Popis u Crnoj Gori: Sve je dignuto na noge što može hodati

(svedok: 21.2.2011.)
Iako tek predstoji glasanje u Evropskom parlamentu, branitelji svega "srpskog", posebno ponašanja Srpske pravoslavne crkve i njenog klera, euforično su zagalamili da je navodno Evropa odbila da optužuje one koji se optuživati ne smiju, da je Evropa odbila pritisak režima iz Crne Gore da se priznanju prava privedu oni koji guraju svoje pravo mimo ikakvih pravila i normi očekivanog ponašanja.

Inače, pomenuta Rezolucija je izuzetno povoljna za Crnu Goru. Njome se konstatuju veliki uspjesi ove države u ostvarivanju demokratskih politika, ista ohrabruje da nastavi zacrtanim putem i već predlaže da se datum kada će početi predpristupni pregovori Crne Gore i EU odredi najkasnije u oktobru mjesecu tekuće godine.

U Srbiji nema dileme među slobodnim intelektualcima da u kontekstu aktuelnog popisa stanovništva ne iznenađuje ni tajni susret mitropolita Amfilohija i srpskog ambasadora u Crnoj Gori.

Ponašanja SPC je dio kampanje pred popis u Crnoj Gori, kada treba spasiti "što se spasiti može" od agresije "antisrpskih struktura u ovoj državi" pred popis stanovništva. Srpska crkva se direktno miješa u svjetovne stvari i poziva ljude da se slobodno izjasne "kao Srbi", hrabreći ih da se time vraćaju svojim korijenima. I ne radi to samo ona. Radi to i zvanični Beograd, đe je više nego očigledno centar đe se koordiniraju sve aktivnosti vezane za totalnu politizaciju popisa od srpskih, političkih i inih struktura u Crnoj Gori i van Crne Gore.

Pale su maske i kada je kabinet predsjednika Srbije u pitanju. Više nema prostora za demantiji da se Srbija drži na distanci kada je Crna Gora u pitanju i kada su aktuelni procesi u njoj u pitanju.

Da li se omaklo pomenutom ministru, ili definitivno Srbija sve Srbe van Srbije smatra manjinskim zajednicama, pitanje je za srpsku vlast i iskrenost verbalno saopštenih zalaganja za dobre odnose i među Srbima i sa susjednim državama.

U Srbiji nema dileme među slobodnim intelektualcima da u kontekstu aktuelnog popisa stanovništva ne iznenađuje ni tajni susret mitropolita Amfilohija i srpskog ambasadora u Crnoj Gori.

Pitanje popisa, po mišljenju ovog analitičara, lako politizuje crnogorska vlast, a Beograd u svemu tome učestvuje površno (čovjek ne vidi da je sve dignuto na noge što može hodati), pa čak i previše distancirano. Da se ljudi zapitaju, ako je ovo distancirana korespodencija Srbije sa crnogorskim popisom, šta je onda direktan uticaj na isti. Umjesto da prizna da Srbija interesovanjem za navodno ugroženi položaj Srba u regionu želi da izmjesti svoje probleme van Srbije, on ustvrdi i osta živ da Crna Gora želi da unutarcrnogorski problem pokuša da izveze u Beograd.

Bajni pomenuti analitičar se potpuno infantilno samosapleo kada je pokušao da objasni susret srpskog mitropolita u Crnoj Gori, srpskog ambasadora i lidera prosrpskih partija u ovoj državi, u jednom manastiru blizu Podgorice, kada je mucavo saopštio da smatra da crkva više želi da se bavi jezičkim nego etničkim pitanjima. Čovjek vjeruje da je pažnja Srpske crkve u Crnoj Gori više usmjerena na pitanje zaštite srpskog jezika, nego na izjašnjavanje o etničkoj pripadnosti.

