"Imperija uzvraća udarac"

Tek što je usledilo zvanično saopštenje NATO pakta da libijski lider Moamer Gadafi ne predstavlja metu, usledilo je nešto slično onome što se dogodilo i 1986. god. Naime, avijacija Nato pakta je namerno ciljala dom porodice Gadafi, prilikom čega je stradao sin libijskog vođe i troje njegove unučadi. Američki ministar odbrane Robert Gejts izjavio je sledeće: “on (Gadafi) nije direktna meta aviona NATO-a, koji će, međutim, nastaviti da gađaju komandne centre”.[1] Da li dom Gadafijeve porodice i spavaće sobe njegove unučadi spada u „komandne centre“ sasvim je prirodno pitanje koje može uslediti nakon ove cinične izjave američkog Ministra odbrane. Naime, prilikom pomenutog ratnog zločina ubijeni su najmlađi sin Moamera Gadafija Sejf al Arab i troje njegovih unuka dok je sam Gadafi lično bio u zgradi tokom napada ali je nekim čudom ponovo preživeo direktni napad.[2] 

Ovaj postupak ne možemo drugačije da nazovemo do masakrom nedužnih i sada se postavlja pitanje čemu zapravo i služi bombardovanje Libije i koja je svrha ove “kampanje” dela Severnoatlantske alijanse? Da li bombardovanje zaista za cilj ima sprečavanje i prestanak „progona civila“ i „ubijanja nevinih“, ili je reč upravo o suprotnom? O jednoj agresiji koja za cilj ima prvenstveno naftu, a potom strateško pozicioniranje NATO-a u Severnoj Africi i svrgavanje Moamera Gadafija, čak i po cenu najgnusnijih zločina koje čine upravo vazdušne snage pomenute Alijanse. Iznenađuju pri tom prilično mlake reakcije koje stižu iz drugih delova sveta (moguće da će uslediti u narednim časovima, a za sada čudi uzdržanost Rusije i Kine), kao da se čitav svet već navikao i pomirio sa tragičnom sudbinom porodice Gadafi. 

Dakle, legitimni cilj NATO avijacije sada predstavljaju kuće i očigledni civilni ciljevi, baš kao što je to bio slučaj sa našom zemljom 1999. godine. I tada avijacija NATO pakta i SAD nisu bile u stanju da vojnički poraze jedinice vojske bivše SRJ na Kosovu pa su prešle na ciljano i namerno gađanje civilnih ciljeva kako bi tim zločinima protiv civilnog stanovništva prisilila tadašnje rukovodstvo na pregovore i kapitulaciju.

 Očigledno je da se i sa Libijom ponavlja potpuno isti scenario. Snage NATO pakta, bez učešća Nemačke kao važnog i možda čak ključnog saveznika, ne mogu na terenu da ostvare značajne vojne uspehe čak ni protiv slabašne regularne libijske armije, tako da se vazdušna podrška libijskim „civilima“ na istoku, odnosno šačici pobunjenika koji su, uzgred, bučno proslavili pogibiju Gadafijevog sina, svela na ubistvo članova njegove porodice. I ko je onda ovde istinski diktator i tiranin?

PS. Da li će i pred kojim tribunalom za ovaj zločin odgovarati „nalogodavci“ i ubice Gadafijeve unučadi?