Preminuo Dragan Nikolić

 Slavni glumac Dragan Nikolić preminuo je danas posle duge i teške bolesti. Legendarni glumac preminuo je u 73. godini u bolnici u Beogradu. 

Kao Flojd je u “fići” bio luda glava što "do podne uvek spava", a znao je i po koji šlager da otpeva Nedi Arnerić u “Ko to tamo peva”. 

Osim toga, kao Popaj se u “Balkan ekspresu” brinuo o jednoj maloj Jevrejki, uz Tihog se u “Otpisanima” borio protiv Nemaca, da bi koju godinu kasnije, u povratku, došao glave Krigeru. 

Išao je i na trke u Monci, a u jednoj od poslednjih uloga, u filmu “Vidimo se, Montevideo”, igrao je prvog predsednika FIFA Žila Rimea. 

Dragan Nikolić rođen je 20. avgusta 1943. godine u Beogradu od oca Dušana i majke Jelene. 

Odrastao je na Crvenom krstu, a nakon završene osnovne škole upisao je Četrnaestu beogradsku gimnaziju koju nije završio jer je bio premešten u Ekonomsku školu. 

Dve godine nakon toga, 17-godišnji Dragoslav, kako mu je bilo puno ime, kao najmlađi student upisao je Akademiju za pozorište, film, radio i televiziju. 

Diplomirao je na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu. 

Prvu ulogu na filmu imao je 1964. godine u filmu “Pravo stanje stvari”, a godinu dana kasnije u odjavnoj špici serije “Dovoljno je ćutati” umesto punog imena stavljeno je - Dragan Nikolić - i to je ostalo za ceo život. 

Prvu značajnu ulogu ostvario je u filmu Živojina Pavlovića “Kada budem mrtav i beo” iz 1967. godine, za koju je nagrađen diplomom na festivalu u Puli godinu dana kasnije. 

Osim toga, 1985. godine osvojio je i Oktobarsku nagradu grada Beograda za “kreativnu sposobnost da uzbudljivo predoči lik velikog psihološkog raspona u filmu “Život je lep”. 

Tokom svoje bogate karijere snimio je više od 30 filmova; ističu se „Horoskop“ (B. Drašković, 1969); „Bube u glavi“ (M. Radivojević, 1970), „Uloga moje porodice u svetskoj revoluciji“ (B. Čengić, 1971), "Mlad i zdrav kao ruža" (J. Jovanović, 1971), „Bez reči“ (M. Radivojević, 1972, Car Konstantin u Nišu), „Kičma“ (V. Gilić, 1975), "Nacionalna klasa" (G. Marković, 1979, Car Konstantin), "Ko to tamo peva" (S. Šijan, 1980), „Banović Strahinja“ (V. Mimica, 1981), gde je za ulogu turskog pljačkaša Alije nagrađen Zlatnom arenom u Puli, „Sezona mira u Parizu“ (P. Golubović, 1981), „Nešto između“ (S. Karanović, 1983), "Balkan ekspres" (B. Baletić, 1983), „Obećana zemlja“ (V. Bulajić, 1986), "Poslednji krug u Monci" (A. Bošković, 1989), "Original falsifikata" (D. Kresoja, 1991). 

Nastupao je i u kratkim igranim filmovima i na televiziji; veliku popularnost kod mlađe publike doneo mu je lik Prleta iz filmova i televizijskih serija "Otpisani" (1974) i "Povratak otpisanih" (1976), režisera Aleksandra Đorđevića, a istakao se i u seriji šou programa "Obraz uz obraz", zajedno sa suprugom Milenom Dravić. 

Godine 2000. dodeljena mu je Nagrada „Pavle Vuisić“, koja se dodeljuje glumcu za životno delo. 

(B92)