Brano Mićunović „suvlasnik“ Crne Gore

(NIN, 4.3.2010)

On nije tipični postjugoslovenski mafijaš; ne glupira se bahatim pokazivanjem moći, i javnim skandalima ne traži đavola, a vlasnik je najvećih crnogorskih kockarnica i šef grupe „Amerika“ koja organizuje transport kokaina u tonama

Koliko je poznato, kroz domaće evidencije osuđenih za krivična djela, on se ne pominje. Oslobođen je, zajedno sa svojim prijateljem Zdravkom Lopušinom, optužbi da je oktobra 2000. ispred podgoričkog Kliničkog centra ubio Nikšićanina Radovana Kovačevića, teško ranjenog u prethodnoj pucnjavi u kojoj je poginuo Cetinjanin Petko Pešukić. A Mićunović je bio vlasnik kockarnice u hotelu “Podgorica” gde je izbila krvava svađa.

Novinska fotografija sa suđenja bila je jedina prilika da šira javnost vidi kako uopšte Mićunović izgleda. Nije poznato da je nekog prevario ili izigrao svoju hrapavim basom datu riječ, bila ona obećanje, praštanje ili - prijetnja.

Imao je Mićunović uredno prijavljene poslove, držao je kockarnice u Podgorici, na Svetom Stefanu i hotelu “Maestral” u Pržnom, diskoteku “Trokadero” u Budvi. Ali, njegovo ime više se ne nalazi u crnogorskom registru firmi. Stanuje godinama u budvanskom „Splendidu“, hotelu sa pet zvezdica.

Sa Svetozarom Marovićem u „Splendidu“ Mićunović često popije piće; bio je letos gost na spektakularnoj svadbi Marovića juniora. Kad je Brano ušao u salu, svatovi su spontano ustali i aplaudirali!?

Sa Mićunovićem se, prema istim legendama, juna 2007. „družio“ i general Sergej Lebedev, raniji šef ruske vojno-obaveštajne službe SVR. Iste godine i Joca Amsterdam gost je na budvanskoj rivijeri; viđen je u kazinu hotela „Maestral“, gde Mićunović sa starim drugarima igra rulet.

U „Splendidu“ je Mićunović okružen probranom družinom telohranitelja. Dok se hotel gradio, grupa lokalaca, alavih gangstera iz Budve i Bara, pokušala je da reketira rusko-crnogorske vlasnike „Splendida“... Pa je neko pozvao konjicu, Mićunovića i njegove; ostalo je mirna istorija razvoja elitnog budvanskog turizma.

Već godinama na rang-listi dnevnika „Vijesti“ je Mićunović drugi ili treći najmoćniji Crnogorac, uz braću Đukanović, Mila, premijera i Aca, bankara. Javna je tajna da je Mićunović 2007. imao moždani udar, što je i potaklo spekulacije o navodnom „povlačenju“.

Ko je, zapravo, Brano Mićunović? Rođen je 1953. u Nikšiću, kao momčić je trenirao boks. U surovoj konkurenciji nikšićkih razbijača bio je šampion uličnih tuča.
Sa grupom sugrađana sedamdesetih godina se Mićunović zaputio za Novi Sad, gdje je studirao ekonomiju. U Novom Sadu je bio nerazdvojan sa Nikšićaninom Ratkom Butorovićem, 2007. uhapšenim vlasnikom FK „Vojvodina“, pod optužbom da je namještao utakmice.

Ali, studije u Novom Sadu bile su samo epizoda, jer se Mićunović pojavljuje u ekipama jugoslovenskih „gastarbajtera“, naknadno opjevanim „zaštitnicima“ naše ekonomske emigracije. Glavni „napolju“ u to vrijeme je bio Cetinjanin Vlastimir-Vlasto Petrović i drugi Crnogorci: Dragan-Jokso Joksović, Slobo Grbović, Dado Cerović, Ratko Đokić... Brano se lako uklopio. U Beču Mićunović i Đorđe-Giška Božović nijesu samo postali kumovi, već su zajedno, preko firme „Sloga“, pokrenuli eksport-import poslove.

