DŽon od Solzberija i „Petooktobarski prevrat“

Tako već skoro deset godina „čuvari demokratije“ udaraju medijske packe svima onima koji nisu na „pravoj liniji“ demokratskog razvitka a svaki pokušaj racionalne i dokumentovane kritike političke prakse i kormilarenja državnog broda od strane onih koji su na vlast došli 5. oktobra 2000. g. direktno sa ulice preko piromanskog iživljavanja na zgradu nacionalnog Parlamenta se od strane drugosrbijanaca predstavlja kao direktan pokušaj vraćanja točka povesti u nazad, odnosno pokušaj rehabilitacije i reustoličavanja na vlasti tzv. „smradikala“ i „septičara“ sa kojima bi se srušile sve u znoju stečene tekovine „demokratske“ Petooktobarske revolucije.

Da ovom prilikom ostavimo po strani dubiozniju raspravu o tome da li je išta suštinski i promenjeno u Srbiji nakon 5. oktobra 2000. g. (Dačića, Škundrića, Mrkonjića... smo gledali na vlasti i za vreme Miloševića a i sada nakon njega) i da se samo usredsredimo na pitanje karaktera „demokratske“ revolucije tog famoznog 5. oktobra a povodom prošlogodišnjeg obraćanja javnosti od strane „rukovodioca imovine Skupštine Srbije” Željka Mandića da se „pozajmljeni“ umetnički eksponati iz zgrade državnog Parlamenta konačno vrate tamo odakle su i „pozajmljeni“. Inače, ovaj antipljačkaški apel nije ostavio nikakav utisak na nove „demokratske“ vlasti u Beogradu tako da se nakon tri dana na njega potpuno i zaboravilo („Svakog gosta tri dana dosta“). Kako je gospodin Mandić naveo, a Tanjug preneo, među odnetim umetničkim slikama se nalazi i čitavih 56 slika eminentnih autora kao što su Milo Milunović, Petar Lubarda, Petar Babović, Stojan Aralica... Prema istom izvoru, pored umetničkih slika iz Doma Narodne skupštine su tog 5. oktobra 2000. g. odnete ili oštećene i skulpture kao i delovi nameštaja. Iz zgrade Skupštine je tako odneta, pa kasnije vraćena, i najpoznatija slika koja se nalazila u zdanju parlamenta – „Pogled na kapelu Svete Petke u Šidu“ Save Šumanovića ali je na žalost jedan deo umetničkog blaga izgoreo u „demokratskom“ požaru koji su izazvali neki od petooktobarskih piromana.

Da pođemo od činjenice da u principu nijedna revolucija (pa tako ni Petooktobarska „beskrvna“) nije demokratska i u krajnjoj instanci i ne može da bude demokratska sobzirom da se u svakom slučaju kada govorimo o bilo kojoj vrsti revolucije radi o nasilnom preuzimanju vlasti za razliku od evolucije. Međutim, teoretski i konceptualno se može ostaviti prostor za „demokratski“ karakter „revolucionarnog prevrata“ ukoliko se pođe od popularnog shvatanja i autentičnog poimanja demokratije kao volje većine naroda, tj. bolje rečeno građana jednog polisa, odnosno političke tvorevine koji nema drugih (legalnih i/ili praktičnih) mogućnosti da sprovede svoju istinsku volju pa stoga pribegava revolucionarnim metodama.

U petooktobarskom (isto kao i u nekom drugom revolucionarnom) slučaju se teoretski i povesno možemo pozivati na političku filozofiju DŽona od Solzberija (Engleska, 1119 g.-1180. g.) koji je u srednjevekovno-hrišćansko-feudalno-teokratskoj Evropi bio prvi mislilac koji je u svom delu „Policraticus“ postavio moralne osnove za državno-politički prevrat, iliti puč, tj. državni udar. U svom „Policraticus”-u DŽon se bavi prirodom države i njenog idealnog vladara koji mora da bude monarh obzirom da je za njega monarhija idealan oblik političke vladavine. Međutim, ono što DŽona od Solzberija razlikuje u originalnom smislu poimanja od mnogih drugih „monarhističkih“ srednjevekovnih mislilaca je njegovo veoma decidno razlikovanje između vladara u pravom funkcionalnom smislu reči, tj. „pravednog vladara“, i „nepravednog vladara“, tj. tiranina. I za njega, kao i za sve ostale srednjevekovne „monarhiste“, vlast je darovana s Nebesa od strane Boga s osnovnom svojom funkcijom da monarh kao predstavnik Gospoda na zemlji upravlja svojom pastvom u skladu sa pravednim Božijim zakonima (nepravedni Božiji zakoni ne postoje obzirom da Bog nemože da izdaje nepravedne zakone jer u tom slučaju više ne bi bio Bog. Ukoliko nepravednih zakona ima oni su izdati od strane Sotone a ne Gospoda). Međutim, u praksi se može dogoditi da se vladar izabran od Boga i potčinjen Gospodnjim zakonima od istih otrgne, tj. prekrši ih, i u tom slučaju dotična osoba više nije vladar već tiranin. Bez obzira što su razliku između vladara i tiranina ustanovili još stari Grci, DŽonova srednjevekovna originalnost u istoriji političke misli srednjovekovne Evrope se ogleda u tome da je on otvoreno zagovarao doktrinu „tiranocida“. Naime, po njemu, tiranin, kršeći Božije pravo, stavlja se izvan njegove zaštite, te stoga ubistvo tiranina (tj. njegovo svrgavanje sa prestola) nije nikakav greh već naprotiv, tiranocid je vrsta građanske dužnosti. Dakle, svrgnuti sa vlasti, pa makar to bilo i ubistvom, tiranina (tj. oličenje Đavola iliti Lucifera) nije nikakav zločin pod uslovom da se na njegovo mesto dovede vladar, tj. osoba koja je predstavnik opšteg interesa bar većine, ako ne i svih, građana države, tj. polisa. Inače, teoretska konstrukcija „države“ DŽona od Solzberija bi se mogla svesti na shemu ljudskog organizma koja nije predmet ovog teksta.

