Suština je u tome da, dok je svetska ekonomija još nestabilna, politika izvlačenja koristi na račun drugih od strane velikih igrača, ne bi smela biti tolerisana.
Suština je međutim, u tome, što se ovaj Amerikanas ne zalaže za - drugačiju suštinu!
Zašto suština ne bi bila u tome da, politika izvlačenja koristi na račun drugih od strane bilo koga, a posebno velikih igrača, ne bi smela biti tolerisana - zauvek?!
Preporuke:
0
0
2
ponedeljak, 26 oktobar 2009 16:15
Lala
Jen je japanska valuta. Ime kineske valute je JUAN.
Preporuke:
0
0
3
ponedeljak, 26 oktobar 2009 17:41
Aleksandar
Krugman koji je zasluzio Nobela za ekonomiju isto onoliko koliko Obama za mir, nastavlja svoje samozavaravajuce price. On misli da ljudi koji u raznim zemljama odlucuju o vaznim ekonomskim pitanjima stvarno citaju njegove nesuvisle kolumne u propagandistickom pamfletu New York Times i da donose odluke u skladu sa izlivima njegove duboke mudrosti. Eto, samozaludjeni Krugman misli da bolje zna od same Kine kako Kina treba da postupa sa sopstvenom valutom i konacno je odvoji od dolara, sto vec desetinu godina razni americki politicari pokusavaju da navuku Kinu da uradi. Kina je davno provalila marifetluke sa dolarom preko kojih SAD pljacka svet I nasla im je zackoljicu koja amerikance toliko boli da ne prestaju da izrazavaju koliko su iritirani. Pa sad i Krugman nevesto ulazi u istu pricu. U trenutku kada SVI (ukljucujuci EU zemlje, SAD i Japan) teze da umanje vrednost svojih valuta kako bi stimulisali druge zemelje da uvoze njihovu robu kako bi potkrepili svoje ekonomije, eto Kina koja isto to zeli mora da se oznaci kao NEVALJALA. A kad ovo ocito i samom Krugmanu ne prolazi hvata se za slamku SOLIDARNOSTI: kaze ta politika vezivanja juana za dolar najvise pogadja RADNIKE u siromasnim zemljama. Prosto da covek zaplace, jedan americki kapitalisticki propagandista se zabrinuo za radnike iz siromasnih drzava, a Kinu bas briga. Kome su namenjene ove providne floskule? Ocito se Krugman u napadu precenjivanja sopstvene licnosti obraca direktno Kini da je navuce da promeni politiku prema sopstvenoj valuti. Izliv ovakve delusion de grandur zahteva da se pozove hitna pomoc da se pomogne ovom coveku. Ali najludje od svega je da na kraju teksta ovaj amerikanac sebi dozvoljava da moralise kako nije u redu da u doba krize mocne ekonomije izvlace dobit na racun drugih. Ma nemoj, to mora da je u redu samo kada SAD to to neprestano cine.
Preporuke:
0
0
4
ponedeljak, 26 oktobar 2009 18:23
komentar
Sasvim je normalno da kineske vlasti rade u interesu Kine,pa neće valjda da rade u interesu SAD-a.Ako Kinezi mogu da drže nisku vrednost svoje valute u odnosu na druge,i da pri tome ostvaruju visok rast proizvodnje i izvoza,onda je to dobro za Kinu a loše za Zapad.Neće valjda još uvek nerazvijena Kina da ojačava svoju valutu i na takav način da privremeno podiže standard svoga stanovništva,troši rezerve i stvara budžetske deficite.Mi smo ojačali našu valutu pa nam je industrijska proizvodnja skoro na najnižem nivou u zadnjih trideset godina.
Smešna priča ,pa neće valjda u Americi zauvek proizvodnja dolara biti najveća privredna grana.