Održana je sjednica Političkog komiteta Parlamentarne skupštine Savjeta Evrope. Na sjednici amandman kojim se osuđuje ponašanje Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori, i traži da SPC poštuje zakone ove države, a da država sanira posljedice dosadašnjeg nezakonitog ponašanja ove crkve. Za amandman glasalo 30 poslanika, protiv 32, ostali su bili odsutni.

Posebno je bilo bitno odsustvo poslanika socijalističke grupe Evropskog parlamenta. Dakle, nije prošao amandman, istina u prvom glasanju, kojim se u međunarodna dokumenta na negativan način uvode institucije i pojedinci koji silom prkose ne samo pravnom poretku zemlje gdje djeluju, nego i dobrim običajima i međunarodnoj pravnoj praksi.

Iako tek predstoji glasanje u Evropskom parlamentu, branitelji svega "srpskog", posebno ponašanja Srpske pravoslavne crkve i njenog klera, euforično su zagalamili da je navodno Evropa odbila da optužuje one koji se optuživati ne smiju, da je Evropa odbila pritisak režima iz Crne Gore da se priznanju prava privedu oni koji guraju svoje pravo mimo ikakvih pravila i normi očekivanog ponašanja.

Oglasili su se iz SPC-a iz Crne Gore, oglasio se i sam srpski mitropolit u ovoj državi. Eto još jednog neuspjelog pokušaja da se on i njegovi prikažu "nezgodnim momcima", da im se prišije ono što ne zaslužuju.

Ta urnebesna galama zbog "pobjede činjenica i istine" nije mogla proći bez uvreda još žešćih na evropskog parlamentarca koji je pokušao Rezoluciju o Crnoj Gori dopuniti pomenutim amandmanom.

Međutim, radi se o kompromisnom prijedlogu autora rezolucije i autora amandmana, ljudi koji su se dogovorili da za sada ne talasaju, pa su se saglasili da rezolucija sadrži jednu "opštu normu", poziv svima u Crnoj Gori, sa jedne strane Srpskog pravoslavnoj crkvi i njenim prvim ljudima, a sa druge strane svim demokratskim strukturama u ovoj državi da spuste loptu, da se smire strasti, da se prestane sa međusobnim optuživanjima i da se međusobni problemi pokušaju riještiti mirnim putem. Pri tome ne treba zaboraviti da je evropski parlamentarac odgovorio "pobjednicima u Crnoj Gori", da je samo privremeno odustao od autentičnog teksta svog amandmana, ali da će vrlo brzo nastaviti da insistira da se osuda neprihvatljivog ponašanja ove crkve u Crnoj Gori nađe u pomenutoj Rezoluciji, o kojoj će, uzgred rečeno, Evropski parlament glasati narednih dana.

Ono što se želi u ovom slučaju prikriti, skloniti u stranu jeste činjenica da je samim pominjanjem nezakonitog ponašanja SPC-a u Crnoj Gori, ova institucija dovoljno međunarodno kažnjena i prokazana. Kada bilo ko u Evropi, a ne 30 poslanika Evropskog parlamenta u prvom glasanju kažu da je u pravu onaj ko traži da se ime mitropolita Srpske crkve u ovoj državi unese u međunarodni dokument kao upozorenje i primjer neprihvatljivog ponašanja, ne može se pobjeći od istine da su već time institucija i pojedinac već kažnjeni, u Evropi označeni kao oni koje treba osuditi, koje ne treba pratiti.

Prije nekoliko mjeseci, crnogorski parlamentarci su, iz vlasti i iz opozicije, u istom tom Briselu pokušavali i uspjeli da iz jedne slične rezolucije, u stvari Zajedničke izjave Interparlamentarnog odbora evropskog i crnogorskog parlamenta, izbace, preciznije spriječe da se u istu unese, ime jednog ministra koji je naljutio Crnu Goru i Evropu, jer nije pokazao očekivani senzibilitet prema LGB populaciji. Uradili su to, i u namjeri uspjeli, jer nikome u Crnoj Gori, kome je do Crne Gore, nije prihvatljivo da se bilo ko iz Crne Gore nađe u međunarodnim dokumentima, i to u negativnom kontekstu pominjan, već sve probleme treba rješavati u državi i uraditi sve da ih Evropa ne prepoznaje i umjesto Crne Gore ne osuđuje.