Dakle, ukoliko se vratimo jedanaest godina unazad, tj. u godinu 1999.-tu za vreme agresije NATO alijanse na Srbiju i Crnu Goru radi otimačine KosMeta možemo zaključiti da se tadašnji vođa „demokratske“ opozicije u Srbiji – dr. Zoran Đinđić upravo i pozivao na filozofsko-politološku doktrinu Engleza DŽona od Solzberija kada je srčano i otvoreno u zapadnim medijima tražio da NATO obavi posao do kraja, tj. do svrgavanja sa vlasti „tiranina“ u Pentagonu poznatog kao „Balkanski kasapin“. Koliko je još u tom slučaju NATO trebao da pobije srpskih i ostalih srbijanskih civila, da sruši škola, mostova, privatnih i državnih objekata, fabrika, čitavih stambenih naselja (po uzoru na valjevski „Krušik“ koji je bombardovan tzv. „tepih bombama“ ), da zatruje zemlju osiromašenim uranijumom...itd. vožd opozicije nije precizirao ali je jasno stavio do znanja da NATO mora da ide do „kraja“ tj. sve dotle dok se „tiranin“ ne likvidira bez obzira koliko će preživelih građana nakon „tiranocida“ uživati u blagodetima posttiranovske demokratije obzirom da je narodna volja najsvetiji demokratski princip i uvek stoji iznad trenutnih ljudskih i materijalnih žrtava koje se na kraju krajeva nakon tiranocida i paljenja Skupštine uvek mogu nadomestiti uvozom populacije iz Kine (stara jugoslovenska komunistička filozofija iz 1944. i 1945. g.) i zaduživanjem kod svojih patrona (sindrom Argentine, Grčke... po principu „Sve će to narod pozlatiti“). 

Elem, nakon dogoočekivanog nasilnog svrgnuća sa vlasti tiranina i njegovog slanja u evropsko progonstvo (sistem staroatinskog „ostrakizma“ na osnovu koga je i lider najveće parlamentarne opozicione partije takođe ostrakovan sa domaće političke scene iz politički prozirnih razloga) pristupilo se guranju državnog i nacionalnog broda u „pravom“ smeru a na osnovu demokratskog kormilarenja zapadnih visokoškolaraca tzv. „Dinkićevih eksperata“ i nadzornom dirigentskom palicom Brisela i Vašingtona (da slučajno brod ne naleti na neku opasnu hridinu). I tako taj demokratski brod dovoljno vremena plovi da se sada nakon čitave njegove plovidbene decenije u pomoć ponovo može (bolje rečeno MORA) ponovo pozvati Englez DŽon od Solzberija obzirom da je narodna volja izigrana a tiranija se na vlast vratila (2008. g.) postizbornim potkupljivanjem narodnih poslanika i njihovih partijskih voždova. Razlog za ponovno prizivanje DŽona od Solzberija je činjenično stanje da je bilans desetogodišnje postpetooktobarske demo(no)kratije daleko katastrofalniji od svog prethodnika sa čijim epigonima i dijadosima je sklopljen poslednji postizborni Euro-koalicioni savez: zemlja je potpuno tajkunizovana, kolonizovana, rasprodata strancima, bankrotizovana, prezadužena, ekonomski ruinirana, bezposlena, korumpirovana, izprostituisana i na kraju krajeva teritorijalno-fizički osakaćena sa perspektivom ulaska u novu Jugoslaviju da se dokrajči i ono malo nacionalnog što je ostalo nakon smrti „našeg najvećeg sina svih naših naroda i narodnosti“. Ako je opozicija pre jedanaest godina, kao politička snaga nezadovoljnog demosa, javno zahtevala tiraninovo krvoproliće i po cenu totalnog razaranja zemlje, danas nakon skoro pune decenije bivstvovanja na vlasti ta ista bivša opozicija najmanje zaslužuje da pre odlaska na počinak popije domaću kafu sa Dragutinom Dimitrijevićem Apisom. I to bez ratluka i kisele vode.