Nastavak polemike između Sinoda SPC i sledbenika Vladike Artemija

Sveti Arhijerejski Sinod sa svoje sednice održane 16. decembra ove godine obaveštava crkvenu i širu javnost, povodom anticrkvenog ponašanja bivšeg episkopa raško-prizrenskog, monaha Artemija, o sledećem:

1. Kao što je poznato Sveti Arhijerejski Sabor je na svom ovogodišnjem majskom zasedanju, na osnovu imenovanom pismeno predočenih kanonskih prestupa i krivica, trajno i neopozivo razrešio episkopa Artemija dužnosti eparhijskog arhijereja raško-prizrenskog, što je i on sâm prihvatio, prihvativši ujedno da po razrešenju boravi u manastiru Šišatovcu. Od septembra i oktobra meseca, nažalost, episkop Artemije je Svetom Arhijerejskom Sinodu izrazio svoje „kajanje" zbog prihvatanja saborskih i sinodskih odluka, tvrdeći, protivno zdravom razumu, da je on „doživotni Episkop raško-prizrenski". To je bio povod da ga Sveti Arhijerejski Sinod stavi pod zabranu sveštenodejstva do sledećeg redovnog ovogodišnjeg zasedanja Svetog Arhijerejskog Sabora u novembru.

Namesto da zatraži od Sabora oproštaj za svoje prestupe, za gaženje kanonskog poretka Crkve, kako bi bio oslobođen zabrane sveštenodejstva, episkop Artemije je nasilno, sa grupom svojih sledbenika, koji su se takođe nalazili pod kanonskom zabranom sveštenodejstva i pod sudom, pokušao da uzurpira manastire i Raško - prizrensku eparhiju, započevši svoje nepočinstvo antikanonskim i antiustavnim služenjem Liturgije u manastiru Duboki Potok, pod zabranom sveštenodejstva. Pri tome, koristeći falsifikovani pečat, počeo je da donosi protivzakonske odluke u Eparhiji raško - prizrenskoj.

Sve se to događa u toku rada Sabora, pa je Sabor bio prinuđen da, sa dubokim žaljenjem, liši episkopskog čina bivšeg raško - prizrenskog episkopa Artemija i da ga vrati u red monaha. To protivzakonsko služenje i učestvovanje u njemu, kao i drugi, dodatni razlozi, doprineli su takođe da Veliki crkveni sud potvrdi odluke Crkvenog suda Eparhije raško - prizrenske i sedamnaestoricu jerođakona i jeromonaha, Artemijevih sledbenika, liši svešteničkog čina. Namesto otrežnjenja i pokajanja, monah Artemije i njegovi raščinjeni sledbenici su nastavili da "služe Liturgiju" u uzurpiranom hramu Svetog Jovana Krstitelja Eparhije žičke, proglasivši ga za manastir, dodajući time bezakonje na bezakonje.

2. Sa navedenih razloga Sveti Arhijerejski Sinod smatra svojom dužnošću da obavesti javnost da je ovakvim svojim ponašanjem bivši Episkop raško - prizrenski Artemije ne samo stupio na put raskola nego je doslovce stvorio svoju sektu, sektu artemijevaca, prvi put takve vrste u istoriji Srpske Crkve. Ne gubeći nadu i prizivajući imenovanog na pokajanje, Sveti Sinod odgovorno skreće pažnju svemu sveštenstvu, monaštvu i vernom narodu naše Svetosavske Crkve da "Liturgija" bivšeg episkopa i njegovih pristalica, svih lišenih čina kao i on, nije Liturgija, njihovo "Pričešće" nije sveto Pričešće, njihove "Tajne" nisu Svete Tajne Crkve Božje; da sve što čine služi na duhovnu propast kako njima tako i onima koji ih slede i učestvuju na njihovim sabranjima i bogosluženjima. Tvrdeći da Bogu službu čine, oni ustvari pod vidom odbrane Pravoslavlja razaraju jedinstvo Crkve Hristove, odvajajući se na sektaški način od njene žive, spasonosne Zajednice i lišavajući sebe i druge večnog spasenja. Zato, svi oni koji im lakoverno sleduju - neka dobro razmisle o tome kome i čemu sleduju, odvajajući se od Crkve Hristove i navlačeći na sebe i svoju decu prokletstvo sektašâ.