Preporuke:
0
0
5
ponedeljak, 26 oktobar 2009 18:45
Mitar
Ameri su bili našli alhemisko čudo da od papira prave zlato. SAD su 1945. promovisali dolar za svetsku valutu i štamparija je radila, izvlačili-pljačkali svet a sad su opljačkali svoj narod i gotovo. To je trajalo 50 godina. Dosta. Ništa nije večno pa ni SAD.
Smetaju im kinezi. Smetaju jer se ne daju pljačkati a ne mogu im vojno ništa.
Da ovu krizu će preživeti ekonomski one zemlje koje održe proizvodnju. Kina jevtinom robom održava svoju proizvodnju a povećava i domaću tražnju. Dakle uspeh im je uz znoj i rad zagarantovan.
Ameri su imali oko 80 posto obrta novca u uslugama nema proizvodnje, sve je reklama i marketing. Gotovo sa lagodnim životom na kreditu.
Ta američka ekonomska logika i nauka koja je dobijala Nobela, vidimo sada koliko vredi. Ništa od Amerskih rezona u ekonomiji ne vredi.
Grade socijalizam. Dražava SAD sa nobelovcem
Mu-Barak Obamom i savetnicima koji su doveli do kraha ekonomije SAD uspešno nastavljaju korišćenje štamparije. Stabilizuju i podržavljuju banke doštampanim novcem. Pametno nema šta.
Promašeno, taj papir dolarski sve manje vredi.
Kina,Rusija, Indija i Brazil polakoko prizemljuju ekonomiju SAD. Ko visoko leti........
Za SAD je sada skup raketni štit u Poljskoj i Češkoj. NATO u minusu od 50 milijardi. Kada ste do sada čuli da je za SAD nešto skupo, ili da NATO nema novaca, pa o tome nije bilo govora, štamparija je radila. To je sve unapred potrošeno u onih 14 hiljada milijardi dolara spoljnog duga SAD.
Na berzama u SAD je bio desetostruko veći gubitak od spoljnog duga. To je pljačka naroda SAD. Gotovo.
Sahrana SAD ekonomije i moći je u toku, pred našim očima, polako ali sigurno, ko vidi vidi ko ne vidi videće.
Ishod je jasan.
Preporuke:
0
0
6
ponedeljak, 26 oktobar 2009 18:50
NSPM web
@ Lala
Jen je japanska valuta. Ime kineske valute je JUAN.
Hvala što ste prijavili grešku, ispravljeno u tekstu!
Preporuke:
0
0
7
ponedeljak, 26 oktobar 2009 20:10
Jovan Deroko
Stav Pola Krugmana je zapravo opšti stav današnjih vodećih američkih ekonomskih teoretičara. Krugman pišući za Njujork tajms samo prenosi to opšte nezadovoljstvo u vezi vođenja kineske spoljnotrgovinske politike tj u krajnjoj instanci politike deviznog kursa. Držeći kurs juana na nivou koji joj uz rastuću produktivnost u glavnim eksport granama omogućava sticanje stotina milijardi dolara suficita u razmeni sa svetom, Kina uistinu pravi disproporciju tražnje u svetu i time mnoge industrije u raznim zemljama ostavlja bez posla.
Ali suština je što Kina najveći suficit ostvaruje upravo sa ekonomijom SAD! U pitanju su na stotine milijardi dolara koje kineska privreda svake godine "isisava" iz američkog ekonomskog sistema. Doduše, dobar deo tog novca, Kina vraća u taj isti sistem kroz kupovinu hartija od vrednosti FED-a, ali samo periodično tj. ne svaku godinu. Napr. postoji podatak da upravo kineski novac od njenog suficita plasiran kroz ove vrednosne papire finansira sistem tj budžet američke vojske!
To je glavni razlog što Kina odoleva skrivenim američkim zahtevima da revidira svoju politiku deviznog kursa i time "obeshrabri" narastajući izvoz a "ohrabri" uvoz.
