Vladimir Dimitrijević, Boško Obradović: Demontaža ili Kako konačno sahraniti Tita

Vreme u kome živimo najtačnije se može nazvati novim titoizmom. Titoistički model rastakanja srpskog nacionalnog bića i dalje je aktuelan i delatan: od Kosova i Metohije i Raške oblasti do severne Srbije. Stoga je neizbežan preduslov preobražaja srpske nacije i države razgradnja titoističkih matrica društvenog života. U toku je borba na život i smrt između titoizma, koji ima za cilj ukidanje poslednjih ostataka organizovane nacije i države u Srba, i svetosavlja, kao načina povratka sebi, redefinisanju sopstvenog identiteta i učvršćivanju jedinstva nacije i države.

Biti ili ne biti srpskog nacionalnog pitanja u 21. veku čitamo kao nastavak titoističkog ukidanja srpskog postojanja na ovim prostorima i kraj istorije Srba, ili kao novu izgradnju nacije i države srpskog naroda. Naša generacija ne može na sebe uzeti ništa manji cilj od ovog prekida kontinuiteta istorijskih poraza i drobljenja srpske nacije i vaspostavljanja autoriteta i prioriteta samosvesti jedne nacije i države za koju radimo i kojoj težimo.

Ko misli da je Broz mrtav, komunizam davno pao, a titoizam prevaziđeni neprijatelj iz prošlosti, taj nikada nije razumeo istinsku prirodu titoizma kao fanatične sekte ispunjene mržnjom prema svemu što je srpsko i pravoslavno. Članovi ove sektaške duhovne formacije danas žive i neumorno rade u našoj politici, službama bezbednosti, medijima, kulturi, umetnosti, ekonomiji... Od rasklapanja mehanizma njihovog uticaja na srpsko društvo zavisi opstanak autentičnog pogleda na svet srpskog naroda i njegova sveukupna egzistencija.

Mi nismo Titovi

Posebno treba naglasiti da je titoistička istoriografija deformisala istinu o dva srpska antifašistička pokreta otpora u Drugom svetskom ratu – prvom evropskom ustaničkom pokretu protiv nacističke Nemačke - Ravnogorskom i drugom - Partizanskom, u kojima su najveći doprinos dali upravo Srbi. Sa ovakvom antifašističkom istorijom možemo da se ponosimo kao narod i slobodno stanemo rame uz rame sa drugim antifašističkim narodima sveta, na prvom mestu ruskim narodom. Nemamo niti jedan razlog da se odričemo srpskog partizanskog pokreta koji je u osnovi bio borba za slobodu protiv okupatora, ali je od oslobodilačkog kominternovskom i savezničkom prevarom preokrenut u revolucionarnu komunističku diktaturu usmerenu protiv Srba i Srbije.

Nema razloga ni da se ne pomenu pozitivne socijalne tekovine vremena posle Drugog svetskog rata, posebno u oblasti zdravstva i školstva, kao i drugih narodnih akcija i podviga, koji pripadaju korpusu istinskih hrišćanskih i socijalnih narodnih  ideja. Sve drugo pripada totalitarnoj ideološkoj slici sveta koja je ukinula pravo na slobodu vere, misli, informisanja, organizovanja, privatnog preduzetništva, a čiji su rezultati stotine hiljada ubijenih, utamničenih, kojima je oduzeta imovina, emigriralih... Ovo precizno razlikovanje u vremenu titoizma između poduhvata i rezultata srpske narodne volje, porodične snage i hrišćanske solidarnosti, sa jedne strane, i partijskog zla, terora i kontrole, sa druge strane, ključno je za ispravnu ocenu tog istorijskog perioda.

Kako konačno sahraniti Tita?

Razminirati i demontirati sve mitove titoizma u nacionalnoj svesti najpreči je zadatak nove srpske elite. To znači:

1. Ukinuti Brozovu zabranu povratka proteranih Srba na Kosovo i Metohiju i u Makedoniju iz 1945. godine, i tako proglasiti ideju povratka na svoje kao državotvornu ideju i nacionalni san 21. veka.

2. Rasklopiti svaku titoističku tvorevinu, osmišljenu kao političku instalaciju radi pravljenja granica unutar srpskog naroda, znači na prvom mestu ne priznavati avnojevske granice među Srbima i ukinuti autonomnu pokrajinu Vojvodinu kao najznačajniju preostalu terorističku eksplozivnu napravu postavljenu u temelje Srbije.

