Grešnik ubija istinu

 (Večernje novosti, 05.12.2008)

Samo neznanje ili fanatizam koji odbacuje znanje ispisali su optužnicu Dobrice Ćosića protiv onih koji su vodili Srbiju u Prvom svetskom ratu.1 On kaže da je njihova tadašnja politika skrivila hašku i mastrihtsku odluku o razbijanju Jugoslavije 1991. i NATO bombardovanje 1999. godine! Pisac, kojeg neki današnji raspamećeni Srbi nazivaju “ocem nacije”, tvrdi da su prestolonaslednik Aleksandar, Nikola Pašić i vojvode Radomir Putnik i Stepa Stepanović unesrećili srpsku naciju 21. avgusta 1915, kada su odbacili ultimativni i poslednji zahtev Britanije, Francuske i Rusije da Kraljevina Srbija prihvati Londonski pakt iz aprila iste godine, koji je Srbiji, uz odricanje od svoje državne teritorije istočno od Vardara, garantovao veliko proširenje na zapadu, do linije Karlobag - Ogulin - Karlovac - Virovitica!

Kaže on još i to da je bila “ubilačka” odluka o povlačenju preko Albanije, opisujući je kao “kolektivnu smrt”, a Solunski front naziva “srpskim samoubistvom”.

Ideološka torpeda

Zagledan u ruševine svoje vere, Ćosić hoće nemoguće. Da za udes Jugoslavije na kraju 20. veka okrivi one koji su je stvarali na početku istog stoleća. I da zločine komunističke partije pripiše njenim žrtvama. Veslač sa “Galeba” i kormilar čamca iz Požarevca, hoće da potopi “Lađu francusku”, pa svoja torpeda ideološke mržnje i slepila puni neistinama.

Londonski pakt, koji spominje, sile Antante potpisale su 6. aprila 1915. jedino sa Italijom, u tajnosti i iza leđa Srbije. Za ulazak u rat na strani Antante, Italiji je zagarantovana severna i središnja obala Dalmacije do Splita i sa Splitom. Da bi i Bugarska prišla Antanti, njoj je nuđena teritorija Srbije istočno od reke Vardar, i još nekoliko srpskih srezova, a na Aleksandra i Pašića vršen je pritisak da se dobrovoljno odreknu velikog dela svoje države, uz maglovita i nikad ozvaničena obećanja da će Srbija, zauzvrat, dobiti Crnu Goru, ostatak jadranske obale do Splita, BiH i delove Slavonije. Sve to, opet, pod uslovom da se sa time saglase i Hrvati.

Da je Dobrica Ćosić tada bio “otac nacije”, on bi se, znači, odrekao svog državnog imanja, u zamenu za prokletstvo otimanja tuđeg i moralni sunovrat Srbije kao nečasnog trgovca, koji je, istovremeno, raspikuća i grabljivac. Nacionalna i državna načela moralnosti, koja su izabrali Vrhovna komanda i Vlada, Srbija je platila Golgotom, koja je zadivila ceo svet. Svojim vaskrsom, posle Krfa i Solunskog fronta, srpski moral, žrtve i pobede srušile su Londonski pakt. Srbija je sačuvala svaki pedalj svoje države, a Srbi, Hrvati i Slovenci, od Drine pa do Alpa, prihvatili su tu i takvu Srbiju kao oslobodioca.

Zna sve ovo Dobrica Ćosić, ali neće da zna. Neće, jer je upravo Komunistička partija Jugoslavije, koja ga je vaspitala od dečačkih dana, uzvišenu žrtvu Srbije, odmah po svršetku rata, proglasila za - “velikosrpsku hegemoniju”. Za komuniste je ta država bila “versajska tvorevina” i “tamnica naroda” koja mora biti rušena i srušena!

Ironijom sudbine, glavni rušioci Jugoslavije preobraziće se u njene obnovitelje posle Drugog svetskog rata, kada je država postavljena na dva noseća stuba: jedan vođa, jedna partija! I Vođa i Partija dosledno su slamali “velikosrpsku hegemoniju”. Pod devet planina zatrpali su genocid hrvatskih i muslimanskih ustaša nad Srbima, prvog gerilskog vođu u okupiranoj Evropi proglasili za saradnika okupatora i ubili ga, a preko njegove slomljene vojske i naroda prešli valjkom smrti, masovne torture, tamničenja i promovisanja lažne istorije. Na istorijskom biću Srba, i samo Srba, stvorili su nekoliko novih nacija i njihovih republika,a Srbiju, i samo Srbiju, isparcelisali na tri dela.