Kada Krugman piše da Kina "uzima" poslove industrijama mnogih zemalja, on to misli samo na SAD i to zbog gorenavedenih razloga jer kad bi Kina stvarno apresirala tj revalvirala (jer se radi o rigidno fiksnom kursu) svoju valutu, opet bi njena privreda "uzimala" poslove industrijama mnogih zemalja zbog nekih drugih razloga koje se ne tiču samo kursa valute.
Zato Krugman govori na glas samo ono što je opšti stav američkog establišmenta ali koji ne sme to pretočiti u bilo kakve "ultimativne" zahteve prema Kini jer bi to imalo velike posledice po ionako rovit svetski finansijski sistem.
Istina mnoge stvari za analitičare bi bile jasnije i lakše za sagledati kada bi kurs juana bio normalno određen, odnosom ponude i potražnje ali CK KP Kine je izgleda odlučio da bi to bilo dosta ranjivo za kinesku ekonomiju.
Preporuke:
0
0
8
ponedeljak, 26 oktobar 2009 21:44
Mladen
Ova mu je legendarna i prosto da se čovek smeje:
U normalnim vremenima, ja bih prvi odbacivao tvrdnje da Kina krade poslove drugim ljudima, ali trenutno je to prosto istina.
Isto kao i tvrdnja da su kretanja deviznih kurseva (ili kako dotični kaže "vrednosti valuta") rezultat ponude i tražnje, a ne špekulativnih aktivnosti gde se zarađuje na kursnim razlikama izazvanih takvim aktivnostima ili u ekstremnim slučajevima frontalnih napada od strane špekulanata i privatnih bankara na valute odabranih zemalja čije resurse i ekonomsku slobodu žele da prisvoje, a koje se za razliku od Kine nisu dobro zaštitile od takvih napada. Obično kao rezultat "neznanja" domaćih vlasti.
Drugo, gosn. nobelovac ne razlikuje unutrašnju i spoljnu vrednost novca, pri čemu unutrašnja podrazumeva kupovnu moć novca na domaćem tržištu (koje jedna suverena zemlja mora štititi od prekomernog ili ničim opravdanog uvoza), dok se spoljna ogleda kroz devizni kurs ili npr. cenu zlata koje običnom čoveku ne znači ama baš ništa, a uz to je redovno predmet monopola i restrikcija. Otprilike kao i kretanje cene dijamanata.
Unutrašnja kao osnov razvoja jedne zemlje i stoga mnogo bitnija, zavisi od:
1) količine novca i kredita u opticaju i načina na koji se oni emituju (reč je naravno o domaćoj valuti)
2) od obima domaće proizvodnje dobara i usluga, jer su upravo roba i usluge ti koji daju vrednost (kupovnu moć) novcu.
Devizni kurs ili spoljna vrednost je bitna samo sa aspekta međunarodnih plaćanja i otplate inostranih dugova. Kao takva posebno dolazi do izražaja u uslovima sveopšte zaduženosti privrede i stanovištva i to devizama kreiranim "iz vazduha" koje se koriste kao moderni vid kolonijalizma. Kada zemlja ima monetarni suverenitet odnosno sama emituje svoj novac (što je prilično retka pojava u modernoj istoriji) i posledično punu uposlenost privrede, radne snage, intelektualnih kapaciteta i prirodnih resursa, devizni kurs postaje periferno pitanje.
Preporuke:
0
0
9
utorak, 27 oktobar 2009 06:15
Troglavski
To sto je Krugman dobio Nobelovu nagradu ne znaci da on nesto zna o ekonomiji.
Pogledajte sta o njemu misle: Peter Sciff,
Marc Faber, Nouriel Roubini
Misle da nikad nista ne uspijeva da predvidi, tj uvijek promasuje u prognozama!
Preporuke:
0
0
10
utorak, 27 oktobar 2009 08:39
Miljko
Verujte, odavno se nisam iskrenije nasmejao. Oni koji godinama profitiraju na drugima, manipulišući ne samo dolarom nego svime i svačime (vojnom silom, naročito) govore kako takvo ponašanje nije u redu. Još malo, pa da se gospodin zaplače nad sudbinom potlačenih. O, Bože, kada će to zlo propasti!?
