Druga Srbija i monopol na antifašizam

U poslednjih nekoliko dana posebno je došla do izražaja poznata težnja najvažnijih ideologa (novinara, istoričara, tzv. istaknutih javnih ličnosti) koji pripadaju političkoj grupaciji Druge Srbije, da ukažu na preovlađujuću pojavu nadirućeg srpskog fašizma. On, po njima, buja na sve strane i sve više prožima i ugrožava naše društvo. U njihovoj izvedbi nikada prevladani srpski nacionalizam (uzrok svih zala na prostoru Balkana) kao konstantni remetilački faktor sada zadobija zloćudnije forme i prerasta u otvorene manifestacije srpskog fašizma. Koristi se svaka prilika da se govori o prevrednovanju i reviziji prošlosti sa posebnom naznakom da se Srbija sve više odriče svog izuzetno značajnog antifašističkog nasleđa iz Drugog svetskog rata. Ovakva, pre svega ideološki uslovljena nastojanja ne mogu postići svoj osnovni cilj da Srbiju stigmatizuju kao zemlju i društvo u kojima se javljaju manifestacije fašizma. Ova tendencija naročito je došla do izražaja povodom obeležavanja Dana pobede, 9. maja ove godine, tako što je svečana akademija održana tim povodom u Narodnom pozorištu, iskorišćena da se do krajnjih granica istakne teza o postojanju apsolutne negacije antifašizma u Srbiji. Za to je posebno poslužilo navođenje pesama i koračnica koje su povezivane sa pokretom Dimitrija Ljotića, kao najistaknutijeg zagovornika srpskog fašizma. Iz ovakvog opravdanog kritičkog odnosa prema ovom delu programa izvedenoj na ovoj akademiji (inače programski stereotipnoj, nedoslednoj i prevaziđenoj) usledile su salve optužbi o potpunoj negaciji antifašizma u Srbiji. To se najbolje moglo videti u stavovima licenciranih zastupnika i branitelja antifašizma u Srbiji, koji inače sebi daju neosnovano pravo da određuju sudbinu i doseg antifašizma u našoj zemlji. Tako Branka Prpa izjavljuje „da nije iznenađena, jer i ranije nisu spominjani jugoslovenski partizani, jer je na delu, već trideset godina permanentna i kompletna devastacija svih antifašističkih poruka. Dovoljno je što smo imali ratove u kojima su se ljudi ubijali samo zbog nacionalnog i verskog porekla pa da znamo da smo imali, ne reviziju istorije, već rizorđimento, preporod fašizma i rasističke ideologije“. Za Brankom Prpom nikako ne zaostaje ni uvek budni „istinoljubivi“ i objektivni istoričar Milivoj Bešlin. „Dodaju li se tome ljotićevske pesme koje su se na antifašističkoj akademiji izvodile, a ljotićevstvo je pročišćeni oblik srpskog fašizma, potpuno je jasno i 9. maja obznanjeno: u današnjoj Srbiji antifašizam je definitivno pobeđen“. Ovako izrečena ocena o definitivnoj pobedi fašizma u Srbiji nije mogla da prođe bez oglašavanja nezaobilazne borkinje protiv srpskog nacionalizma Dubravke Stojanović. „E sad smo u novoj radikalnoj fazi revizionizma- sad se ne samo rehabilituje fašista Ljotić, već i slavi. Titova i Dražina slika su jedna do druge, to je znači završeno, sad idemo dalje, tačnije dublje u propast. Mi smo jedina zemlja koja se kroz partizanski pokret borila od početka, imala slobodnu teritoriju, a danas se upinjemo da budemo na strani poraženih na kojoj smo sami, nema većeg poraza za srpsko društvo“. Da li se moženaći objektivna i suvisla argumentacija za ocenu D.Radosavljevića, predsednika Saveza antifašista Vojvodine, koji je u razgovoru za Danas rekao da je u Srbiji dominantan četničko-ljotićevsko-nedićki diskurs?

Posebno oštro reaguju na svaki spomen srpskih žrtava, Jasenovca i velikog učešća Srba u partizanskim jedinicama. To se proglašava neprihvatljivom etnifikacijom antifašističke borbe, jer se,po njima, u prvi plan stavljaju srpske žrtve i osvedočeni doprinos srpskog naroda u antifašističkom pokretu

Ovo je samo deo iskaza koje su pohitali da nam plasiraju osvedočeni ideolozi Druge Srbije koja se ne miri sa zločinom, kako je ovu, pre svega, političku i ideološku grupaciju profilisao R. Konstantinović. U čemu je problem sa ovakvim ostrašćenim i sektaškim pristupom najznačajnijim pitanjima vezanim za tumačenje događaja iz Drugog svetskog rata, suštinu fašističke ideologije, jugoslovenstvu i prirodi antifašizma? Oni očito prenebregavaju elementarnu činjenicu da jugoslovenska država više ne postoji, zato su i njihova reagovanja uslovljena prevaziđenom retorikom bratstva i jedinstva i jugoslovenskim karakterom Narodno- oslobodilačke borbe. Posebno oštro reaguju na svaki spomen srpskih žrtava, Jasenovca i velikog učešća Srba u partizanskim jedinicama. To se proglašava neprihvatljivom etnifikacijom antifašističke borbe, jer se,po njima, u prvi plan stavljaju srpske žrtve i osvedočeni doprinos srpskog naroda u antifašističkom pokretu. O tome je na ovoj akademiji, govorio V. Kovačević, predsednik SUBNOR-a Srbije, naglašavajući jugoslovenski karakter narodno-oslobodilačke borbe. Ovo izlaganje nije bilo za njih važno, jer se mora zadovoljiti zadata ideološka matrica da se u Srbiji govori samo o srpskim žrtvama, isključivom učešću Srba u antifašističkoj borbi i sprovodi ogoljena revizija istorije Drugog svetskog rata, koja završava u apsurdnoj negaciji antifašizma u Srbiji.

