Bojkotom do ravnopravnosti!

Nedavni pokušaj pregovora vlasti i opozicije u Crnoj Gori po pitanju jezika u školama je do kraja ogolio ovu osionu vlast. Oni pregovore ne shvataju kao pokušaj dogovora dva partnera, nego nametanje silom svojih nakaradnih stavova. Očito je da premijer Igor Lukšić uopšte nema mandat da pregovara, već samo služi kao prenosilac poruka tipa ''uzmi ili ostavi'' svoga partijskog šefa Mila Đukanovića. A to što se opoziciji nudi je toliko ponižavajuće i diskriminušuće po cijeli srpski narod u Crnoj Gori, da to samo potpredsjednik DPS-a Filip Vujanović ne uspijeva da uoči. Nedavno je dao izjavu da uopšte ne vidi razlog za neprihvatanje predloga Lukšića da se nastava u Crnoj Gori odvija na crnogorskom jeziku, a da se nastavni predmet o jeziku za Srbe zove crnogorski/srpski!? Ako to nije diskriminacija, onda ona i ne postoji!

U Crnoj Gori je srpski narod diskriminisana kategorija, a vlasti smatraju da je to sasvim normalno. Nažalost, o tome niko ne vodi računa, osim predstavnika Srba u Crnoj Gori: u političkim partijama i srpskim NVO. Nedavno su i rezultati popisa tako očigledno i brutalno pokradeni, tako da je broj Srba smanjen za 5-6%.

Po pitanju nastave u školama, diskriminisana je većina, jer čak i po rezultatima pokradenog popisa, većina građana u Crnoj Gori govori srpski.

Oni koji se kunu u demokratski i građanski koncept državnog uređenja, a to su čelnici SDPS-a (DPS+SDP), bez imalo skrupula zanemaruju volju većine i nameću silom svoje jezičko nedonošče i čudovište, koje se sastoji od nekoliko desetina arhaičnih riječi. Čak i oni koji zagovaraju uvođenje tzv. crnogorskog jezika, rade to na čistom srpskom, kao npr. predsjednik DPS-a Milo Đukanović u nedavnom intervujuu Milomiru Mariću.

Vlasti Crne Gore i ne skrivaju svoju namjeru da nasilno asimiluju srpski narod i promijene mu identitet: nacionalnu i vjersku pripadnost, jezik, pismo, pa i prošlost. Pri tome se ne libe nikakvih nečasnih radnji. Protjeruju iz programa književnosti u školama sve srpske pisce, pa čak i Njegoša, a uvode polupismene anonimuse.

Ako oni žele da njihova djeca uče novokomponovani jezik, sa arhaičnim riječima i slovima, da izučavaju književne anonimuse umjesto Njegoša i Nobelovca Andrića, ako žele da uče falsifikovanu istoriju i geografiju i ostale predmete na tom jeziku bez gramatičkih pravila i padeža, to je njihova volja i njihov problem.

Mi Srbi želimo da naša srpska djeca uče predmet koji se zove ''srpski jezik i književnost'' i da uče sve školske predmete na tom istom jeziku, da iz istorije uče stvarnu istoriju, da iz geografije uče da je Kosovo i Metohija sastavni dio Srbije, privremeno otet voljom Amerike i njenih satelita iz Evrope. Zato ne možemo i ne smijemo prihvatiti da se u ime naše djece odreknemo našeg identiteta.

Zbog toga se makar i bojkotom nastave u školama moramo izboriti da srpska djeca ostvare u Crnoj Gori ona prava koja albanska djeca imaju već decenijama, a to je pravo na školovanje na svom jeziku od vrtića do fakulteta.

(Autor je srpski odbornik u SO Bar)