Nacionalni identitet Crnogoraca

Govoriti o nacionalnom identitetu Crnogoraca danas nije nimalo lako. Ne zbog toga što se o istoriji Crne Gore malo zna, već zato što, dok analiziramo o to pitanje, imamo dve alternative. Prva je govoriti istinu. Druga je bezumno i bez razmišljanja prihvatiti dogmu vladajućeg režima i njihovo falsifikovanje istorije. Mi ćemo ovde ipak govoriti istinu.

Crna Gora je u svojoj istoriji nazivana srpskom Spartom, Pijemontom srpskog naroda, srpske krune dragim kamenjem, buktinjom srpske slobode...kako su je nazivali najumniji i najviđeniji Srbi, poput Laze Lazarevića, Alekse Šantića, Sima Matavulja, Branka Radičevića i dr. Ta i takva Crna Gora, zemlja Svetoga Petra Cetinjskog i Svetoga Vasilija Ostroškog, zemlja čojstva i junaštva, hrabrosti i poštenja, danas u najvećoj meri živi samo u sećanjima, knjigama i pričama. Ta i takva Crna Gora, dostojanstvena i dostojna poštovanja, je prestala da postoji nakon dolaska komunističkog režima. Tada dolazi do pokretanja tzv. Crnogorskog pitanja, a nova nacija je rođena 1. 5. 1945. nakon objavljivanja teksta "O Crnogorskom nacionalnom pitanju" u listu Borba, autora Milovana Đilasa.

Tim činom su komunisti samo nastavili ono sto su započeli crnogorske ustaše Sekula Drljević i Savić Marković Štedimlija. Od tada do današnjeg dana u kontinuitetu u Crnoj Gori traje akcija ubijanja duše i nacionalne svesti Crnogoraca. Tada su to radili komunisti, a danas njihovi ideološki slijedbenici, koji se, doduše, jesu preobukli u nova odijela i zamenili parole, ali je suštna ostala ista. Ta suština se sastoji u rasrbljivanju, stvaranju lažne nacije, brisanja kolektivnog pamćenja i svijesti. Način rada je ostao isti. Razoriti narod u moralnom, duhovnom i nacionalnom smislu, izazivajući raskol i podele u stanovništvu, sprovoditi ateizaciju i amoralizaciju i kao što je među prvima akcijama nakon Drugog svetskog rata, novonastali režim prvo krenuo u uništavanje Crkve, kao čuvara nacionalne svesti, tako se i danas u njihovoj borbi najviše napada Crkva. Jer cilj je jasan - prvo uništiti narod u duhovnom smislu. A od duhovnog do biološkog ubistva nije veliki razmak.

Srbi su u Crnoj Gori, umesto kao državotvorni narod, u javnom servisu (ili bolje reći servisu partija na vlasti) često proglašavani kao podstrekač višedecenijskog razdora, propovednici primitivizma i velikosrpske militante politike u Crnoj Gori. I sve to sa jedinim zadatkom - konačno stvaranje nove, crnogorske nacije, koja nema ništa zajedničko sa srpstvom. Takvo falsifikovanje istorije nauka, naravno, odbacuje, ali prihvata vladajuća elita u Crnoj Gori, koja te lažne istorijske podatke promoviše kroz razne pseudoreligijske, parakulturne i kvazinaučne organizacije. Takve organizacije, kao sto su NVO Crnogorska pravoslavna crkva, Dukljanska akademija nauka i umetnosti, Matica crnogorska... zapravo su samo razni uslužni servisi za različite potrebe dominantnog režima.

Ta samoproglašena intelektualna elita Crne Gore, ti isceljiteli navodnog istorijskog slijepila, nastavljaju da neguju "povjesni" koren Crne Gore. Iako su ti ljudi čuvari dukljanske časti i obraza, u tom prljavom poslu ne biraju sredstva i ne prezaju čak ni od ispiranja mozga najmlađima. Još od malih nogu deca se u školama uče da ne govore srpskim, već maternjim jezikom, dok se dalje tokom školovanja, naročito iz predmeta istorije, polako nadahnjuju domoljubivom mržnjom prema nacionalno neosvještenim djedovima.

Takvo falsifikovanje nacionalnog identiteta i kasapljenje istorije zaista ne poznaje granice. To dokazuje i nedavno otkriće crnogorskog jezika, što je borcima protiv "genocidnog Svetosavlja" dalo još veći polet i snagu. Međutim, bez obzira na njihovu snagu, finansijsku ili političku moć koju trenutno imaju, ono što oni nemaju su istiniti argumenti. Činjenice rade protiv njih.

Ono što njima smeta jeste činjenica da su se na Opštecrnogorskom zboru 1742. godine, na kome su prisustvovali svi punoljetni Crnogorci, napisali pismo ruskoj carici u kome se prestavljaju kao "sinovi Crkve Istočne, koji žive na srpskim zemljama - Crnoj Gori, Primorju i Skenderiji". Oni zatvaraju oči pred podatkom da se Vladika Danilo Petrović potpisivao kao "Vladika cetinjski, vojvoda srpske zemlje".

Lažni naučnici koji tvrde da je srpstvo Crnogorcima nametnuto od strane Srbije, ne znaju ili ne žele da znaju da je prvi srpski nacionalni program nastao upravo na Cetinju, a napisao ga je Sveti Petar Cetinjski, koji se poziva na formiranje Slaveno-srpskog carstva, koje bi uključivalo Crnu Goru, Hercegovinu, djelove Dalmacije i Bosne, a koji bi se nakon konačnog oslobođenja Srbije ujedinilo u jednu srpsku državu. Taj isti vladika pred borbe na Martinićima i Krusevu govori da u "nama srpsko srce kuca i srpska krv teče", a Crnogorce naziva "srpskim vitezovima koji nisu vični svoju postojbinu ostavljati".

Dakle, srpstvo u Crnoj Gori predstavlja autentičnu nacionalnu misao.

Tome u prilog ide i Zakonik knjaza Danila Petrovića, gde u parafu 92 stoji da "Iako u Crnoj Gori nema nikakve druge narodnosti do jedino Srpske i nikakve druge vjeroispovjesti do pravoslavne istočne, to ipak svaki inoplemenik i inovjerac može slobodno da živi i ista prava imati kao svaki Crnogorac ili Brđanin". Iz ovoga se nedvosmisleno vidi da Crnogorci i Brđani pripadaju srpskome narodu.

O srpstvu Kralja Nikole Petrovića ne treba ni govoriti, dovoljno je samo pomenuti njegovu pesmu i himnu Crne Gore "Onamo namo", u kojoj se govori o oslobođenju i ujedinjenju srpstva. U vreme njegove vladavine je sproveden i prvi popis stanovništva, u kome se 95% stanovništva izjasnilo kao Srbi. Ostalo su bili Albanci. Znači, ovim današnjim nacionalnim Crnogorcima su djedovi bili ili Srbi ili Albanci. Trećeg nema. Ovaj tekst su završiti riječima jednog od najvećeg pjesnika srpskog jezika, Petrom II Petrovićem Njegošem:

''Ime mi je Vjeroljub,

prezime mi Rodoljub.

Crnu Goru, rodnu grudu,

kamen paše odasvudu.

Srpski pišem i zborim,

svakom gromko govorim:

narodnost mi srbinska

um i duša slavjanska''.