Teror i prostitucija u Srbiji 2000–2016.

Humanitarni teror vlada Evropom, posebno Balkanom. Počelo je sa raspadom SSSR-a. Kina je tada bila preslaba, a arapske zemlje razjedinjene. Jedino je ujedinjena Evropa mogla ozbiljno pružiti otpor američkoj dominaciji. Amerika je našla način kako da se privremeno suprotstavi evropskom ujedinjenju. Isprovocirala je, uz pomoć Njemačke, Austrije i Vatikana, seriju balkanskih ratova i preko NATO zavladala „starim kontinentom“.

Agresija i okupacija

Jedini bastion otpora bila je tadašnja Jugoslavija (Srbija &Crna Gora) koja je vojno odoljela agresiji 19 najjačih zemalja svijeta. Pod šifrom „Korjeni”, američki predsjednik Klinton je pokrenuo plan za razbijanje Miloševićeve Jugoslavije radi stvaranja druge albanske države „Kosovo“.

Podsjetnik. 1999. godine, NATO započinje agresiju bez odobrenja Saveta bezbjednosti UN, čime je poništeno međunarodno pravo. Bombardiranje srpskih gradova i civila trajalo je 78 dana i bačeno je preko 40 000 bombi, projektila i raketa. Korišćeno je i zabranjeno oružje sa osiromašenim uranijumom, kao i kasetne bombe. Na Srbiju je bačeno preko 10 tona osiromašenog uranijuma. Žrtve nisu samo civili koji su pogođeni bombama (2 500 ubijenih i 12 000 ranjenih), već i sve žrtve koje će narednih deset generacija umirati od karcinoma.

Zločin poslije zločina

Bombardiranje je prekinuto Kumanovskim sporazumom (jun 1999) na osnovu koga je donjeta rezolucija 1244 u SB UN koja, teorijski, afirmira teritorijalni integritet Jugoslavije, kasnije Srbije. Od tada, u praksi, južna srpska pokrajina je pod kontrolom NATO, odnosno KFOR-a, a kasnije i Euleksa. Srbi na tim područjima znaju samo za pogrome izvršene od Albanaca uz prećutnu podršku NATO. Zgarišta srpskih kuća i crkava i upućuju na „civilizirane“ suradnike SAD i EU, teroriste, ubice i trgovce ljudskim organima. Više stotina srednjovjekovnih manastira na Kosmetu nisu preživjeli zapadnu demokraciju. Oskrnavljeno je preko 250 pravoslavnih grobalja. Protjerano je preko 200 000 hiljada Srba.

Sjetimo se Starog Grackog kod Lipljana (jul 1999), gdje je ubijeno 14 srpskih žetelaca. Za taj zločin nad Srbima poslje dolaska UNMIK-a i Kfora još nitko nije odgovarao.

Na jugu Srbije, nakon potpisivanja vojno-tehničkog sporazuma, od 9. juna 1999. do 31. avgusta 2001, Albanci su izvršili 1.160 napada u kojima ubijeno 18 lokalnih policajaca i deset civila, a 45 ljudi je kidnapirano.

Sa Kosmeta je 17. i 18. marta 2004. protjerano 4.000 Srba, a većina njih nije se vratila u svoje domove. U talasu nasilja na KiM je tada ubijeno osam Srba. Ukupan broj uništenih crkvenih zgrada je bio blizu 100.

Konačno, na tom dijelu srpske teritorije 2008. napravljena je lažna država „Republika Kosova“ uz pomoć SAD, NATO bombi i OVK terorista, priznata od najvećeg broja i najutjecajnijih zapadnih zemalja.

„Žuta kuća"

Trgovina ljudskim organima na Kosovu i Metohiji, slučaj „Žuta kuća“, naziv je koji se u javnosti koristi za istragu o trgovini ljudskim organima u Albaniji i na Kosovu tokom 1999. godine. Prva je tvrdnje o tome iznjela bivša tužiteljka Haškog tribunala Karla del Ponte u svojoj knjizi Lov: Ja i ratni zločinci. Tu je napisala da je 1999. godine oko 300 Srba i drugih nealbanaca bilo oteto i transportirano u Albaniju gde su im vađeni organi, koji su zatim slani u Italiju, odakle su distribuirani u klinike širom Evrope. Ona spominje naselje Burel u Albaniji, gde su žrtvama vađeni organi u takozvanoj „Žutoj kući“. Prema izveštaju Saveta Evrope 2010, organizatori trgovine ljudskim organima bili su Hašim Tači i drenička grupa.