U slučaju Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori čitava priča koja još nije dopričana u Evropskom parlamentu ima se utisak, doživljava se kao pobjeda u inat državi u kojoj ta crkva i njeni ljudi djeluju. Čak im je, što bi narod rekao, i milo da ih Evropa tretira kao one mimo zakona, one koji su protiv zakona Crne Gore svojom voljom i potpuno svjesno.

Inače, pomenuta Rezolucija je izuzetno povoljna za Crnu Goru. Njome se konstatuju veliki uspjesi ove države u ostvarivanju demokratskih politika, ista ohrabruje da nastavi zacrtanim putem i već predlaže da se datum kada će početi predpristupni pregovori Crne Gore i EU odredi najkasnije u oktobru mjesecu tekuće godine.

Ne čudi zato reakcija nedemekratske nabudžene, navodno prosrpske patriotske javnosti, na odluku Političkog komiteta PSEU. Ne čudi jer je ponašanja SPC dio kampanje pred popis u Crnoj Gori, kada treba spasiti "što se spasiti može" od agresije "antisrpskih struktura u ovoj državi" pred popis stanovništva. Srpska crkva se direktno miješa u svjetovne stvari i poziva ljude da se slobodno izjasne "kao Srbi", hrabreći ih da se time vraćaju svojim korijenima. I ne radi to samo ona. Radi to i zvanični Beograd, đe je više nego očigledno centar đe se koordiniraju sve aktivnosti vezane za totalnu politizaciju popisa od srpskih, političkih i inih struktura u Crnoj Gori i van Crne Gore.

Pale su maske i kada je kabinet predsjednika Srbije u pitanju. Više nema prostora za demantiji da se Srbija drži na distanci kada je Crna Gora u pitanju i kada su aktuelni procesi u njoj u pitanju.

Predsjednik Srbije je održao Savjet za saradnju sa Srbima u regionu, sastanak na kome su bili prisutni politički lideri srpskih stranaka iz Crne Gore, Republike Srpske, Makedonije, Mađarske, Hrvatske... Na sastanku zatvorenom za javnost, bilo je govora "o svemu značajnom za očuvanje statusa Srba u zemljama u regionu", pa i o popisu koji će biti održan ne samo u Crnoj Gori, nego i u jednom broju pomenutih država.

Predsjednik Srbije je, kako se može saznati iz nezvaničnih izvora, jer je taj susret za divno čudo marginalno praćen od srpskih medija, dakle nije zavrijedio neku posebnu pažnju (što je upozorenje da Srbija ima daleko važnija unutrašnja pitanja i probleme od petljanja u unutrašnje stvari drugih zemalja), održao govor o demokratiji, o potrebi integracija u demokratsko društvo naroda i država i, kao uzgred, pomenuo popis kao proceduru koju treba iskoristiti da bi se očuvao ugroženi srpski entitet svuda gdje postoji. Ako se željelo da se prikrije da je sastanak održan ciljno, radi pripreme za predstojeće popise, ako se željelo prikriti da su na sastanku date vrlo precizne instrukcije, sve je to demaskirano naporom srpskog ministra za dijasporu, koji je priznao da je popis stanovništva ne samo u Crnoj Gori nego i u zemljama regiona, bio glavna tema pomenutog sastanka.

Čovjek je na sajtu Ministarstva ni malo skriveno saopštio da je popis veoma važan, jer će se saznati približno tačan broj Srba koji žive na prostoru Zapadnog Balkana. Dodajući da očekuje da se njegovi sunarodnici u zemljama regiona na tom popisu slobodnom voljom izjasne kao pripadnici srpskog naroda, čime bi se utvrdio njihov tačan broj, zaštitio nacionalni identitet i određena prava predviđena Zakonom o zaštiti nacionalnih manjina.