3. Rasklopiti bratstvo i jedinstvo kao lažnu dogmu danas preoblikovanu u evrounijatstvo, ostaviti se nebuloza i konačno pogledati kako stvari stoje sa čisto srpskog stanovišta – glasi slogan nove srpske politike, sumnjičave prema bilo kakvim integracijama u kojima se ne vidi jasan srpski nacionalni i državni interes, i okrenute novoj geopolitičkoj realnosti propasti Zapada i uspona Istoka.  

4. Ukloniti NATO-omču oko vrata koju je namakao Josip Broz Tito još 1950. godine kada se opredelio za NATO i srpski narod postepeno uveo u bolest zavisnosti prema zapadnjačkim životnim modelima – preduslov je samostalnosti i nezavisnosti ne samo države, nego srpskog oblika postojanja kao ličnosti i zajednice uopšte u 21. veku.

5. Zaustaviti odlazak iz sela u grad i potom u inostranstvo, ograničavanje brakova na jedno ili dvoje dece, ubijanje privatnog preduzetništva, zadrugarstva i porodičnog posla – predstavlja prelomnu tačku obnove srpskog domaćinskog duha, povratak na svoje imanje, svojoj nezavisnosti od vlasti, svome slobodnom mišljenju, svojoj porodici, kućnom vaspitanju, preduzetničkom duhu, socijalnoj solidarnosti.

6. Poraziti hrvatsku i svaku drugu antisrpsku kulturnu politiku u Beogradu i u srpskim institucijama kulture – osvojiti i usvojiti smisao sopstvenog duhovnog nasleđa, nacionalnih primera i moralnih orijentira, označava trenutak nacionalnog buđenja koji titoistička anestezija onemogućava i odlaže već 70 godina.

7. Najvažnija tvrđava titoizma koju treba osloboditi je RTS i drugi mediji sa nacionalnom frekvencijom koji koriste državne resurse, a ne rade u korist države. Vratiti nacionalnoj prosveti i medijima slobodu obrazovanja i informisanja, izaći iz začaranog kruga titovizije koja nam je uzela pamet i dušu - znači doći sebi, osvestiti se, urazumiti se, pronaći svoju dušu i misliti svojom glavom, a ne tuđom.

8. Srpski jezik označiti kao srpski bez obzira na politička imenovanja srpskog jezika kao hrvatskog, crnogorskog, bošnjačkog, bosanskog... – predstavlja ključnu samospoznaju glavnog toka razbijanja Srba i branu daljim podelama i cepanjima nacije. Sprečiti potiskivanje i marginalizovanje ćirilice direktno znači zaustaviti dalje potiskivanje i smanjivanje države Srba na Balkanu.

9. Otkopati sve grobnice žrtava komunističkog terora krajem Drugog svetskog rata i dostojno sahraniti sve ubijene i obeležiti njihova stratišta –  elementarni je civilizacijski čin od Antigone do danas i uslov pomirenja među Srbima,  a označava i početak prevencije genocida, pamćenja i iznošenja istine o sveukupnom srpskom stradanju u 20. veku domaćoj i stranoj javnosti.

10. Faraonski hram kulta ličnosti i svetilište titoističke religije u Beogradu – Kuću cveća pretvoriti u Muzej žrtava komunističkog terora, a Josipa Broza Tita konačno dostojno sahraniti u Hrvatskoj kao oca nacije – završni je uslov trajne detitoizacije Srbije i oslobođenja duhovnog života srpskog naroda koji je još uvek u tamnici jugonostalgije i kroatokomunizma.

Jedina srpska politika u 21. veku koja označava konačni kraj titoizma i početak preobražaja srpske nacije i države jeste integralna politika Srpstva, koja ne priznaje granice između srpskog naroda i radi na svesrpskim integracijama – duhovnim, medijskim, kulturno-prosvetnim, poslovno-ekonomskim i državotvornim, imajući jasan cilj da ovaj vek Srbi ne završe ni u Turskoj, ni u Evropskoj, ni u Nemačkoj, ni u Vatikanskoj - već u Srpskoj, Pravoslavnoj ili Evroazijskoj uniji na Balkanu. 

Na dan Svetog arhiđakona i prvomučenika Stefana, Krsnu slavu Nemanjića i Republike Srpske

(NSPM)