Inicijativa za ukidanje AP Vojvodine

POLITIČKA INICIJATIVA SRPSKOG NARODNOG POKRETA „SVETOZAR MILETIĆ“ ZA UKIDANjE AUTONOMNE POKRAJINE VOJVODINE

Razlozi:

Srpski narodni pokret „Svetozar Miletić“, (u daljem tekstu: SNP SM), sa sedištem u Novom Sadu, osnovan je 2001. godine, kao udruženje građana. Jedan od najvažnijih programskih ciljeva SNP SM jeste i biće, afirmacija srpske tradicije, kulture i duhovnosti, pre svega na prostorima današnje Autonomne pokrajine Vojvodine, odnosno na onom delu srpskih državnih, etničkih i istorijskih teritorija koje možemo nazvati „Prečanska Srbija“. Tokom više od decenije postojanja, SNP SM  je, u granicama svojih mogućnosti, nastojao i nastoji da realizuje ovaj programski cilj. Tako će biti i ubuduće.

Podsećamo samo na neke od aktivnosti koje smo imali u prošloj deceniji po pitanju teritorijalne organizacije države Srbije, kao i položaja i smisla postojanja Vojvodine: 1. Godine 2001., uz prisustvo i učešće 14 političkih stranaka (vladajućih i opozicionih), održali smo okrugli sto na kome smo prvi put predstavili naš projekat teritorijalne organizacije Srbije;         2. Tokom 2003. godine, održali smo dve javne rasprave na kojima smo tražili raspisivanje prevremenih izbora za Skupštinu AP Vojvodine. Na ovim skupovima učestvovala je celokupna tadašnja opozicija  Srbije; 3. U cilju dobijanja prevremenih izbora organizovali smo Narodnu inicijativu za rspisivanje prevremenih izbora. Tokom nedelju dana, koliko je trajalo prikupljanje potpisa, više od 15.000 građana AP Vojvodine je svojim potpisom podržalo zahtev za raspisivanje prevremenih izbora; 4. Prilikom rasprave o sada važećem Statutu Vojvodine, uspeli smo, preko poslanika u Narodnoj skupštini Republike Srbije, da za godinu dana odložimo usvajanje ovog akta...

U skladu sa svojim Programom, ali još više svesni situacije u kojoj se danas država Srbija nalazi, slobodni smo da pokrenemo POLITIČKU INICIJATIVU ZA UKIDANjE AUTONOMNE POKRAJINE VOJVODINE. Na ovaj način mi ujedno otvaramo mogućnost svim činiocima javnog života u državi Srbiji da postanu svesni realnosti i započnu procese uređenja države Srbije na bazi činjenica, a ne vlastite (bilo lične, bilo stranačke, bilo međunarodne, bilo neke druge) projekcije.

2. Zablude mrtvog jugoslovenstva:

Odavno je došlo vreme da javnost u Srbiji prestane da se drži u iluziji (opseni, zabludi) da Jugoslavija postoji. Na bazi ovih iluzija, mi svi realno propadamo i nestajemo. Već dugo vremena projektovano vladajuće društveno mišljenje, u najkraćem bi se moglo objasniti sledećim: „Da: Jugoslavija, Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije, Tito-Kardelj-Đinđić, bratstvo-jedinstvo“, a na bazi te opsene, postoji identično projektovano opoziciono društveno mišljenje: „Da: Jugoslavija, kraljevina, Jugoslovenska vojska u otadžbini, Slobodan Jovanović, saveznici...Slbodan Milošević, Memorandum“. I jedni i drugi govore o Srbiji, ali se njihovo mišljenje i delovanje odnosi na Jugoslaviju, ne na državu Srbiju, a pogotovo ne na srpsku državu.

Izlaskom Crne Gore iz državne zajednice sa Srbijom, 2006. godine, Srbija je postala samostalna država. Ceo svet je svetstan ove činjenice, osim javnosti u Srbiji.  

Vreme je za drugačiji način mišljenja, vreme je za povratak srpskoj državnoj tradiciji i tradiciji uopšte, na način na koji funkcionišu sve prosperitetne zemlje, narodi i nacije Evrope i sveta.

