Amerika sve više strahuje od jačanja kineskih oružanih snaga

Izgleda da uragan “Ajrin” ne predstavlja veliki razlog za zabrinutost američke administracije. Kina je preuzela ulogu veće i mnogo opasnije “elementarne nepogode” po SAD od bilo kog uragana kategorije pet. Naime prema najnovijem izveštaju američkog Pentagona koji je prosleđen Kongresu[1] u donekle paničnom ispoljavanju antagonizma prema Kini navode se podaci o jačanju njene vojne moći koja bi sa sadašnjom stopom usavršavanja i napretka mogla da “ozbiljno ugrozi bezbednost azijsko-pacifičkog regiona”, naravno, a time i američki uticaj na istoku Pacifika.

Strah od jačanja kineske vojne moći poput plime zahvatio je pojedine članove Obamine administracije koji su brže bolje pokrenuli tu temu u strahu od novog suparnika po američku vojnu supremaciju u svetu. Naravno, ne čudi da je kampanja potekla iz redova republikanaca koji Kinu shvataju kao ozbiljnu pretnju američkom uticaju i to ne samo u regionu istočne Azije već i čitavog sveta. Pomenuti predstavnici su u javnosti počeli da iznose svoje procene i strahovanja od kineskog vojno-ekonomskog super brzog uspona.

Hauard Mekeon, koji je na funkciji predsedavajućeg člana Komiteta za vojna pitanja Predstavničkog doma američkog Kongresa, oglasio se sa svojom procenom da “Peking očigledno smatra da i na vojnom planu može da napravi kapital od tekuće globalne finansijske krize”. On je naravno zaključio da američko vojno prisustvo u regionu istočne Azije nikako ne bi trebalo da bude smanjeno usled najavljenog smanjenja vojnog budžeta koji je najavljen za predstojeću deceniju.

Vojni stratezi SAD su se izgleda našli u šoku usled stope kojom jačaju kineske oružane snage. Kina kao trenutno druga ekonomska sila sveta koristi svoju finansijsku moć i stabilnost da ulaže u sve ubrzaniji razvoj svojih oružanih snaga koje će sasvim nesumnjivo postati jedna od globalnih sila na koju se mora računati. S te strane strah Amerikanaca je sasvim opravdan jer se najveća svetska sila, koja je uzgred pogođena jednom od najvećih ekonomskih kriza, prirodno osetila ugroženom od gubitka dominacije u svetu. Predstavnici američke političke administracije, kao i medijske kuće, pripremaju američku javnost u psihološkom smislu kako bi ona bila spremna za činjenicu da “azijski div” predstavlja sve veću pretnju američkim globalnim interesima.

Političari očekuju od građana SAD da ozbiljno shvate da Kina predstavlja potencijalnu velesilu i da se moraju pripremiti za činjenicu da vojna moć SAD nije više jedini činilac u svetu koji predstavlja odlučujući faktor u globalnim pitanjima. U ovome se ogleda ambivalentnost američke spoljne politike. S jedne strane, procene o jačanju kineske vojne moći su sasvim na mestu i svakako su opravdane, ali da ponovimo Americi je i u psihološkom pogledu potreban neprijatelj koji će skrenuti pažnju javnosti sa tekućih problema. Samo što to više nije “ruski medved“ već „azijski div“ koji postaje sve snažniji i moćniji u kontekstu finansija i oružanih snaga. Naime, Amerikanci najviše strahuju od programa razvoja kineskih nosača aviona koji će kineskoj floti omogućiti mobilnost u strateškom pogledu, na koju je do sada mornarica Sjedinjenih Država svojom brojnom flotilom nosača aviona držala određeni monopol. U tom svetlu 10. avgusta porinut je i prvi kineski nosač aviona[2] koji će biti opremljen palubnim lovcima SU-33, odnosno njihovom kineskom verzijom J-15 i koji će više nego uspešno moći da se nose sa najsavremenijim američkim letelicama.

Amerikanci se takođe plaše i aktivnog kineskog programa sajber ratovanja jer kineski kompjuterski stručnjaci nimalo ne zaostaju kada je u pitanju ovladavanje kompjuterskom tehnologijom koji ima najširu moguću primenu od početnog dizajna pa sve do završnih faza proizvodnje savremenog oružja.       

Naravno, pretnju američkoj dominaciji na moru i u vazduhu predstavlja i razvoj i usavršavanje balističkih i antisatelitskih projektila, kao i izgradnja aviona pete generacije J-20 koji će u svemu pa i u “stelt” karakteristikama predstavljati pandan američkom avionu F-22 “Raptor”, koji je inače trenutno prizemljen usled određenih kvarova u integraciji sistema i avionike. Po procenama američkih stručnjaka kineski najsavremeniji avion smanjene vidljivosti ući će u punu operativnu upotrebu do 2018. godine.[3] 

Sve ovo predstavlja dokaz da Amerika ispoljava patološki strah od nedostatka spoljnih neprijatelja sada kada bivši Sovjetski Savez više ne predstavlja ozbiljnu pretnju tu je Kina koja će zauzeti njegovo mesto. Predstavnicima američke administracije je, dakle, preko potreban spoljni neprijatelj koji će vrebati i neprestano ugrožavati američku globalnu hegemoniju koja je počela polako da se ruši u kontekstu opadanja njene ekonomske moći. Sada u ovim trenucima krize SAD je potreban jedan jak spoljni faktor koji će usmeriti “volju“ američke nacije i skrenuti pažnju od sopstvenih ekonomskih problema koji poput uragana “Ajrin” prete da ozbiljno ugroze američku ekonomiju a samim tim i njenu vojnu prednost nad ostalim državama sveta. Međutim, činjenica je da je američki strah donekle opravdan ne zbog toga što će Kina izvršiti invaziju na obale Sjedinjenih Američkih Država ili svojim nuklearnim projektilima ugroziti živote američkih građana, već zato što je Kina postala ozbiljna vojna sila na koju se mora računati kao nezamenljivi faktor u međunarodnim odnosima. Naravno, ubrzano jačanje kineske vojne moći jača i njen položaj na međunarodnoj političkoj sceni, što SAD nikako ne žele. Zato se “radikalniji” činioci u Obaminoj administraciji trude da predsedniku skrenu pažnju na novu pretnju po američku hegemoniju, sve jače kineske oružane snage koje Kini postepeno obezbeđuju poziciju jednog od svetskih lidera sa potencijalom da Peking postane vodeća svetska sila u prvoj polovini 21 veka.