Hirošima, Srebrenica i genocid

 U danima za nama navršilo se 77 godina od monstruoznog uništavanja Hirošime i Nagasakija i prve dve, i za sada jedine, upotrebe nuklearnog oružja protiv civilnog stanovništva u toku ratnih sukoba. 6. i 9. avgusta 1945. godine Sjedinjene Američke Države su bez ikakvog vojničkog opravdanja uništile ova dva japanska grada, a od direktnih posledica nuklearnog udara i bolesti izazvanih radijacijom samo u Hirošimi je stradalo oko 250.000 ljudi. Praktično ceo grad, gotovo svi muškarci, žene i deca.

Naradbu za upotrebu nuklearnih bombi izdao je predsednik SAD Hari Truman. Nuklearni udar na Hirošimu izvršio je američki bombarder "Enola Gej". Avionom je upravljao pukovnik Pol Tibets iz 393. bombarderskog eskadrona Ratnog vazduhoplovstva Sjedinjenih Američkih Država. Na Hirošimu je bačena uranijumska bomba teška 4 tone i duga 3 metra, od milošte nazvana "Mali dečak" ili "Mališa".

Iza američkih atomskih bombi ostali su samo pepeo, radijacija, patnja i smrt. Smrt koja nije poštedela nikoga, bez obzira na pol, veru i uzrast. Potpuno istrebljenje ljudi iz ova dva grada koje je za stradanje preporučilo jedino to što su pripadali japanskom narodu

Tri dana kasnije, 9. avgusta 1945, iz bombardera Ratnog vazduhoplovstva SAD B-29 supertvrđava "Bokskar", na Nagasaki je bačena nuklearna bomba simpatičnog naziva "Debeljko". Pilotirao je major Čarls Svini iz 393. bombarderskog eskadrona. Procenjeno je da je u bombardovanju Nagasakija odmah stradalo 39.000 ljudi, a da je 75.000 muškaraca, žena i dece umrlo u narednim godinama od posledica radijacije.

Iza američkih atomskih bombi ostali su samo pepeo, radijacija, patnja i smrt. Smrt koja nije poštedela nikoga, bez obzira na pol, veru i uzrast. Potpuno istrebljenje ljudi iz ova dva grada koje je za stradanje preporučilo jedino to što su pripadali japanskom narodu.

Ako se išta, van svake sumnje, može podvesti pod pojam genocid, u čijem je korenu reč genus (rod, vrsta), a koji je pred kraj Drugog svetskog rata skovao Rafael Lemkin, Jevrejin rođen u Rusiji i "inspirisan", zanimljivo je, ne Holokaustom, već masovnim pokoljem Asiraca u Sumailu u Iraku 1933. godine i masovnom likvidacijom Jermena u Turskoj od 1915 - 1917. godine, onda je to svakako ovaj zločin američke države nad japanskim narodom.

Konvencija o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida usvojena od Generalna skupština UN 9. decembra 1948, koja je stupila na snagu 1951. godine, propisuje da je za postojanje genocida bitno je da je delo izvršeno „u nameri potpunog ili delimičnog uništenja jedne nacionalne, etničke, rasne ili verske grupe kao takve“, a delo može biti „ubistvo članova grupe, teška povreda fizičkog ili mentalnog integriteta članova grupe, namerno podvrgavanje grupe životnim uslovima koji treba da dovedu do njenog potpunog ili delimičnog uništenja, mere uperene na sprečavanje rađanja u okviru grupe, prinudno premeštanje dece iz jedne grupe u drugu.“ 

Ako ubistvo svih, muškaraca, žena i dece koji pripadaju jednoj nacionalnoj grupi nije genocid, zašto bi ubistvo samo muškaraca koji pripadaju jednoj etničkoj grupi bio genocid? Ako totalno uništenje, koje predstavlja fizičko istrebljenje kompletnog stanovništva sa jedne teritorije za sva vremena nije genocid, zašto bi delimično uništenje, koje ostavlja mogućnost reprodukcije preostalom stanovništvu, bio genocid?

Dakle, ako se bacanje atomskih bombi čija su svojstva u trenutku njihove upotrebe nesumnjivo bila poznata predsedniku Trumanu u američkom vojnom vrhu, a što je za posledicu imalo smrt najmanje 350.000 japanskih civila, koji su ubijeni samo zato što su pripadali japanskom narodu, u savremenom svetu, a prevashodno u mejnstrim istorijskoj i pravnoj nauci, ne percipira kao genocid, zbog i u ime čega bi Srbi, zdravo za gotovo, trebali da prihvate mit o srebreničkom "genocidu"?

Ako genocid nije ubistvo gotovo svih stanovnika jednog, odnosno dva grada, zbog čega bi genocid bio ubistvo dela stanovnika jednog gradića? Ako ubistvo svih, muškaraca, žena i dece koji pripadaju jednoj nacionalnoj grupi nije genocid, zašto bi ubistvo samo muškaraca koji pripadaju jednoj etničkoj grupi bio genocid? Ako totalno uništenje, koje predstavlja fizičko istrebljenje kompletnog stanovništva sa jedne teritorije za sva vremena nije genocid, zašto bi delimično uništenje, koje ostavlja mogućnost reprodukcije preostalom stanovništvu, bio genocid? Na kraju, ako totalno istrebljenje dela jedne nacionalne grupe neosporno naređeno od predsednika strane države nije genocid, zašto bi delimična likvidacija stanovništva čiji stvarni naredbodavci nikada nisu kroz nepristrasnu pravnu proceduru identifikovani bio genocid?

I da je stvarnih 3.714 stradalih manje od izmišljenih 8.000, a i jedno i drugo neuporedivo sa u samo dva dana uništenih 350.000 života

Odgovore, naravno, znamo. Oni su oni, a mi smo mi. Oni su silni, a mi slabašni. Oni su gospodari sveta, a mi poligon za demonstraciju njihove moći. Oni su ti koji određuju pravila koja za njih ne važe, a mi oni za koje važe i ona koja ni za koga na svetu ne važe.

Sve u redu. Ali, neće tako biti doveka. A ako već u ovom trenutku, u dobroj meri i zahvaljujući sebi, nemamo gotovo ništa od onoga što nam je neophodno da se suprotstavimo i odbranimo, jedno nam je uvek na raspolaganju. To je zdrav razum - poslednje utočište slobodnih i slobodoljubivih ljudi, ta oaza smisla u pustinji besmisla. A on nam kaže da i u svetu teških zločina i sveprisutnog zla, koje ni nas ne štedi, ipak postoje hijerarhija i poredak, i da ne može manje biti veće od većeg, a posebno ne od najvećeg.

I da je stvarnih 3.714 stradalih manje od izmišljenih 8.000, a i jedno i drugo neuporedivo sa u samo dva dana uništenih 350.000 života. A gde je tek ostalo od istih naručilaca i izvođača, da to sad i ne pominjemo. Ali ako ne pominjemo, ne znači da ne znamo. Kao što znamo da se u Srebrenici dogodio težak ratni zločin, koji nijedan kvazisudski mehanizam niti besomučna huškačka propaganda, odavde ili otuda, nikada neće moći da pretvori u genocid. Jer on to nije, a mi to znamo.