Da li se omaklo pomenutom ministru, ili definitivno Srbija sve Srbe van Srbije smatra manjinskim zajednicama, pitanje je za srpsku vlast i iskrenost verbalno saopštenih zalaganja za dobre odnose i među Srbima i sa susjednim državama.

Analitičari iz Srbije su ostali zapitani šta je svrha i koji je dostignuti cilj sastanka kod srpskog predsjednika. Upozorili su da se političkim presingom pokušava, ali da se ne može, uspjeti povećati broj onih koji se izjašnjavaju kao Srbi u Crnoj Gori. Tvrde da se dešava paradoksalna situacija da političari koji se u Crnoj Gori bune kada se Srbi tretiraju kao nacionalna manjina, taj status prihvataju u, kako sami kažu, matičnu državu Srbiju. Samo oni političari koji shvate realnost i nužnost da djeluju u okviru nezavisne države Crne Gore imaju šanse za uspjeh, dok su ovakvi sastanci opasni, jer imaju "manjinsku dimenziju" u svom naslovu i namjeri.

Osporavanje državnosti Crne Gore, stalno otvaranje tog pitanja vraća se kao rđava posljedica po one koji to čine.

U Srbiji nema dileme među slobodnim intelektualcima da u kontekstu aktuelnog popisa stanovništva ne iznenađuje ni tajni susret mitropolita Amfilohija i srpskog ambasadora u Crnoj Gori.

Amfilohije je, kako kažu, klasičan primjer problema zajedničkog porijekla, a ambasadori moraju da slušaju naloge svojih država. Treba li ovome bilo kakav komentar. Istina, ima i onih dokazanih srpskih nacionalista i patriota koji su pokušali da demantuju da je sve to tačno. Po njihovom mišljenju, Srbija nema ni snage, ni volje da se miješa u popis u bilo kojoj državi, jer nema dovoljno ni resursa, ni uticaja da bi se time bavila. Susret kod predsjednika Srbije se od crnogorskih, političkih i državnih struktura nepotrebno politizuje, čime crnogorska vlast vrši pritisak kako bi se što manji broj ljudi u Crnoj Gori izjasnio kao Srbi i smanjio broj onih koji govore crnogorskim jezikom.

Baš čovjek dokaza da u Srbiji nema ni volje, ni resursa da se interesuju kako će crnogorski popis proći. Pitanje popisa, po mišljenju ovog analitičara, lako politizuje crnogorska vlast, a Beograd u svemu tome učestvuje površno (čovjek ne vidi da je sve dignuto na noge što može hodati), pa čak i previše distancirano. Da se ljudi zapitaju, ako je ovo distancirana korespodencija Srbije sa crnogorskim popisom, šta je onda direktan uticaj na isti. Umjesto da prizna da Srbija interesovanjem za navodno ugroženi položaj Srba u regionu želi da izmjesti svoje probleme van Srbije, on ustvrdi i osta živ da Crna Gora želi da unutarcrnogorski problem pokuša da izveze u Beograd.

U slučaju Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori čitava priča koja još nije dopričana u Evropskom parlamentu ima se utisak, doživljava se kao pobjeda u inat državi u kojoj ta crkva i njeni ljudi djeluju. Čak im je, što bi narod rekao, i milo da ih Evropa tretira kao one mimo zakona, one koji su protiv zakona Crne Gore svojom voljom i potpuno svjesno.

Treba uskliknuti sa radošću i reći pomenutom analitičaru, unutrašnji problemi Crne Gore su roba koja se ne izvozi, ali zato Srbija sve svoje probleme vrlo problematično želi da transponuje na druge. Nije mogao ni on pobjeći od istine "da, naravno, Beograd ne može da bude potpuno nezainteresovan za pravo i slobodu izjašnjavanja onih koji se osjećaju Srbima", ali je dodao potpuno budalastu tezu, toliko puta od njega i njegovih istomišljenika ponovljenu "da Srbi tamo ne uživaju ravnopravan tretman i neka su vrsta građana drugog reda. Na njih se vrši neviđen pritisak da ih se što manje izjasni kao Srbi".

