globalista. Naročito uzimajući činjenicu da su se ambasadori Britanije, Nemačke i SAD razmahnuli posle izbora po Srbiji, koji ne priznaju njene granice, obmanjujći političare i javnost o budućem usrećivanju Srbije njenim daljim privrednim potčinjavanjem (''stranim investicijama'') i novčanom ''pomoći'', ukoliko se obrazuje globalistička (''proevropska'') i to, kako kaže akademik Mihajilo Marković od ''partija i koalicija partija koje će slediti njihove direktive''. Pri tome valja da se uzme u obzir i podatak koji je izneo o uloženim ''više od 50 miliona dolara'' u tom cilju. (15)

Fusnote:

1. Kolman, DŽ, Komitet 300, Narodna knjiga, Beograd, 2006, s. 18.

2. Jovanović, N. M , Evropska ekonomska integracija, Ekonomski fakultet, Beograd, 2004, s. 60. Poznato je takođe da je u Poljskoj nezaposlenost udvostručena posle njenog ulaska u NATO.

3. Zinovjev, A, Zapad, fenomen zapadnjaštva, Naš dom, Beograd, 2002, s. 124.

4. Pravda, Beograd, 18.06.2008, s. 9.

5. Jovanović, N. M , Evropska ekonomska integracija .. ., s. 53.

6. Ivanović, Ž, Zoran Đinđić u mreži mafije, Beletra, Beograd, 2004, s. 143.

7. Jovanović, N. M , Evropska ekonomska integracija .. , s.70.

8. Zinovjev, A, Zapad, fenomen zapadnjaštva..., citat Zinovjeva, s. 306.

9. Ivanović, Ž, Zoran Đinđić u mreži ..., s. 141.

10. Zinovjev, A, Zapad, fenomen zapadnjaštva..., s. 16.

11. Isto, s. 17.

12. Isto, s. 100.

13. Stojčević, Nevenka, ''Duboka kriza'', Pravda Beorgrad, 24–25.05.2008, s. 16-17.

14. Gajić, V.A, ''Šta Evropska unija donosi Srbiji'', Pečat, 6, 2008, s. 13.

15. Stojčević, Nevenka, ''SPS nema ništa zajedničko sa DS'', Pravda, Beograd, 17.06.2008, s.17.