Srbi sa Kosmeta su suvremeni Jevreji

Danas, teze u Srbiji o tome da je Kosmet sastavni dio Srbije, padaju u vodu.

Tragedija je već poprimila epske razmjere što se tiče tamošnjih Srba. Riječ je o najvećem koncentracionom logoru na svijetu, posebno sjeverno od Ibra, u kojem živi oko 80.000 ljudi i podsjeća na varšavski geto, kao i o nizu malih koncentracionih logora južno od Ibra eufemistički nazvanih „srpske enklave".

Ovi suvremeni Jevreji koji su sada pod jurisdikcijom nove albanske države, gurani od vlasti Srbije da učestvuju na izborima koje organizira samoproklamirana Republika Kosovo, što znači davanje daljeg legitimiteta albanskoj Prištini. S druge strane su podložni ucjeni Beograda. Jer ako kosmetski Srbi odbiju da izađu na te izbore, Beograd će im uskratiti svaku financijsku pomoć.

Postoji visok stupanj vjerojatnosti, pošto ih Albanci sigurno neće tetošiti, da će doći do drugog velikog izgona Srba sa tog područja, pa će Kosovo konačno biti etnički čisto. Ovome u potvrdu uzmimo samo najnoviji primjer jednog od lidera kosovskih Srba, Olivera Ivanovića, koji je farsično osuđen od strane Prištine za navodne ratne zločine. O ovoj bahatosti albanskih vlasti podržanih od Zapada, predsjednik Vlade Srbije šuti kao zaliven, a takvih će stvari biti sve više. Zašto bi Srbi onda ostajali  u jednoj takvoj zemlji koja je, formalno još uvijek dio Srbije, a srbijanske vlasti ništa suštinski ne čine da bi ih zaštitili?

Sluganstvo i pljačka

Ono što zapadnjaci nisu u potpunosti uspjeli silom postigli su lukavstvom i potkupljivanjem.

U jesen, završno sa oktobrom 2000, prljavo se miješajući u izborni proces jedne suverene zemlje, srušili su Miloševića i uspostavili vlastitu marionetsku ekipu.    

Drugim riječima, nakon „oktobarske revolucije“ (Koštunica), tadašnja Jugoslavija je postala jedna od banana-republika američke imperije.

Prostituirana ekipe na vlasti uvele su totalitarnu vlast pod krinkom parlamentarne demokracije koja je za šaku dolara u potpunosti slušala „sugestije“ anglo-saksonskih naredbodavaca. MMF i Svjetska banka nameću Srbiji drakonsko-pljačkaške zakone. Tvornice i prirodna bogatstva se prodaju u bescjenje stranim kompanijama.

Bankarski sistem je namjerno uništen. Najjače su strane banke koje sve profite prenose u svoje matične zemlje. Odliv «mozgova» se nastavlja a oni koji ostaju moraju se prostituirati da bi mogli preživjeti. Nezaposlenost je na nivou od preko 30%.

Zakon više ne postoji. Ustav i sudstvo su postali ruglo u pogledu najbitnijih nacionalnih interesa. Pravi zakonodavci su u „Bijeloj kući“, a njihove se naredbe sprovode uz pomoć korumpiranih intelektualaca i domaće policije. Kao na Divljem zapadu, ljudi su se bez ikakvog pravnog osnova kidnapirali i izručivali Hagu. Oni koji su postajali nezgodni za postojeći zapadni sistem, okrenuvši se interesima vlastite zemlje, kao što je to bio slučaj sa Đinđićem, bivali su ubijeni, bez obzira na „prethodne zasluge“.

I dok se srpski patrioti kidnapiraju, zatvaraju, ubijaju ili navode na samoubojstvo, oni koji su komandirali  ilegalnim bombardiranjem ovu zemlju, takvi zločinci mirno šeću Srbijom uz sve državničke počasti.

Mediji, obrazovanje i politika samooptuživanja

Slobodna štampa je mrtva. Za vrijeme Miloševićeve „diktature“ 90% medija je bilo u rukama opozicije, a sam Milošević se, za razliku od sadašnjeg premijera koji se ne skida sa TV-a, vrlo malo producirao po sredstvima informiranja. Aktualna štampa izražava prvenstveno mišljenja „Velikog Brata“, pošto je dobar dio medija (in)direktno financiran proameričkim parama. Pravi gospodari medija su „humanitarci“ kao na pr. multimilijarder Soroš čije su prozapadne i proalbanske pozicije općepoznate. Postoje i poludržavne, uglavnom (pro)američke institucije koje financiraju medijske projekte s tim što se, prilikom konkursa, sredstva daju onima koji poštuju „zapadne standarde“, ideološke, ekonomske, itd.

