Čuvaj se ispružene ruke Ive Josipovića

Mi nemamo čega da se stidimo.Takva je priroda naših zločina. Prognanici imaju teritorijalne pretenzije. Žele da se vrate na svoja ognjišta. Srbi nisu pružali otpor kada su u kolonama napuštali Hrvatsku. To znači da su dobrovoljno otišli u izgnanstvo.

Aleksandar Baljak

Izjava predsednika Hrvatske Ive Josipovića na svečanosti povodom 17-godišnjice Oluje kako treba pružiti ruku srpskom narodu i pomenuti i njegove žrtve izazvala je različite komentare i ocene. Ovo njegovo slavljeničko obraćanje se tumači i promoviše kao potpuno nova politika prema Srbima u Hrvatskoj, ali u našoj javnosti preovladava mišljenje da se radi o nastavljanju stare i dobro poznate hrvatske nacionalne politike koja se sada sprovodi sofisticiranijim i uglađenijim metodama. Očigledno je da Hrvatska neće odustati od svojih osnovnih polazišta: da je bila izložena velikosrpskoj agresiji, da je vodila odbrambeni –domovinski rat, a da su počinjeni zločini nad Srbima i njihov izgon samo deo koletaralne štete savršeno izvedene vojno-redarstvene akcije u odbrani hrvatske neovisnosti.

Ali Ivo Josipović je otišao korak dalje u hipokriziji koja se koristi u pristupu velikoj tragediji kojoj su bili izloženi Srbi u Hrvatskoj i njihovom brutalnom etničkom čišćenju. Na toj svečanosti on je izjavio: “S jedne strane to će značiti da je celokupno hrvatsko stanovništvo, pa i srpska manjina, prihvatila Oluju kao pobedu Hrvatske, kao pobedu demokratije i konačno prihvatila Hrvatsku kao svoju domovinu. To naravno uključuje i našu obavezu da razumemo da su i naši sugrađani srpske nacionalnosti, mnogi bez svoje krivice, bili žrtve rata. Treba i njihovu žrtvu ceniti i poštovati“.

Ovaj deo izjave Ive Josipovića koji se odnosio na srpske žrtve dočekan je na ovom obeležavanju obljetnice domovinske zahvalnosti zvižducima i negodovanjima, ali ona jasno pokazuje kakva je sadašnja hrvatska pozicija u suočavanju sa prošlošću. Iz ove izjave se jasno može prepoznati šta je suština te potpuno nove politike prema Srbima u Hrvatskoj od kojih se sada očekuje da prihvate Oluju kao pobedu demokratije jer jedino tako mogu konačno prihvatiti Hrvatsku kao svoju domovinu. Od Srba se i ovom prilikom očekuje da pokažu i dokažu svoj politički i nacionalni mazohizam i da svoje proterivanje i veliko stradanje prihvate kao deo pobede u oslobodilačkom ratu za odbranu od velikosrpske agresije. Očigledno je da za Ivu Josipovića u Hrvatskoj postoji samo jedan politički narod - hrvatski, a Srbi tek moraju da dokažu da su dostojni da budu deo hrvatske državnosti tako što će svoje stadanje i izgon položiti na oltar hrvatske domovine. Ali Srbi su vekovima živeli na teritorijama koje sada čine hrvatsku državu i to ne kao nezvani gosti, da bi sada morali tek zaslužiti veliku milost da budu priznati kao ravnopravni građani Hrvatske.

Aleksa Ivić, znameniti srpski istoričar, objavio je u časopisu Delo 1907. godine svoju studiju "Seoba Srba u Hrvatsku i Slavoniju" u kojoj se na veoma fundiran i naučno utemeljen način pokazuje kako su Srbi krajem šestsnaestog veka naseljavali prazne prostore buduće Vojne krajine.

Pozivanje Ive Josipovića na poštovanje i srpskih žrtava je prazna i prigodna retorika jer je opštepoznata činjenica da je zanemarljivi broj zločina počinjenih nad Srbima procesuiran u Hrvatskoj. Da li je deo potpuno nove politike Ive Josipovića i činjenica da niko od izaslanika državnog vrha Hrvatske, vodećih političara, saborskih zastupnika i stranačkih prvaka nije bio ove godine na narodnom zboru u Srbu povodom obeležavanja godišnjice ustanka protiv Nezavisne Države Hrvatske i ustaškog terora. Kako tumačiti da se na koncertu u Čavoglavama na kojem se takođe obeležava godišnjica pobedničke Oluje okupilo 70000 ljudi, a domaćin slavlja je bio M. Perković Tomson koji je okupljene pozdravio rečima "Za dom spremni", čestitajući im državni praznik. Koje je onda pravo lice Hrvatske.

