Žalosno je da se odgovor srpskih rodoljuba na jedan veliki korak u fundamentalnoj borbi za naše nacionalno određenje, ne razlikuje preterano od zajedljivo drugosribjanskih, ili rigidno neinteligentnih komentara savremenih titoista.

Kao što se i moglo očekivati, odluka Sudskog veća naišla je na dva različita reagovanja kako u Srbiji, tako i u regionu. Dok su jedni smatrali da je ona dugoočekivano i odlagano ispravljanje nepravde neopravdano osuđenom komandantu Jugoslovenske vojske u otadžbini, drugi su je shvatili kaoprekrajanje istorije.

Jedan deo Srba nije čekao da se nađe u nekoj od Budakovih trećina, već je otišao u partizane i poveo borbu protiv fašističke Nezavisne Države Hrvatske, te je, zahvaljujući njemu, Hrvatska ipak nekako uspela da Drugi svetski rat završi među antifašističkim zemljama.

Prvi susret Ive Josipovića sa Borisom Tadićem desio se u Opatiji i to na jedanaestu godišnjicu NATO bombardovanja Srbije. Bivši srpski predsednik procenio je tada da mu je važnije da ćaska sa svojim hrvatskim kolegom nego da položi venac na neko od brojnih stratišta koja je Alijansa ostavila za sobom, od Surdulice do Subotice.

Srpski diplomata Ljubomir Mihailović je po nalogu srpske vlade, a neretko i po svom nahođenju, uticao na događaje koji su doveli do stvaranja Kraljevine SHS.

Komisija čiji rad je poslužio kao uvod i prethodnica ove izložbe bavila se periodom nakon 12.septembra 1944.godine. Ovaj, proizvoljni, datum ničim nije obavezivao autore izložbe da istraživački obrade i period koji je prethodio ovom periodu.

Sigurno da je hrvatska strana ovaj izuzetno važan i nezaobilazan kontekst imala u vidu, ali njoj je mnogo važnije da istraje na odbrani njihovog nacionalnog konsenzusa i sada već jasno profilisanog osnivačkog državotvornog mita o domovinskom karakteru rata i pravednoj odbrani od velikosrpske agresije.

Ratovi u bivšoj Jugoslaviji bili su, svakako, užasni. Naši mediji pominju, nažalost, stalno one koji se u očima zapadnog svijeta smatraju dostojnim žrtvama. Hiljade pobijenih Srba se u principu nikada ne pominje, piše istoričar Lenart Palm.

Nije teško pretpostaviti da “Stožer”, organizator protesta, uklanjanja i razbijanja ćiriličnih tabli, nije otpočeo kampanju “spontano” i na svoju ruku, da bi tek na kraju višemesečnog izazivanja nereda u Hrvatskoj dobio otvorenu podršku crkve za referendum “Ne - ćirilici” 

Protesti protiv ćirilice ne prestaju i dobijaju sve više pristalica. Osamnaestog novembra u Vukovaru je održan “Dan sjećanja”. Uz vukovarske domoljube i branitelje na pomen su došli i njihovi mnogobrojni saborci iz više gradova Hrvatske i od njih je obrazovana ogromna kolona.