Bajni pomenuti analitičar se potpuno infantilno samosapleo kada je pokušao da objasni susret srpskog mitropolita u Crnoj Gori, srpskog ambasadora i lidera prosrpskih partija u ovoj državi, u jednom manastiru blizu Podgorice, kada je mucavo saopštio da smatra da crkva više želi da se bavi jezičkim nego etničkim pitanjima. Čovjek vjeruje da je pažnja Srpske crkve u Crnoj Gori više usmjerena na pitanje zaštite srpskog jezika, nego na izjašnjavanje o etničkoj pripadnosti.

Ako ga normalan čovjek može dobro shvatiti, onda je Amfilohije na tom skupu uzviknuo "o jeziku da, o etničkom porijeklu ne". Još kada bi neko u to mogao povjerovati. A u manastiru, pomenuti skup održan odmah poslije susreta kod srpskog predsjednika. Prisutni prethodno pomenuti. Na skupu govoreno o tome kako organizovano prići popisu.

U međuvremenu, Srbija proslavila Dan državnosti. Održan prigodan prijem u srpskoj ambasadi, srpski ambasador položio cvijeće na spomenik Karađorđu u centru Podgorice, odgovorio je na sva pitanja novinara, ali nije htio riječ da kaže o skupu u manastiru.

Interesatno, i taj skup je bio zatvoren za javnost, a ambasador je izjavio da nikada i nigdje nije prisustvovao tajnim sastancima. O čemu su pričali, nije htio da kaže "o tome će biti izdato saopštenje ambasade".

Za razliku od njega, srpski mitropolit je bio i iskren i direktan. Pokazao je da je i zvanično krenuo u popisnu kampanju. Javno je saopštio da crnogorstvo ugrožava srpstvo, da se države i granice mijenjaju, ukidaju i stvaraju se, mijenja im se ustrojstvo i odnos prema crkvi. Rekao je da mu se sve češće žale zbog sistematskog nasilja i propagandi po školama i preduzećima u korist crnogorstva, protiv Srba i srpstva na sljedećem popisu.

A onda saopštenje iz srpske ambasade. Uz kurtoazne uvodne rečenice, da su odnosi između Srbije i Crne Gore dobri, ali da moraju i mogu biti bolji i ocjena da se niko kao Crna Gora ne miješa u unutrašnje stvari Srbije, da se nigdje kao u Crnoj Gori ne kritikuju srpske politike s jedne, niti hvali Srbija s druge strane. I molba da se sa tim prestane. U pravu je ambasada. Ali je nedorečena u svom stavu.

Da li se Srbija u odnosu na druge ponaša istovremeno pozitivno i negativno. Koja država najviše u regionu vršlja po dvorištima drugih država. Koja je država, osim Srbije, formirala i drugu skupštinu, prikačenu na državni budžet za rad sa Srbima u regionu. Koja je država digla svoje sunarodnike na noge u svim susjednim državama, kada je ostvarivanje državnih politika tih država u pitanju, kao što je Srbija uradila pred predstojeće popise.

Reakcije u crnogorskoj javnosti i dalje negativne. Iz SDP-a poručuju da ovim sinhronizovanim djelovanjem Beograda i srpskih struktura u Crnoj Gori želi da se pomogne crnogorskoj prosrpskoj opoziciji da i dalje sanja novi referendum. Srpske političke partije vode kampanju uoči popisa, jer im je namjera da njegovim rezultatom bude osporena ili problematizovana državnost Crne Gore u jednom od tri elementa državnosti, stanovništvu.