U takvoj situaciji, novinarima, osim prostitucije, ne preostaje mnogo izbora. Uz „svjetski poznate“ srpske novinare koji su za vrijeme agresije 1999. pozivali NATO da bombardira Srbiju ili su besramno blatili vlastitu zemlju, oni koji najviše sataniziraju svoj narod su „intelektualci“ koji su na čelu „humanitarnih  i nevladinih organizacija“ i koji su praktično portparoli Zapada.

Obrazovanje je spalo na niske grane. Kapitalizam i Zapad su, po novom učenju („peto evanđelje“), izvor svega „dobrog i naprednog“. Rasprodaja zemlje, ukidanje besplatnog zdravstva i školstva, zamrzavanje nadnica, stanje masovne nezaposlenosti i bijede, su odsada najviše vrijednosti. Osnovno i srednje školstvo došlo je na ponižavajući nivo uvodeći samodemonizaciju kao uvjet vlastitog opstanka.

Tako je u udžbeniku istorije osmog razreda za 2002. godinu stajalo kako je Rambuje bio pružena šansa Srbima od strane Zapada da se izbjegne rat. Pošto Srbi to nisu htjeli prihvatiti, nastavljajući maltretirati Albance sa Kosova, NATO je morao intervenirati!

Nešto kasnije prevedena je, uz pomoć ambasade SAD, knjiga Amerikanca Hejvuda Politika, koja je na FPN u Beogradu bila udžbenik. Srpski studenti su iz tog udžbenika morali učiti da pripadaju genocidnom narodu koji je ravan Hitlerovim nacistima! Nažalost, i Narodna skupština Srbije je svojom deklaracijom prihvatila stanovište Međunarodnog suda pravde da su Srbi u Srebrenici jula 1995. počinili genocid.

Uništenje vojske

Tvrdnje pojedinih ministara odbrane da je Srbija najjača vojna sila u regionu više su nego smiješne. I formirani takozvani Zaštitni korpus fantomske države Kosovo na najboljem je putu da se na ljestvici borbeno sposobnih, veoma brzo nađe ispred Srbije. Takvom stanju dobrim je dijelom doprinjela državna politika vođena poslije petooktobarskih zbivanja pod velikim utjecajem i pritiscima SAD i EU. Zahvaljujući tome, vojska koja se gotovo tri mjeseca uspješno suprotstavljala NATO agresiji, svedena je na organizaciju civilnog tipa, a ponajmanje na oružanu silu sposobnu da uspješno učestvuje u odbrani zemlje. Za vrijeme ministrovanja tih ljudi uništeni su brojni arsenali naoružanja, bez zamijene odgovarajućim suvremenim borbenim sistemima. Istovremeno, u najboljim godinama penzionirani su profesionalni i iskusni kadrovi, najvećim delom učesnici borbi vođenih protiv OVK i NATO agresije.

U periodu od 13 godina rashodovana su, uništena i u staro gvožđe otišla brojna – još uvek ispravna i upotrebljiva borbena sredstva i vojna oprema. Desetkovane su oklopno-mehanizirane, artiljerijske, inžinjerijske, protivvazdušne i druge jedinice. Vojska se, pored ostalog, lišila velikog broja tenkova T-55 koji se i danas nalaze u naoružanju mnogih zemalja, čak i u vojsci Ruske Federacije, koja inače poseduje u najsavremenije tenkove današnjice.

Posebnu priču predstavljaju inženjerijske jedinice za koje su devastirane. Naime, u tom rodu vojske je bilo više stotina raznih vrsta čamaca, koji bi predstavljali nemerljivu pomoć u spasavanju i evakuaciji ljudi u područjima zahvaćenih poplavama i klizištima.

Pomenimo i uništenje do poslednjeg lakog prenosnog sistema protivvazdušne odbrane "Strela – 2M" namjenjenog borbi protiv niskoletećih aviona i helikoptera, a koji se nalazi i danas u naoružanju više od 60 armija u svijetu.

Nevladine organizacije (NVO)  - „humanitarne“ izdajice

Naravno, nisu sve NVO takve. Ali glavnina onih instaliranih i finansiranih sa Zapada (oko 10% NVO) jesu. U vrijeme agresije NATO na SR Jugoslaviju za njih se odomaćio naziv "NATO pješadija".