Na osnovu sadašnjih iluzija, država Srbija se još uvek drži u prethodnom veku i milenijumu. Kretanje vremena u takvoj projekciji se odvija u nekoliko perioda: 1941-1945-1990, 1990-2000, 2000- ???. Određivanje: pozitivno-negativno u ovim epohama, stvar je lične, dakako, nametnute projekcije.

Ovako zasnovano i na nivo dogme podignuto društveno mišljenje, dovodi do rastakanja države Srbije i nestajanja srpskog naroda.

Kako Jugoslavija više ne postoji, kako je socijalističko društveno uređenje istorijski poraženo i odbačeno, ne postoji ni jedan razlog da država Srbija zadrži teritorijalnu organizaciju te države, uređenja i ideologije.

Nova teritorijalna organizacija države Srbije je samo jedan od neophodnih činilaca koji treba prilagoditi našoj tradiciji, a SNP SM ovu inicijativu pokreće u skladu sa vlastitim programskim ciljevima.

3. Istorija i ispunjenje misije Vojvodine:

Istorijske činjenice o ideji Vojvodovine, kao zemlji srpskog vojvode, Srpskoj Vojvodovini iz 1848, Vojvodstvu Srbiji i Tamiškom Banatu 1849-1860, kao i o Socijalističkoj autnonmnoj pokrajini Vojvodini (1945-1990), te Autnomnoj pokrajini Vojvodini 1990-?, javnosti su poznate.

Budući da je u sadašnjem obliku: teritorijalnom i ustavnom, nastala i temeljila svoje postojanje, na iskustvima lenjinističko-staljinističkih, dakle sovjetskih ustavnih rešenja i razmišljanja, u državi gotovo identične suštine (DFJ, FNRJ, SFRJ, SRJ), autonomna pokrajina je i u poslednjem Ustavu definisana sa ciljem dokazivanja nemogućeg: da se život posle smrti nastavlja u identičnom obliku kao što je bio i pre smrti. To je Jugoslavija post mortem, mrtva, ali povampirena, moderna zapadna misao bi je nazvala zombiranom. Prosperitetni narodi, nacije i njihove države, poput Hrvatske, na primer, prilagodili su teritorijalnu organizovanost svoje zemlje na način koji odgovara njihovoj tradiciji i kompatibilan je sa savremenim svetom. Tako Hrvatska ima županije, a slično je organizovana i Mađarska. U Bosni i Hercegovini međunarodna zajednica je teritorijalno organizavanje prilagodila istorijskom nasleđu sva tri naroda, pa je došlo ne samo do dva entiteta, već i do kantona.

Politička inicijativa SNP SM ima svoje temelje u demokratskom nasleđu Sjedinjenih američkih država i sila pobednica u Prvom Svetskom ratu, kao i u međunarodnom pravu. Ovo nasleđe je podudarno srpskoj tradiciji.

Naime, afirmišući ideje demokratije, građanskih, ljudskih i narodnih prava, tadašnji predsednik Sjedinjenih američkih država, Vudro Vilson i tadašnja američka administracija, definisali su prava naroda u Austro-ugarskoj, među kojima je pravo na samoopredeljenje jedno od osnovnih. Sile pobednice u Evropi, a pre svega Ujedinjeno Kraljevstvo Velike Britanije i Francuska, prihvatile su ovako formulisane tačke američkog vrha, bar iz dva razloga: nisu bile u suprotnosti sa evropskom tradicijom i omogućavale su nesmetani razvoj u slobodi i demokratiji svih evropskih naroda i država.

Shodno iznetom i prihvaćenom, tokom 24. i 25. novembra 1918. godine, na prostoru koji je danas veći od AP Vojvodine, došlo je do izjašnjavanja građana, bez ikakvog cenzusa. Žene su učestvovale u radu i odlučivanju Skupština, birani su i poslanici koji nisu pripadnici srpskog naroda, itd.