Iz Kancelarije Svetog Arhijerejskog Sinoda
Dostavlja: Episkop bački Irinej

 

Odgovor Eparhije raško – prizrenske i kosovsko – metohijske  

Pre nekoliko dana na sajtu www.spc.rs pojavio se tekst pod nazivom „Saopštenje za javnost Svetog Arhijerejskog Sinoda SPC – 16. XII 2010“.

Premda tekst svojim sadržajem i načinom izražavanja ne zavređuje pažnju, zbog nedoumica koje su njime kod pojedinih izazvane, osvrnućemo se na njega u nekoliko reči.

Tekst koji nije uspeo da nadiđe kategoriju pamfleta, ima zapravo karikaturalnu dimenziju, kojom njegovi izdavači ocrtavaju još jednom sami sebe.

Tekst vrvi od krupnih i bombastičnih reči i izraza, lišenih međutim svakoga smisla i sadržaja, kao i bilo kakvoga utemeljenja u kanonskoj realnosti i blagodnom iskustvu Crkve.

Tekst zapravo odražava ostrašćenost njegovih izdavača, stvar ne nepoznata i ne malo puta izražena, i projavljuje juridičko-latinski pristup Hrišćanstvu, toliko udaljen i stran Pravoslavlju i Svetosavlju.

Ne prezajući da u tekstu izriču notorne neistine, kao i mnogo puta do sada, njegovi izdavači pokušavaju da unesu smutnju i pometnju u verni narod, nadajući se da će otrovom svojih spletki i neistina uspeti da pomute čistu vodu Istine i Pravde. To je pokušaj koji neprijatelj Istine već vekovima vrši, nalazeći u svakom veku svoje protagoniste i sledbenike. Stoga nije ništa neobično da se to dešava i u naše vreme.

Šta bi drugo nego smeh i čuđenje mogle da izazovu izjave poput – „…tvrdnju protivnu zdravom razumu da je on 'doživotni Episkop raško-prizrenski'“, ili „…pokušao da uzurpira Manastire i Raško-prizrensku Eparhiju“, ili „falsifikovani pečat“, i tsl, da nije reč o tragičnom duhovnom i moralnom sunovratu i ruganju sa uzvišenim idealima Crkve i Vere.

Pitanje je da li je reč sunovrat adekvatna u ovom slučaju jer sunovrat podrazumeva prethodno dostizanje i boravak na nekoj duhovnoj i moralnoj visini; da li se ovde uopšte i može govoriti o nekom „početku“ pada, ili je reč o dugom, višedecenijskom, svesnom ali vešto prikrivanom, rukovođenju onim načelima koja su danas jasna i vidljiva svima, a koja žele da odvuku u propast ne samo njihove nosioce i propagatore, nego čitav narod.

Ne prezaju izdavači ovoga teksta da izjave kako su očekivali „traženje oproštaja za svoje prestupe zbog gaženja kanonskog poretka Crkve“ od Episkopa raško-prizrenskog Artemija, oni koji do sada godinama ne samo besprizorno i besavesno gaze i razaraju kanonski poredak Crkve, nego i bezazorno kvare celovitost i čistotu od Otaca nam predane jedine spasonosne Vere.

Traženje oproštaja od njih, od strane Episkopa Artemija, bilo bi zapravo saobražavanje i saglašavanje, ne samo sa „gaženjem kanonskog poretka Crkve“, nego i sa novačenjima i izdajom Vere, koje dotični bez ustručavanja vrše, postajanje zapravo kao „jedan od njih“, i odricanje od zaloga primljenog od svetog Justina Ćelijskog, kao i od zaveta datih Crkvi prilikom svoje episkopske hirotonije. Bila bi to zapravo izdaja naroda srpskog i prihvatanje svoje večne propasti.

