Vučić da se ugleda na Argentinu i dve trećine čovečanstva, umesto što se odriče Visokih Dečana i Pećke patrijaršije

Pozdrav iz Buenos Airesa, Argentina

Dopiru do nas u Argentinu (ona nije priznala lažnu državu Kosova, kao ni skoro sve južnoameričke zemlje) vijesti da će predsjednik Srbije g. Aleksandar Vučić, devetog septembra, na praznik Sabora srpskih svetitelja, iznijeti u Kosovskoj Mitrovici svoju odavno obećavanu ideju o razgraničenju Srbije i šiptarske države Kosova. To će učiniti u ime sekularne države, odričući se „zvona i praporaca“, odnosno stava Srpske Pravoslavne Crkve i zajedno sa njom ogromne većine srpskog naroda, ma gdje se on nalazio.

Pri tome, slobodni smo da podsjetimo, kako njega, tako i domaću i međunarodnu javnost, da se to njegovo i njegovih mentora razgraničenje poklapa sa granicama od nacista okupirane Srbije, s jedne strane, a s druge strane sa granicama Musolinijeve fašističke Velike Albanije (do Kosovske Mitrovice). Te iste granice je ponudio Josip Broz Enveru Hodži (1943) na Konferenciji u Bujanu, tražeći da Albanija bude jedna od socijalističkih balkanskih republika, sličnih SSSR-u. To se nije ostvarilo, ali je rodilo komunističku autonomnu pokrajinu Kosmet, kojoj su pridodati dijelovi Crne Gore kralja Nikole, odnosno Zetske banovine, kao i dio Republike Srbije (1959) od strane njenog tadašnjeg predsjednika Stambolića (dio koji je čak i pod Hitlerom pripadao okupiranoj Srbiji). Tako se danas stvaranjem lažne države Kosovo, povampiruju nacifašistička vremena. Nju je najprije priznala današnja vlast avnojevske Crne Gore (2008), odričući se Crne Gore kralja Nikole i Zetske banovine međuratnog perioda (do 1945).

Odnos g. Aleksandra Vučića prema današnjem Episkopu raško-prizrenskom i prema igumanu manastira Dečana (čiji su monasi German i Stefan takođe ubijeni u vrijeme nacifašističke Velike Albanije), kao i prema Kosovu uopšte, ne priprema li i njima istu sudbinu, kao i sveukupnim ostacima srpskog naroda na Kosovu i Metohiji?

Da bi se to u naše dane ostvarilo, Brozova Jugoslavija je zabranila povratak oko 150 hiljada prognanika sa Kosmeta, pripremajući dalje progone, sve do najnovijih (1999). Odrekavši se Metohije u ime današnjeg Kosova, a time i istinske Crne Gore, današnja antipetrovićevska Crna Gora priprema, očevidno, povratak granica Velike Albanije i na svom prostoru, od Rožaja do Dobrih Voda iznad Bara i do Ulcinja. A Srbija pod vlašću Aleksandra Vučića, proslavlja kao dobitak ono što je Srbiji pripadalo i pod nacističkom okupacijom! Hajde što se Vučić odriče Pećke Patrijaršije, jer su za njega mošti i stolica Srpskih Patrijaraha – dositejevska „zvona i praporci“, ali kako shvatiti njegovo odricanje od Visokih Dečana i u njima ćivota Sv. Stefana Dečanskog, vječnog kralja srpskog naroda?! Očevidno, time on sleduje svoje crnogorske učitelje, koji su se, radi nezavisnosti avnojevske Crne Gore, odrekli Kraljevine Crne Gore i kralja Nikole, koji se krunisao (1910) na Cetinju krunom Stefana Dečanskog. Čuva se ona i danas u riznici Cetinjskog manastira. Ključevi manastira Dečana i Pećke Patrijaršije su u istom manastiru – u ćivotu Sv. Petra Cetinjskog: tu ih je pohranio ondašnji Mitropolit pećki Gavrilo, potonji Patrijarh srpski, primivši ih na čuvanje od kralja Nikole, kao oslobodioca tih zadužbina „njegovih slavnih predaka“.

Da podsjetimo na kraju one koji su to zaboravili: Episkop raško-prizrenski Serafim (1928-1945), odveden je u Tiranu i nakon mnogo stradanja i poniženja, tamo se upokojio u Gospodu u januaru 1945. godine; iguman Pećke Patrijaršije Jovan Zečević, ubijen je 1944. godine od balista u Albaniji; samo 1941. godine ubijeno je 14 sveštenika i jedna monahinja, među kojima je bio i iguman manastira Deviča Damaskin Bošković (i tada, kao i nedavno, taj manastir je spaljen i razrušen do temelja). Ubijani su sveštenici čak i na bogosluženju. Svake ratne godine je u mučeničkoj Eparhiji raško-prizrenskoj stradalo po nekoliko sveštenika, monaha i monahinja i hiljade vjernih, među kojima je bila i sopoćanska monahinja Pelagija. Odnos g. Aleksandra Vučića prema današnjem Episkopu raško-prizrenskom i prema igumanu manastira Dečana (čiji su monasi German i Stefan takođe ubijeni u vrijeme nacifašističke Velike Albanije), kao i prema Kosovu uopšte, ne priprema li i njima istu sudbinu, kao i sveukupnim ostacima srpskog naroda na Kosovu i Metohiji?

Pozdravljajući iz Argentine, na prvom mjestu brata Teodosija, sveštenstvo, monaštvo i sav kosovskometohijski narod, koji ostaje vjeran Kosovskom zavjetu, izražavamo nadu da će se i oni koje je zapala vlast u Srbiji, u naše dane, ugledati na države Latinske Amerike i dvije trećine čovječanstva, i da neće podleći pritiscima sledbenika evropskog nacifašizma, na svoju sramotu i stid časnog srpskog naroda.

Buenos Aires, 6. septembra 2018.

(MCP)