Skoro pola veka su Dobrica Ćosić i njegovi drugovi marširali tim smerom, a ne ni Aleksandar Karađorđević, ni Pašić, ni Putnik, ni Stepa, ni Draža Mihailović. Kad je Vođa umro, a za njim i Partija, počele su da eksplodiraju komunističke mine ugrađene u temelje njihove Jugoslavije. Strateg sa Titovog “Galeba”, tada, preuzima strateško kormilo Miloševićevog ratnog čamca iz Požarevca, sa suludim planom ostvarenja mrtvog Londonskog pakta iz 1915. godine!U julu 1991, Ćosić otvoreno i zacenuto dobošari za smrt, govoreći da je kucnuo pravi istorijski trenutak da Srbi “završe borbu za svoje oslobođenje i ujedinjenje” i da “stvore svoju državu na svojim etničkim prostorima”. Slobodana Miloševića okiva u zvezde i sravnjuje ga sa Nikolom Pašićem.

Ta je politika bila “srpsko samoubistvo”, a ne Solunski front 1918. Ta je politika bila politika “hazarda i smrti”, a ne odluka o povlačenju preko Albanije 1915. godine. Istinu ne mogu menjati uslovni refleksi ideološke dresure, slepila i mržnje, niti današnje Ćosićevo anatemisanje Slobodana Miloševića.”Otac nacije” ogorčen je i zbog “ideološke abolicije četničkog terora” u današnjoj Srbiji. U jednoj svojoj knjizi, objavljenoj 1990, on kaže da bi, kad bi se ponovo rodio, ponovo ubijao četnike!

Zašto? Zato što nepokajani grešnik želi da ubija istinu da je on bio jedan od važnih ubica velike istorijske prilike o temeljnom preuređenju Kraljevine Jugoslavije posle Drugog svetskog rata. Ono što Srbija i Srbi nisu mogli, a nisu ni hteli, ni 1915. ni 1918, hteli su i mogli postići 1945, samo da nije bilo građanskog rata između ravnogorske i partizanske gerile ili da je ishod tog tragičnog sukoba, koji su izazvali Ćosić i njegovi drugovi, bio drugačiji.Zbog genocida hrvatskih i muslimanskih ustaša nad Srbima levo od Drine, posleratne granice Srbije bile bi, uz potpise i pečate antihitlerovske koalicije, pomerene daleko na zapad. Nacistička Hrvatska podelila bi sudbinu nacističke Nemačke, a upravo to je bio ratni cilj generala Mihailovića, kojega bi Dobrica Ćosić, još jednom, da ubije!

Krivac kao sudija

Nad razvalinama srpske nacije, on je poslednji Srbin koji ima moralno pravo da nedužne optužuje za slom i da sebe, krivca, proizvodi za sudiju.

Od Mišara pa do Solunskog fronta, izgubljene su sve pobede. Gone with the wind! Ne. Na srpskom se to kaže: Prohujalo sa crvenim vihorom. Projekat ujedinjene Evrope, po čijim državnim granicama pada paučina, podrazumeva i kulturno, komunikacijsko, ekonomsko i duhovno objedinjavanje svake njene nacije, tako da niko nigde nije ni stranac ni dijaspora. Taj ideal našeg vremena i vremena koje tek dolazi velika je, a i jedina, šansa srpskog naroda. Na nesreću, Dobrica Ćosić i mnogi još tu i takvu Evropu označavaju srpskim neprijateljem i metom svog kancerogenog patriotizma. Prošlost su uništili, a budućnost zabranjuju.

Ipak, ipak. Uzalud njihova torpeda. “Silno se more zaljulja, lađa se srpska progura.” Tako će biti. Mora. Pod petokrakom je, a ne pod krunom i kokardom, i započeto i dovršeno srpsko nacionalno i državno propadanje. Zbog toga, a ne ni zbog Karađorđevića, ni zbog Vida i Solunskog fronta, ni zbog Draže Mihailovića i Dragiše Vasića, srpski narod danas zagledan je u ponor svoje istorije.