Veoma je indikativno da na komemoraciji žrtvama koje su su poginule u Oluji na području pogranične opštine Dvor takođe nije bio niko od predstavnika te potpuno nove politike. Predsednik Srpskog narodnog veća Saša Marković je na toj komemoraciji dao najbolji odgovor na pruženu ruku hrvatskog predsednika. “Oni koji hoće one kao što je Veljko Đakula, nisu naši predstavnici već su tu da uveličaju spektakl, ušićare nešto, a ne zbog Srba i zbog pomirenja. Ono što boli jeste to što se slavi a ne žali – osim deklarativno – egzodus više od 200.000 Srba od kojih većini nije omogućeno da se vrate, što nas smatraju agresorima, a ne ravnopravnim građanima i žrtvama rata i što 17 godina nakon Oluje nema nijednog odgovornog za zločine koji su tada počinjeni. Ne može se prihvatiti stav da Srbi prihvatanjem Oluje prihvataju demokratiju i Hrvatsku kao svoju domovinu jer Srbi u Hrvatskoj žive vekovima, deluju u Saboru i na drugim izabranim funkcijama i plaćaju porez kao i svi drugi građani“.

I ovo obeležavanje Oluje, koja je u stvari udruženi zločinački poduhvat koji je doveo do najmasovnijeg etničkog čišćenja u Evropi nakon Drugog svetskog rata i tzv. nova politika predsednika Hrvatske, ne može zaseniti notornu istinu da nijedno otvoreno pitanje položaja i prava srpskog naroda nije rešeno na zadovoljavajući i efikasan način: povratak prognanika, regulisanje pitanja imovine i penzija, poštovanje ljudskih prava i nacionalnog identiteta srpskog naroda, sve su to problemi koji i dalje trajno opterećuju odnose Srbije i Hrvatske. A gestovi tzv. dobre volje Ive Josipovića koji očekuje od Srba da pokajnički prihvate svoje etničko čišćenje i progon kao deo pobede hrvatske demokratije mogu da služe samo kao pokazne vežbe regionalnog druželjublja, kako to označava Vesna Pešić.

Ali radi se o providnoj politikantskoj konjukturi i manipulaciji za potrebe okončanja hrvatskog puta u Evropu koja toliko insistira na razvijanju dobrosusedskih odnosa, a u kojima će Srbi uvek biti označeni kao agresori i remetilački faktor koji je izazvao i dalje izaziva sukobe na tlu bivše Jugoslavije. Evropska unija prima u svoje okrilje zemlju u kojoj je izvršeno brutalno i temeljno etničko čišćenje srpskog naroda, a pri tome sa na tlu Srbije podržava jednostrano otcepljenje Kosova i Metohije uz korišćenje glavnog argumenta da Srbi ne mogu upravljati više ovim delom svoje teritorije jer je izvršeno etničko čišćenje albanskog stanovništva.

Savremena Hrvatska se takođe veoma zdušno poziva na svoj izuzetan doprinos u antifašističkoj borbi a pri tome i ne pomišlja da Srbima vrati status konstitutivnog i ravnopravnog naroda što je bila jedna od najznačajnijih tekovina te borbe usvojena od strane Zemaljskog antifašističkog veća Hrvatske kao istorijsko priznanje za najveći doprinos borbi srpskog naroda protiv fašizma i žrtve koje je podneo kada je bio izložen ustaškom genocidu.

I premijer Hrvatske Zoran Milanović je dao svojevrsni doprinos ovoj novoj politici prema Srbima u Hrvatskoj jer je istom prigodom izjavio da “nakon Oluje Hrvatska je ponekad bila ispod nivoa svog zadatka“. Za njega su etničko čišćenje i zločini počinjeni u vreme, kako se to stalno ponavlja, besprekorno izvedene vojno-redarstvene akcije samo ponekad bili ispod nivoa tog zločinačkog poduhvata koji je označio pobedu demokratije u Hrvatskoj.

Ove izjave najznačajnijih državnih dužnosnika Hrvatske samo se skladno uklapaju u Tuđmanove izjave pred početak etničkog čišćenja Srba iz Hrvatske koje su zabeležene u Brionskim transkriptima. Mi ćemo pozivati Srbe da se ne sele ali ćemo sve učiniti da ih više ne bude na tlu Hrvatske. Nažalost i ovogodišnja proslava tzv. Oluje je pokazala da je ovo još uvek preovlađujući način mišljenja u interpretaciji i opravdavanju brutalnog etničkog čišćenje Srba u „domovinskom“ ratu u kome je Hrvatska ponekad bila ispod nivoa svog zadataka, ali je ostvarila svoj osnovni nacionalni i državni cilj – svela je Srbe na ispod pet posto stanovništva.