Preporuke:
0
0
11
utorak, 27 oktobar 2009 17:28
Petrushin
The rumours of the dollar’s death are much exaggerated - Martin Wolf
/.../
In the 1960s, Robert Triffin, a Belgian-American economist, argued that a global monetary system based on the dollar had a flaw: the increased liquidity the world sought would require current account deficits in the US. But, sooner or later, the overhang of monetary liabilities would undermine confidence in the key currency. This view – known as the “Triffin dilemma” – proved prescient: the Bretton Woods system fell in 1971.
Strictly speaking, reserves could be created if the key-currency country merely borrowed short term and lent long term. But, in practice, the demand for reserves has generated current account deficits in the issuing country. In a floating exchange-rate regime reserve accumulations should also be unnecessary. But, after the financial crises of the 1990s, emerging countries decided they needed to pursue export-led growth and insure themselves against crises. As a direct result, three quarters of the world’s currency reserves have been accumulated just in this decade.
Yet this very search for stability risks creating long-run instability. Indeed, Chinese policymakers are worried about the risk to the value of their vast dollar holdings that, on Triffin’s logic, their own policy exacerbates. US policymakers may repeat the “strong dollar” mantra. But this is an aspiration without an instrument. Relevant policy is made by the Federal Reserve, which has no mandate to preserve the dollar’s external value. The only way China’s policymakers can preserve the domestic value of external holdings is to support the dollar without limit, which compromises China’s domestic monetary stability and will prove self-defeating in the end.
u ekonomiju se uopšte ne razumem ali mi se logično čini da ovaj čovek govori samo iz jednog ugla i to iz ugla američkog profita! naprosto mislim da Kina sve to dobro radi kako bi definitivno srušila američku IMPERIJU!
Preporuke:
0
0
13
sreda, 28 oktobar 2009 19:45
Petrushin
u ekonomiju se uopšte ne razumem ali mi se logično čini da ovaj čovek govori samo iz jednog ugla i to iz ugla američkog profita! naprosto mislim da Kina sve to dobro radi kako bi definitivno srušila američku IMPERIJU!
Recimo ovako:
Ja imam stampariju i monopol da stampam koliko hocu novca, ne obaziruci se na rast kolicine roba i usluga na marketu. Vremenom ta roba i usluge postaju bezvrednije tj. dolazi do inflacije!
Kina je ovdje sebe dovela u pat poziciju, jer htjela-ne-htjela mora da kupuje americke dolare, iako zna da ce dolar jednog dana neminovno da devalvira/padne mu vrijednost, samim tim ce pasti i vrijednost njenih "sovereign" fondova, koji su u dolarima (radi se o 50% kineskog GDP-a ili oko $2,000 milijardi). Izracunajte sami koliko je Kina izgubila, ako dolar padne 20%, kao sto se predvidja!
USA to zna i zato se bacila na stampanje novca (quantitative easing), sto ce dovesti do jos veceg pada dolara! Sve dok Kina bude kupovala dolare i USA bondove, stamparije ce da rade prekovremeno!
Cim Kina pocne da steze kaish, dolar ce da okrene u provaliju, a sa njim i kineske rezerve u dolarima!
Zato Kina na sve nacine pokusava da diversifikuje - koliko moze - svoje rezerve, a da istovremeno ne dovede do panike na Marketu i obezvrijedi dolar, a sa njim i svoje rezerve!
Ukratko: Kina trenutno finansira USA ekonomiju jeftinim kreditima, da ne bi doslo do totalnog kolapsa americke ekonomije i finansija!
Toliko je situacija ozbiljna da se poredi sa "transfuzijom" anemicnog bolesnika!
ono sto je najgore po Kinu da njena valuta ne moze da postane preko noci konvertibilna i da ce joj za tako nesto trebati bar desetak godina ako ne i duplo toliko!