Tako su, najpre u Rumi, 24. novembra 1918. godine, na Skupštini narodnih izaslanika Srema, a potom i u Novom Sadu, 25. novembra 1918. godine, na Velikoj Narodnoj skupštini Srba, Slovaka, Bunjevaca i dr... jednoglasno donete odluke kojima su se Bant, Bačka i Baranja (narod i teritorija), direktno PRISAJEDINILI Kraljevini Srbiji, a u Rumi je odlučeno da se na direktno PRISAJEDNjENjE ide, ako ne dođe do ujedinjenja preko Narodnog vijeća.

  Odluke ovih skupština, prihvatila je Vlada Kraljevine Srbije. Na mirovnim konferencijama: od Versajske, do Trijanonske, 1920. godine, ove odluke su unete u mirovne sporazume, a Banat, Bačka, Baranja i Srem su na istim međunoradnim mirovnim konferencijama tretirani kao deo Kraljevine Srbije. Odluke su postale deo međunarodnog prava. Podsećamo: potpuno drugačiju odluku doneli su Slovenci i Hrvati na prostoru današnje Austrije i njihova volja je, takođe, ispoštovana. Samim tim Celovec je postao Klagenfurt.

Vojvodstvo Srbija i Tamiški Banat je ukinuto 1860. godine, nikada se više nikakva Vojvodina nije pominjala, niti postojala, osim u književnim delima i ideologiji Komunističke partije Jugoslavije.

Narodnim skupštinama: u Rumi i Novom Sadu, okončano je, i to uspešno, veliko delo i misija Srpske Vojvodovine, Vojvodstva Srbije i Tamiškog Banata, kao i velikog broja vrhunskih srpskih intelektualaca, dobro poznatih svima. Nabrajanje njihovih imena predstavljalo bi svojevrsnu Srpsku enciklopediju, a gotovo je sigurno da bi neko ime bilo izostavljeno, te ih samo zbog toga nećemo pominjati.

Kraljevina Jugoslavija je u jednom periodu svog postojanja, bila teritorijalno organizovana kroz banovine, ne autonomne pokrajine. Najveći deo današnje Autonomne pokrajine Vojvodine, bio je u sastavu Dunavske banovine, u kojoj su bili i Braničevo i Šumadija (sa Požarevcem, Smederevom i Kragujevcem). Tokom Drugog svetskog rata, organi okupacionih vlasti, preko Vlade Milana Nedića, „uspostavili“ su sedište Dunavske banovine u Smederevu.

Pretvaranje Vojvodine u vlastitu suprotnost:

Komunistička pratija Jugoslavije uspotavila je vlastitu teritorijalnu organizaciju socijalističke države. Sve ovo bilo je ideološkog karaktera, zasnovano na projekciji neke budućnosti, a ne na realnosti nasleđa. Zbog toga su i ta partija i njena država prošli kako su prošli. Treba reći i to da su u periodu postojanja južnoslovenske Kraljevine (1918-1941), „ideju Vojvodine“, osim komunista, zastupale još jedino hrvatske sepratističke političke partije i pokreti.

Tada socijalistička, a danas samo autonomna pokrajina Vojvodina, nikad nije dobila demokratski legitimitet: ona je nametnuta, o njoj se nije moglo raspravljati bez teških posledica po onoga ko bi takav razgovor započeo. Danas ima sličan tretman: nedodirljivo, opšte mesto, dogma, nasleđena iz Avnoja. Zadržala je svoju ideološku (lenjinističko-staljinističku) osnovu, samo je „našminkana“ za sadašnje vreme: crvena zvezda je ofarbana u žuto, tako „našminkana“, čini deo nametnutog amblema Vojvodine (zastava).

Predlažemo razgovor o drugačijoj teritorijalnoj organizaciji i predlažemo drugačiji način razmišljanja: ne ono koje bi da projektuje budućnost na ideološkim osnovama (zabludama, opsenama, iluzijama), već ono koje postoji u realnosti, oslonjenoj na tradiciju države Srbije, srpskog naroda i svih građana i građanki države Srbije.