Teritoriju Crne Gore niko ne može osporiti, opozicija kakva je vlast ne može osvojiti, posebno ne na nacionalnoj osnovi, pa ostaje uzaludna nada da se udari na treći element svake države, stanovništvo, da se dobije brojčana prevlast, što bi bila osnova za nastavak negiranja Crne Gore. Iz ove partije smatraju da je štetno političko nadmetanje prenijeti na polje stručnih državnih poslova, a da je najgore politizirati odnose iz oblasti ličnih, individualnih, građanskih i privatnih svojstava i osjećanja. Javno razvrstavanje i prebrojavanje ljudi po rodu i krvi, po svojstvima iz ranog djetinjstva ili ranog srednjeg vijeka, suprotno je njihovom pravu da je to njihova lična privatna stvar. Takvi napori vode pravljenju još dubljih podjela u Crnoj Gori. Sve to zajedno treba da srpske stranke dovede u situaciju da opravdaju svoje namjeravane aktivnosti koje bi vodile ili novom referendumu o crnogorskoj nezavisnosti, ili političkoj i institucionalnoj dezintegraciji Crne Gore.

DPS vrlo kratko obavještava javnost da su uzaludni performansi od Beograda, preko manastira Ždrebaonik, do sastanka srpskog mitropolita sa svojima u cetinjskom manastiru, u cilju degradacije popisa kao državne politike, jer se slični pokušaji i ranije vođeni od ovih istih struktura doživjeli debakl i totalnu propast.

Ono što je najinteresantnije, to je zbrka u kojoj su se našle same srpske partije u Crnoj Gori. Predsjednik Nove koji je bio u Beogradu na pomenutom sastanku, a poslije toga imao susret sa sestrinskim partijama kao što je Nova Srbija, da bi se odbranio reče da je Srbija za njega matica, a Crna Gora matična država. Još kad bi neko znao da li on razumije šta je rekao i kakva je razlika između matice i matične države i gdje se te kategorije upotrebljavaju u pravu i da li im ima mjesta bilo đe drugo osim u zbunjujućim i karikaturalnim izjavama kao što je njegova.

Na pomenutim sastancima bio je i predsjednik vanparlamentarne, nekada jake, Narodne stranke. On je ispravio svog prethodnika riječima da je Crna Gora matica za njegovu stranku i matična država, čime je zbunio neupućene i one kojima manipulišu. Pa šta je Crna Gora za te ljude matica ili matična država. Pomenuti predsjednik Narodne stranke je prošao kao bos po trnju u jednoj televizijskoj emisiji, kada je pokušao da objasni da li je srpsko državljanstvo dobio tako što se morao zakleti na vjernost državi Srbiji, kako inače traži Zakon o srpskom državljanstvu.

Srpski nacionalni savjet dalje gura po svome. Oni su da Srbi budu nacionalna manjina, jer takvim statusom uzimaju ogromni novac od države Crne Gore, ali su i za to da Srbi budu priznati za konstitutivni narod.

Koliko puta je već rečeno, sve nacionalne zajednice su u Crnoj Gori konstitutivne u političkom smislu, a u pravnom smislu samo manjinske zajednice, jer je Crna Gora po Ustavu građanska država, a ne nacionalna.

Koliko puta je već rečeno, sve nacionalne zajednice su u Crnoj Gori konstitutivne u političkom smislu, a u pravnom smislu samo manjinske zajednice, jer je Crna Gora po Ustavu građanska država, a ne nacionalna.