Mićunović je imao rođaka na uticajnom mjestu u crnogorskoj tajnoj službi, uža specijalnost evropske „turneje“ i drugi vesterni. Međutim, srodničke veze su postojale i kod konkurentske firme iz branše, one sivomaslinaste; njegov rođeni brat bio je kasnije dugogodišnji šef kabineta komandanata 2. armije Vojske Jugoslavije u Podgorici.

Nije pripadao ni jednoj crnogorskoj partiji, što ne znači da je bio politički pasivan. Naprotiv, u jesen 1992. nije mu se dopala ideja da Vojislav Šešelj u Nikšiću održi stranački skup. Pa ga je sa svojom družinom čekao na prilazu gradu. Miting radikala nije održan.

A u Crnoj Gori je 1994. započinjao “posao stoljeća”, za koji, međutim, dr Đuzepe Šelzi, tužilac iz Barija, evo već čitavu deceniju, tvrdi da je bio prvoklasan mafijaški poduhvat koji je Italiju i EU koštao milijarde neplaćenog poreza na cigarete.

Jasno svrstavanje Mićunovića uz Đukanovića bio je signal “žestokim momcima”, kako u Crnoj Gori, tako i u Beogradu. Neki od najuticajnijih Crnogoraca oficira “Crvenih beretki” stavili su se Crnoj Gori na raspolaganje. Navraćao je i Željko-Maka Maksimović, po ocu takođe Crnogorac; u pripravnosti je bila ostala družina iz “Amerike” i drugih policijskih dosijea. Ali, ne samo oni; od 1998. crnogorske dokumente su dobili Dušan-Duća Spasojević, Mile Kum Luković, Ljubiša-Čume Buha…

Uznemirujuća vijest da Brano Mićunović, za slučaj „da se krene na Crnu Goru“, priprema kaznene eskadrone i da će se zmija gađati pravo u glavu stigla je i do Slobodana Miloševića. Crnogorski novinar Šeki Radončić u insajderskoj knjizi “Iza maske: Tajni ratovi u tajnoj policiji” piše: “Akcije odmazde ’oko za oko, zub za zub’ izvele bi se u samom Beogradu... planiran je udarac u vrh perčina: atentat na Miloševića, uz pomoć jakog crnogorskog podzemlja u Beogradu”. Epilog: zveckalo se oružjem, ali Milošević nije izdao komandu za napad.

Iz tog perioda je i Mićunovićev “humanitarni rad”, potreba ili zadatak da, kako kaže, “zbrinjava političke izbjeglice”. U ratnoj 1999. lično je obezbjeđivao Zorana Đinđića koji se pred prijetnjima u Srbiji sklonio u Crnu Goru. Potom su stizali i drugi, iz ondašnjeg DOS-a; tvrdi se da su malobrojni značajniji srpski političari ili intelektualci koji ne poznaju Mićunovića. Prije dvije godine je kazao da su njegovi “najbolji beogradski prijatelji, uglavnom mrtvi, u zatvoru ili na vlasti”.

Nije tajna da Mićunović voli fudbal; bio je finansijer FK “Sutjeske”, ne odriče se prijateljstva sa Zvezdanom Terzićem, ranijim predsjednikom FSS u bjekstu, koji (ni)je viđen u Budvi. Navijač je “Crvene zvezde”, sa Dejanom Savićevićem, predsjednikom FSCG i novopečenim crnogorskim državljaninom Draganom DŽajićem je prijatelj. Kad su DŽaju uhapsili, rekao je: “Ako vlasti u Beogradu zaista nemaju da uhapse nijednog kriminalca, prije DŽajića, onda neka im služi na čast, jer su DŽaja i Tito legende”,

Za sebe je rekao: “Živeo sam kako sam morao.“