Srbi su svoju konstitutivnost i ravnopravnost odbranili oružjem protiv udruženih komšija i „međunarodne zajednice“, a Hrvati će to postići politički, uz podršku dijela komšiluka i katoličkog dijela EU.

Ponovnim dolaskom Milorada Dodika na čelo vlade početkom 2006. i nacionalnom politikom praćenom dobrim ekonomskim potezima, vjera u RS raste i jača. Gotovo plebiscitarna podrška koju su građani RS dali njegovom SNSD-u radikalno mijenja političku situaciju u BiH.

Istina, Hrvati s pravom traže Herceg-Bosnu jer neće više da trpe da im Bošnjaci biraju nacionalne predstavnike u zajedničkom predsjedništvu, parlamentu i vladi, a Srbi brane dejtonsku poziciju RS da ih ne bi snašlo isto što i Hrvate. Ali, niko nit šta traži niti šta brani izvan okvira BiH.

Bošnjački mediji su i ove godine protestovali zbog nepatriotskog i antipatriotskog ponašanja komšija, jer očigledno ne shvataju da je po makar kakav opstanak BiH čak i dobro što se ovdašnji Srbi i Hrvati ne prisjećaju šta se dogodilo 1. marta 1992.

Hapšenje Jovana Divjaka prilično je pogodilo i neke od NVO u Srbiji. Sasvim je razumljiv njihov gnjev, jer se ovim hapšenjem narušava konstrukcija koju su godinama gradili, a prema kojoj su Srbi agresori i dželati, a muslimani borci za oslobođenje i žrtve.

Iskustvo pokazuje da se političari po individualnoj orijentaciji mogu podijeliti na one koji ostaju više zavičajno vezani i one koji dolaskom na više funkcije šire okvire svoga mišljenja i djelanja.

Za razliku od bošnjačko-hrvatskog entiteta i BiH kao državne zajednice tri konstitutivna naroda, koji formiraju zajedničke zakonodavne i izvršne organe, a do sad nisu uspeli da uspostave novu vlast, Republika Srpska je u predviđenom roku formirala sva ustavom predviđena izborna tela.

Čekićeva bizarna i pomalo već anahrona ratna priča o islamofobnoj fašistoidnosti i genocidnosti ne samo srpskih političara nego i pjesnika, sveštenika i naučnika, pa i srpskog naroda u cjelini neodoljivo asocira na najnovije ispade njegovog Muamera Zukorlića.

Prvi nalet turske spoljnopolitičke ofanzive na zapadni Balkan, iliti istočni dio jugozone, neslavno je završio izbornim porazom Silajdžića. Poslije početnih neuspjeha Ankara, naravno, nije odustala, nego se nakratko povukla da bi se presabrala za novu akciju.  

Ima vanjski, ali ne i unutrašnji suverenitet, pa je svijet nameće kao geopolitičku nužnost koja se održava beskonačnim protektoratom. Da bi postala više od toga, prepreka su, paradoksalno, upravo oni koji to bar deklarativno najviše žele.