Crnogorski DOS

Zanimljivo je da jedino u Crnoj Gori nasljednici komunista nisu bili opozicija. Mnogi vjeruju da bi malo opozicionog staža bilo ljekovito za one koji su početkom devedesetih godina prošlog vijeka iz odore Saveza komunista uskočili u dres DPS-a i zahvaljujući, prije svega, svom lideru Milu Đukanoviću, njegovim metodama i harizmi, navikli da pobjeđuju i nekontrolisano vladaju.

Osnovno političko pitanje danas u Crnoj Gori glasi: da li je sazrelo vrijeme za crnogorski DOS?

Tri najveće opozicione partije: Nova srpska demokratija, Pokret za promjene i Socijalistička narodna partija, najavljuju da će se udružiti i napraviti jedinstvenu listu za predstojeće izbore. SNP je pod vođstvom Srđana Milića uspjela da se konsoliduje, a Andrija Mandić i Nebojša Medojević su ''spustili durbin''. Prvi je ''prihvatio realnost'' da je Crna Gora nezavisna država, a drugome je, poslije predsjedničkih izbora, jasno da svaki uzlet traje samo određeno vrijeme.

Oni koji navijaju za sveopšte nacionalno pomirenje u Crnoj Gori smatraju da bi na toj eventualnoj jedinstvenoj listi trebalo da se nađu i predstavnici Bošnjaka i Muslimana, Bardhijevi i Siništajevi Albanci, liberali Slavka Perovića, kao i neki takozvani nezavisni intelektualci, kao što su, recimo, Miodrag Lekić i Milan Popović. Podsjećaju i njih i lidere još nekih manjih stranaka u Crnoj Gori, i srpske i crnogorske provenijencije, na sudbinu Srpskog pokreta obnove koji je ostao izvan DOS-a i do danas se nije oporavio od izbornog kraha.

Sudeći po blogu Slavka Perovića na internetu i čestim komentarima na aktuelne teme, on u Pragu, gdje živi, pomno i sa izvjesnom strašću prati zbivanja u Crnoj Gori. A mnogobrojni komentari na njegove tekstove govore da ga liberali nisu zaboravli. Samo, pitanje je ima li Perović snage za odmrzavanje LSCG i novi početak.

U svakom slučaju, vremena za gubljenje i prenemaganje izuzetno heterogene crnogorske opozicije nema, jer je do izbora ostalo manje od dva mjeseca. Nije vrijeme ni za sujetne. Tačno je da je Narodna stranka prva pomenula jedinstvenu izbornu listu opozicije, ali je sasvim logično da se prvo dogovore tri najveće opozicione partije, pa da onda pozovu manje da im se pridruže. SNP ne bi trebalo da se zanosi da joj je svejedno da li će sama ili u koaliciji izaći na izbore i da s te pozicije ulazi u pregovore o zajedničkoj listi. Gordost u opoziciji biračko tijelo je već znalo da kazni. I pratiće pomno ko se kako ponaša u vječito (do sada) neuspješnoj priči o jedinstvu opozicije.

Zaključak je jednostavan – pošteno sastavljena, jedinstvena opoziciona lista, na kojoj su Crnogorci, Srbi, Bošnjaci, Muslimani i Albanci bila bi dorastao takmac Demokratskoj partiji socijalista. Onda bi na vječito pitanje simpatizera DPS-a: ''A za koga drugog da glasam?'' – odgovor mogao da glasi: ''Za sve druge.''