Ove organizacije primaju na stotine hiljada dolara godišnje. Među njima prednjači "Helsinški odbor za ljudska prava" koji se najviše hrani na jaslama njemačke i norveške ambasade i OEBS-a. Najveći donatori "Beogradskog fonda za političku izuzetnost" jesu EU, Savjet Evrope, Njemačka organizacija za tehničku saradnju i OEBS. "Žene u crnom", koje dobijaju desetine hiljada dolara, stalno ističu „genocid" u Srebrenici, ali nikako da se sjete više hiljada ubijenih srpskih civila u Podrinju,

Nedavno je u američkoj ambasadi u Beogradu, iz ruku ambasadora Majkla Kirbija, devet organizacija civilnog društva dobilo 2,7 miliona dolara kao donaciju Američke agencije za međunarodni razvoj (USAID).

U osnivačkim aktima USAID-a piše da ta organizacija djeluje „na osnovu spoljnopolitičkih smjernica predsjednika SAD, državnog sekretara i Nacionalnog savjeta za bezbjednost". U tom tijelu, inače, sjede direktor CIA, direktor Nacionalne obavještajne zajednice, američki sekretar za odbranu i načelnik Generalštaba Vojske SAD. USAID je zajedno sa Fondacijom "Čarls Stjuart Mot" i američko-njemačkim Maršalovim fondom učestvovao u formiranju 'Balkanskog fonda za demokraciju' koji tijesno sarađuje sa Odjeljenjem za javnu diplomaciju u NATO-u.

Među finansijerima NVO je i Fond braće Rokfeler koji sponzorira "Fond za humanitarno pravo", "Helsinški odbor", "Žene u crnom" i "Centar za evroatlantske studije". Na istoj listi nalaze se i "Nezavisno udruženje novinara Vojvodine", "Inicijativa mladih za ljudska prava", "Centar za regionalizam" i "Beogradski fond za političku izuzetnost".

NVO besplatno koriste 512 metara kvadratnih poslovnog prostora u Ulici kneza Miloša broj 4, u najužem centru Beograda.

Danas, pod vlašću naprednjaka, za takozvani nevladin sektor, Srbija iz budžeta izdvaja gotovo istu sumu novca kao i za razvoj nauke i tehnologije.

Među finansijerima "Centra za evroatlantske studije" u Beogradu je i Nacionalna zadužbina za demokratiju (NED). NED financira i 'Fond za humanitarno pravo', 'Peščanik', 'E-novine', 'JUKOM', zatim 'Inicijativa mladih za ljudska prava' kao i 'Nezavisno društvo novinara Vojvodine'. NED se gotovo u potpunosti financira iz budžeta SAD.

Briselski sporazum(i)

Prije svega treba shvatiti slijedeće. Svaka je vlast od 2000. do danas bila u funkciji Zapada koji se boji Srba jer ih smatra proruskim narodom. On se, zbog toga, ponašao dvojako:

- Primjenjivao je tehnike ispiranja mozga srpskom narodu preko medija, „intelektualaca“ i političara koji tvrde da je EU jedina alternativa;

- Razbijao je Srbiju na nacional-šovinističkim osnovama, uključujući i (sadašnja, buduća) „samoopredjeljenja“ ne-srpskih populacija.

Vlasti DS-a su izvršile sve pripremne radnje da bi se samoproklamirana Republika Kosova (RK) kasnije priznala, faktički i pravno, od budućih srpskih vlasti. Kada je DS bio „istrošen“, dovedena je na vlast nova ekipa bivših radikala u koju je narod imao velikog povjerenja, a koja je kroz briselske sporazume prešla na drugu fazu priznavanja RK, obećavajući Srbima „sretan ishod“ po (formalno neizrečenoj) formuli: „Dajemo Kosovo za ulazak u Evropu“.

Usput, morala se odreći Rusije i ojačati dužničko ropstvo (75% BDP ide godišnje na otplatu dugova). Vrlo je vjerojatno da će ovako vođena Srbija na svom putu „prema Evropi“ doživjeti pritiske/ucjene Hrvata, Mađara i Bošnjaka.

To je čitava istina prošle, sadašnje i (ne daj bože) buduće situacije Srbije koja je aktualno u fazi dezintegracije i gubitka identiteta. Sve je ostalo folklor, jalova retorika i demagogija za lakovjerne.