Vuk Drašković: Sve što nam Evropa predlaže u našem je interesu

BEOGRAD - Crvene linije kosovske državne politike zatežu se oko grla Srbije. Prva i temeljna „crvena linija” je „očuvanje suvereniteta i teritorijalnog integriteta“ Srbije na Kosovu.

Čuva se ono što se ima, a svi znamo da Srbija nema nikakvu, a kamoli suverenu, vlast nad „južnom pokrajinom“ i da na spoljnim kosovskim granicama sa Albanijom, Crnom Gorom i Makedonijom nema ni srpskih graničara ni carinika niti ikakvih simbola naše države. Svi vidimo da je car go, ali „crvena linija“ nalaže da čuvamo njegovo nepostojeće odelo i da se odreknemo EU, koje ima, bude li od nas zatraženo da se odreknemo kosovskog carevog odela, kojeg nema.

Druga „crvena linija“ je plaćanje nepostojećeg suvereniteta nad „južnom pokrajinom“. Već 11 godina odbornici, predsednici i činovnici skoro svih kosovskih opština južno od Ibra, policijske stanice, matični uredi, opštinski katastri, fakulteti, muzeji, pozorišta... preseljeni su u Srbiju. Na zgradama u koje je to sve premešteno istaknute su table sa natpisima da tu rade i zarađuju „pokrajinske vlasti“ iz Peći, Prištine, Podujeva, Vučitrna, Velike Hoče...

Preseljeni su čak i rudnici. Svake godine plaćanje tog i takvog suvereniteta košta Srbiju po nekoliko stotina miliona evra. Košta nas i više jer južno od Ibra danas nema opštine sa srpskom većinom bez dve lokalne samouprave. Jedne izabrane na kosovskim i druge izabrane na izborima koje raspisuje Skupština Srbije.

Primera radi, nekadašnja opština Priština i blizu hiljadu zaposlenih u njoj prebačeni su u Gračanicu. I to sve plaća država Srbija, a plaćala je donedavno i spoljni dug Kosova, sa obrazloženjem da i dugovi „naše pokrajine“ moraju biti naši.

Treća „crvena linija“ nalaže da Srbija, ni po koju cenu, ne sme pristati da na carinskom pečatu Kosova piše da je to carinski pečat Kosova. Koji je učinak? Za Srbiju izgubljeno kosovsko tržište i godišnji gubitak od 400 miliona evra.

Prihvatamo carinu na Merdaru i Jarinju, ali ne prihvatamo da su to carinski prelazi između države Srbije i njenog suseda kome je ime Kosovo. Ono je za nas „naša južna pokrajina“. Samo to i ništa drugo. Otkuda, onda, granične i carinske rampe između Srbije i njene „južne pokrajine“? Zašto tih rampi nema između Srbije i Vojvodine, njene severne pokrajine? Nema odgovora na ova pitanja, a ne može ih ni biti sve dok smo taoci „crvenih linija“ očuvanja suvereniteta kojeg nema i dok se naš narod hrani „patriotizmom“ koji ne zna ono što zna i ne vidi ono što vidi.

Četvrta „crvena linija“ štiti suverenitet Srbije nad kosovskim katastarskim knjigama, peta nad rodnim listovima, šesta nad putnim ispravama. U svemu tome nema državnog suvereniteta. Suverenitet države je, isključivo, u njenoj vojnoj, policijskoj, zakonodavnoj i sudskoj vlasti i upravi nad određenom teritorijom.

U onome svemu čega Srbija nema na Kosovu posle izgubljenog rata sa NATO alijansom i što ona sada ne može povratiti ni ratom ni diplomatijom. „Crvene linije“ nacionalnog autizma poriču stvarnost, državi Srbiji donose jedino štetu i prete nam povratkom tragičnoj politici sukoba sa susedima i moćnim zemljama Evrope i sveta. Postoji li razumni put?

Postoji, i nazvaću ga putem „zelenih linija“ koje su borba za moguće i garantuju pobedu. Stotine i stotine miliona evra koje godišnje trošimo na odbranu „crvenih linija“ poraza preusmerimo Srbima i manastirima na Kosovu. U svim kosovskim opštinama sa srpskom većinom, od Štrpca do opština na severu, prema Ahtisarijevom planu koji je Priština prihvatila, lokalna vlast može biti samo srpska, policija srpska, prvostepeni sudovi srpski, a nesporna je i njihova ekonomska i kulturna povezanost sa Srbijom.

Uz samo malo diplomatskog napora od EU možemo dobiti tvrde garancije i statusne vezanosti svakog kosovskog Srbina za državu Srbiju, da budu njeni državljani i učestvuju i na izborima za Skupštinu i predsednika Srbije. Možemo da Srbima naselimo i oko 40 zaštićenih zona oko naših manastira i crkava, a srpski jezik i ćirilica ravnopravni su sa albanskim jezikom i pismom...

Zašto se krije sve ovo i mnogo toga još? Zato što smo zbog „crvenih linija“ odbacili „zelene linije“ Martija Ahtisarija na isti način na koji smo 1995, uoči „Oluje“, odbacili i plan „Z-4“ za Srbe u Hrvatskoj. Iz Brisela i Vašingtona stižu ponude da dobijemo i više od Ahtisarijevog plana. Da dobijemo punu zaštitu i vezanost za Srbiju onog što zovemo našim kosovskim Jerusalimom: srpskog naroda i njegovog religijskog i istorijskog nasleđa.

Sve što nam Evropa predlaže u našem je interesu, a Srbija odlučuje u korist svoje štete.

(Blic)