SNP SM ima vlastiti predlog teriorijalne organizacije države Srbije i sa istim će upoznati javnost Srbije u narednoj fazi Inicijative.

5. Iluzija stvarnosti i stvarnost postojećeg:

Građani i građanke Autonomne pokrajine Vojvodine, kao i svi stanovnici Srbije, drže se u stalnoj opseni, najčešće kroz ideološke mantre: „Vojvodina – most Srbije ka Evropi“, „Vojvodina – jedina regija multikulturalizma, multinacionalnosti i konfesionalizma“, „viši stepen autonomije omogućiće bolji život svih građana i sl“.

Probuđeni iz ovog stanja, konstatujemo sledeće: ne postoji ni jedan deo zemljine kugle koji nije iz nekih razloga specifičan. Gradovi: Njujork, ili London, bi recimo, ako bi krenuli ovim putem, bili federalizovani, autonomizovani, asimetrično i simetrično. Realno – došli bi u kolaps i prestali da postoje. Tim pre što u njima živi i dela mnogo više različitosti, nego na prostoru AP Vojvodine. Takođe, čak i u periodima svetskih ratova, na prostoru današnje APV uvek je bilo multi: nacionalno, konfesionalno, kulturološki.

Postojanje Vojvodine sa tim nema nikakve veze. Ako ćemo iskreno, upravo je njenim postojanjem, u skladu sa ideologijom KPJ došlo do „etničkog čišćenja“ nemačkog življa (vrhovna zasluga pripada dvojici Hrvata: Josipu Brozu i Ivanu Rukavini, ali, to nije tema ove inicijative) i masovnih likvidacija civilnog stanovništva, te pljačke ogromne imovine koja ni do danas nije vraćena vlasnicima.

Jedna od najznačajanijih mantri, koju i mi postavljamo, glasi: gde su naši novci, odnosno: čiji su naši novci?

Za razliku od onih koji ga postavljaju u kontekstu daljeg odvajanja Vojvodine od „Beograda“, mi ga postavljamo u realnom životu: Koliko košta pokrajina građane Vojvodine, ali i sve građane države Srbije? Koliko se mesečno izdvaja za plate funkcionera, poslanika, spremačica, majstora, šofera... za utrošenu električnu energiju, za pokrajinska javna preduzeća i njihove upravne i nadzorne odbore, za papire, prevodioce, ručkove, kafe, mineralne i ostale vode...? Koliko koštaju pokrajinski fondovi, poput Fonda za kapitalna ulaganja? Koliko koštaju pokrajinski servisi, agencije, kancelarije, „stolice“ u raznim međunarodnim organizacijama? Koliko sve to i sve nenavedeno košta? Čemu služi? I koliki je učinak? Zasuti smo informacijama o polaganju kamena-temeljca za fabrike i preduzeća koje će početi da rade za 5, 10, 50... godina, ne zna se kad, ali će tada „sigurno“ zapošljavati 50, 500, 5000 onih „koji su trenutno bez posla“. Realnost, koja je surova samo zato što je naizgled lakše živeti u maštarenju, govori da su naselja u Banatu, dobrom delu Srema, čak i u Bačkoj opustela. Danas za 50 000 evra, može da se kupi ne kuća, već selo. Zemlja se sve slabije obrađuje, a „vojvođanska privreda“ ne postoji. Postojeća „vojvođanska“ elita pod Vojvodinom smatra samo Novi Sad i eventualno neki salaš sa dobrom kuhinjom, ostalo ih ne interesuje.

Naša inicijativa ima za cilj vraćanje života, energije i optimizma u državi Srbiji. Zato pozivamo sve one koji razmišljaju u istom pravcu da se priključe inicijativi SNP SM

Političku incijativu Srpskog narodnog pokreta Svetozar Miletić potpisalo je 757 građana i građanki AP Vojvodine. Upravo ovim brojem želimo simbolički da podsetimo na Veliku narodnu skupštinu u Novom Sadu od 25. novembra 1918. godine, jer je toliko prisutnih učesnika skupštine – poslanika donelo jednoglasnu odluku o Prisajedinjenju Kraljevini Srbiji.