Izdavači pomenutoga teksta, napravivši prethodno, nakon velikog i dugotrajnog nastojanja, raskol u Crkvi, uvode sada pojam „sekte“ (latinskog porekla; slučajno li?), i pokušavaju da „bacajući prašinu u oči“ skrenu pažnju sa zla koje su učinili, na tobožnje formiranje neke „sekte Artemijevaca“.

Oni koji već godinama dosledno slede jeres ekumenizma, koji su ušli u opštenje sa papistima, protestantima, Jevrejima, muslimanima, koji nisu dopuštali i ne dopuštaju da Srpska Crkva istupi iz panjeretičkog konglomerata „Svetskog Saveta Crkava“, optužuju svojim tekstom Episkopa raško-prizrenskog Artemija da „razara jedinstvo Crkve” i da se „odvaja“ od Crkve! Optužuju Episkopa koji se dosledno i po savesti trudi na očuvanju kanonskog ustrojstva i netaknutosti Istinite Vere, i koji takvim svojim činjenjem ostaje u jedinstvu sa Svetim Ocima, Svetim Apostolima i sa svima Svetima, da se „odvaja“ od Crkve!

Nesumnjivo je, međutim, da izdavači ovoga teksta svojim već dugogodišnjem činjenjem suštinski postavljaju sebe izvan Crkve!

Kanoni su sasvim jasni i nedvosmisleni o prestupima koje oni čine, i kazne koje im za to sleduju neće ih mimoići. Glavno nastojanje danas i poziv Srpske Crkve jeste upravo kažnjavanje osvedočenih i javnih bezakonika i prestupnika, kako bi se njihovim uklanjanjem i kažnjavanjem vratio mir i poredak u Crkvu.

U zaključku treba reći da su neosnovane i netačne tvrdnje koje su izneli izdavači prethodno pomenutog teksta, da nema blagodati u činodejstvima koje vrši Episkop Artemije i njegovi klirici, te da Liturgija koju oni služe nije Liturgija, da Sveto Pričešće nije Sveto Pričešće itsl.

Imajući u vidu da te tvrdnje izriču javni i osvedočeni bezakonici i prestupnici, odstupnici od crkvenog Predanja i istinitog Učenja, samo podsmeh i nevericu izazivaju njihove reči.

Poznato je da Bog ne sluša nepravedne i nedostojne, odstupnike i sledbenike jeresi, nego one koji čine volju Božiju.

Poznata je takođe činjenica da u episkopatu ne postoji saglasnost i podrška stavovima i tvrdnjama koje iznose izdavači navedenog teksta, naprotiv.

Neosnovana je dakle i netačna tvrdnja da oni koji su u zajednici i opštenju sa Episkopom Artemijem „navlače na sebe i svoju decu sektaško prokletstvo“.

Ne postoji nikakav razlog za strah i smućenost kod vernika, jer stvari stoje dijametralno suprotno. Upravo su izdavači pomenutoga teksta navukli na sebe mnogo prokletstvo, gaženjem svetih Kanona, sledovanjem jeresi ekumenizma, opštenjem sa jereticima osuđenim od mnogih Sabora Crkve u proteklim vekovima (papistima, protestantima), kao i sa pripadnicima religija koje nemaju nikakve veze sa Hrišćanstvom (nego su mu naprotiv vekovni neprijatelji i gonitelji), učestvovanjem u judejskim obredima, prihvatanjem nepravoslavne eklisiologije, teorije grana, teorije o dva plućna krila, krštenjske teologije, evharistijske eklisiologije, teorije episkopocentričnosti, javnim činjenjem bezakonja i javnim propagiranjem istih…

Stoga smešno i groteskno zvuče tvrdnje iznete u već pomenutom tekstu, kada ih iznose javni i osvedočeni bezakonici i prestupnici, te one predstavljaju samo potvrdu i overu njihovih dela.