No, to njima ne smeta, oni guraju po svome, dodajući da poštuju interesovanje Srbije za Srbe u Crnoj Gori, ali (treba ponoviti – ali, tragično nema što) poštuju i institucije države Crne Gore. Svih ovih dana vezano za pomenute događaje, posebno je interesantna uloga SNP-a. Lider te partije je bio, da li slučajno, u inostranstvu i nije prisustvovao pomenutim sastancima, posebno onom u Beogradu. Danima su obmanjivali javnost da nijesu dobili poziv za taj sastanak, čime su "budili nadu" da se nacionalistički Beograd odrekao ove "sve više građanske partije". A onda informacija da je sastancima prisustvovao potpredsjednik te partije, čovjek iz Pljevalja, ne toliko politički poznat široj crnogorskoj javnosti. Dakle, svaka ptica svome jatu leti, iako je objašnjenje tog polupoznatog potpredsjednika o njegovom prisustvu na skupu u Beogradu toliko konfuzno, nejasno da ne zavređuje ni komentar, ni trošenje snage, ni nerava da bi se dokučilo šta on i njegova partija u stvari hoće.

Na ponašanje SNP-a reagovali su iz vladajuće koalicije riječima da u Crnoj Gori iskreno žale što ta stranka ne uspijeva da učini stvarni, a ne retorički otklon od svojih nacionalističkih i konzervativnih početaka. Upozoravaju da se ne može biti građanska, evropska partija, a istovremeno prebirati po porijeklu ljudi, okivati se mitskim predstava i epskim ubjeđenjima. I nije to najgore u ponašanju ove partije. Njihov lider koji je na volšeban način kao lider opozicije napustio Parlament prije godinu dana, neki kažu iz straha od odgovornosti, vrlo je aktivan, sastaje se sa zvaničnicima međunarodne zajednice različitih nivoa i iznosi notorne neistine o mnogim politikama kada je Crna Gora u pitanju. Punih usta demokratije i Evrope, obavještava, na primjer svoje sagovornike, da se neće uskladiti Izborni zakon sa Ustavom jer je opozicija, posebno njegova stranka, izuzetno zainteresovana da se to uradi, ali da vlast ne prihvata nikakav kompromis, što je elementarna laž i u čemu ga demantuju predstavnici njegove partije u Radnoj grupi Parlamenta.

Čovjek nema pojma šta se radi u Radnoj grupi, kakva je atmosfera, da parlamentarna većina prihvata sve sugestije opozicije, pa i njegove partije, čak i one koje su na ivici zakonitosti, da bi se ispunio prvi uslov Evropske komisije vezan za postupanje Parlamenta, da bi se otvorili predpristupni pregovori. Kako su u Radnoj grupu dva poslanika ove partije iz Podgorice, a kako je lider SNP-a ušao u žestoku tuču sa podgoričkim krilom svog glavnog odbora, tako da je počeo da se, ali na drskiji način nego gospodin Koštunica u svoj vakat, prikazuje kao čovjek "koji nije informisan i koji nije odavle".

I tu nije kraj, kada je Srpska pravoslavna crkva u pitanju. U Dubrovniku je trebalo da se održi Međunarodna skupština pravoslavlja, koja je i održana, ali je čitavu pometnju izazvalo navodno već dogovoreno učešće srpskog mitropolita iz Crne Gore, Amfilohija. Reagovale su mnoge strukture Dubrovnika, protestvovale, tražile da mu se dozvoli pristup, pa da bude uhapšen zbog svega onoga što je radio početkom 90-tih hrabreći jurišnike na Dubrovnik da ne posustanu, guslajući im na ratištu o Dubrovniku kao srpskom gradu, sarađujući sa vođama paravojnih srpskih formacija, obećavajući da će poslije Dubrovnika i Skadar postati srpski.

Odmah su reagovali iz srpske mitropolije riječima da Amfilohije nije imao ni namjeru da ide u Dubrovnik zbog ranije preuzetih obaveza, ali da se on slobodno šeta ovim gradom, da je to bio grad njegove mladosti, kao i grad u koji rado dolazi i danas.

Juče i danas Crna Gora, u međuvremenu i Evropa, a sada i javno susjedni grad iz druge države na isti način saopštavaju svoj odnos prema liku i djelu srpskog mitropolita. Pa nijesu valjda svi ostali grešni, a da je samo on u pravu.