Zanimljivo je navesti nekoliko citata iz teksta Vlade Vurušića o godišnjici oslobođenja Zagreba, objavljenog 8.5.2020.godine u Jutarnjem listu. „Upravo je Posavskom odredu na sastanku u Velikoj Buni, dan pre, zapovednik operacije Koča Popović, dao prednost rekavši „Vi ste Zagrepčani, pa dobro znate ulice i raspored“. Prvi su u grad ušli borci Posavskog partizanskog odreda koji su pretežno činili Hrvati i u dobrom delu Zagrepčani. U partizanski pokret bilo je uključeno više od 50 tisuća Zagrepčana što je u odnosu na tadašnji broj stanovnika najveći broj sudionika, jer je to značilo svaki šesti građanin. Hrvatski pokret bio je jedan od najmasovnijih u Drugom svetskom ratu. Ivo Golštajn je naveo da je Hrvata iz Hrvatske bilo u partizanima 40% više u odnosu na jugoslovenski prosek“. Da li je ovo primer objektivnog pristupa u obeležavanju godišnjice oslobođenja Zagreba na koji bismo i mi mogli da se ugledamo? Naravno da se niko od dežurnih boraca i borkinja protiv srpskog nacionalizma i revizije istorije nije osvrnuo na ovakav panegerik hrvatskom antifašističkom pokretu. Oštrica njihove kritike uperena je samo u jednom smeru. 

Da li bi ovi borci protiv revizije istorije ocenili da je u savremenoj Nemačkoj preovladao fašizam, uzimajući u obzir njihovu zvaničnu statistiku da je politički kriminal od 2016. godine, kada je zemlju zapljusnuo migrantski talas porastao za 40%?

Da li bi ovi borci protiv revizije istorije ocenili da je u savremenoj Nemačkoj preovladao fašizam, uzimajući u obzir njihovu zvaničnu statistiku da je politički kriminal od 2016. godine, kada je zemlju zapljusnuo migrantski talas porastao za 40%? Prošle godine zabeleženo je 23.604 krivičnih dela krajnje desničarske prirode, što je skok od čak 8% u odnosu na 2019. godinu. To je najviši broj slučajeva ove vrste nasilja u poslednjih 20 godina.

Kao jedan od krucijalnih argumenata u tvrdnji o negaciji antifašizma u Srbiji navodi se da su na ovoj akademiji slike Tita i Draže Mihajlovića stajale ravnopravno jedna pored druge. A radi se o poznatoj istorijskoj činjenici da su Nemci raspisali poternice i za Titom i za Dražom Mihajlovićem. To je samo jedna u nizu jednostranosti i simplifikacija, kojima se služe ovi ostrašćeni ideološki jurišnici Druge Srbije, govoreći o srpskom fašizmu i Dimitriju Ljotiću, kao njegovom najistaknutijem predstavniku. Jasno je da njih ne interesuju činjenice, već njihovo ideološko harangiranje, jer D.Ljotić i njegov pokret Zbor nikada nisu imali, niti danas imaju, ozbiljno uporište u srpskom narodu.

Ovakav način govora o reviziji istorije Drugog svetskog rata i tradiciji antifašizma u Srbiji u svojoj osnovi ima zaglibljenost u prevaziđeni jugoslovenski narativ iz doba postojanja SFRJ.

Ovakav način govora o reviziji istorije Drugog svetskog rata i tradiciji antifašizma u Srbiji u svojoj osnovi ima zaglibljenost u prevaziđeni jugoslovenski narativ iz doba postojanja SFRJ. Ima uporište još samo u građanistički orjentisanim tzv.intelektualnim elitama koje imaju i daljevažan uticaj na formiranje, ne samo, naše kulturne politike, ali što je još pogubnije na tokove kulture sećanja. Sasvim je logično da se nestankom SFRJ drastično menja i način obeležavanja Dana pobede, jer je stvorena potpuno izmenjena istorijska situacija nastankom novih država nakon razbijanja Savezne države. Takođe je neophodno se suočiti sa nužnošću da se o događajima iz Drugog svetskog rata ne može više govoriti na prevaziđen ideološki način. O suštini ove vrste jugoslovenstva, Slobodan Antonić je zapisao sledeću ocenu.“ Naravno svi smo (Srbi) pre 1992. bili Jugosloveni. Ali, ovo nije to – ovo danas je autokolonijalno jugoslovenstvo. Jugoslavizam je sada distinktivni znak ovdašnje kompradorske elite u odnosu na „Srbe“ i neophodna ulaznica za više hijerarhijske položaje u realnoj nadvlasti (u NVO sektoru, „nezavisnim medijima“, kulturi).