Do tada je dolaru osigurana buducnost, ako USA u medjuvremenu ne odluci da joj je bolje/lakse da bankrotira!
Preporuke:
0
0
14
sreda, 28 oktobar 2009 19:52
Igor Jaramaz
Krugman je Kejnzijanac i zamišlja da se ne samo nacionalnom već i međunarodnom ekonomijom da rukovoditi.
Kinesko obaranje jena proizvodi dve stvari:
- "hrani" američku privredu jeftinim dobrima (što je dobro za američkog potrošača)
- osiromašuje kineskog radnika jer je dnevnica koju on dobija za svoj posao realno niža (što oni nadoknađuju mas-proizvodnjom jeftinih potrošačkih dobara koji su puke manje kvalitetne kopije zapadnih brendova)
Sve dok se ne žale kineski radnici i američki potrošači ne pristanu da plaćaju više, Krugman mlati praznu slamu.
Živelo slobodno tržište i kapitalizam, bauk svih "planskih ekonomista" od Njujorka do Šanghaja preko Kumroveca.
Preporuke:
0
0
15
petak, 30 oktobar 2009 19:19
Petrushin
Why the renminbi has to rise to address imbalances By Martin Feldstein
/.../
Unfortunately, the Chinese government has not allowed the renminbi to appreciate. It has kept it pegged at a rate of 6.82 renminbi per dollar. With the dollar falling relative to other major currencies, the fixed exchange rate of the renminbi relative to the dollar has caused the Chinese currency to fall relative to the euro, yen and other currencies. The trade-weighted value of the renminbi has therefore been declining, making Chinese exports more attractive and foreign goods more expensive in China.
The result has been an increase in China’s exports from $276bn in the second quarter of the current year to $325bn in the third quarter. This helps lift GDP and jobs in China but prevents reducing global imbalances.
China’s policy of keeping the renminbi weak means that the US dollar must decline more rapidly against the euro, yen and other currencies to achieve the same overall trade-weighted fall of the dollar. China’s weak renminbi policy therefore not only prevents remedying China’s large current account surplus but also reduces Europe’s exports.
China’s policy of expanding domestic spending while depressing the renminbi will lead to its economy overheating, particularly its manufacturing sector. Allowing the renminbi to rise would shift demand in China from manufacturing to services and prevent inflation. A stronger renminbi would thus reduce China’s domestic imbalance and global imbalances.
The writer is professor of economics at Harvard University
.jpg)
Suština je međutim, u tome, što se ovaj Amerikanas ne zalaže za - drugačiju suštinu!
Zašto suština ne bi bila u tome da, politika izvlačenja koristi na račun drugih od strane bilo koga, a posebno velikih igrača, ne bi smela biti tolerisana - zauvek?!
Smešna priča ,pa neće valjda u Americi zauvek proizvodnja dolara biti najveća privredna grana.
Smetaju im kinezi. Smetaju jer se ne daju pljačkati a ne mogu im vojno ništa.
Da ovu krizu će preživeti ekonomski one zemlje koje održe proizvodnju. Kina jevtinom robom održava svoju proizvodnju a povećava i domaću tražnju. Dakle uspeh im je uz znoj i rad zagarantovan.
Ameri su imali oko 80 posto obrta novca u uslugama nema proizvodnje, sve je reklama i marketing. Gotovo sa lagodnim životom na kreditu.
Ta američka ekonomska logika i nauka koja je dobijala Nobela, vidimo sada koliko vredi. Ništa od Amerskih rezona u ekonomiji ne vredi.
Grade socijalizam. Dražava SAD sa nobelovcem
Mu-Barak Obamom i savetnicima koji su doveli do kraha ekonomije SAD uspešno nastavljaju korišćenje štamparije. Stabilizuju i podržavljuju banke doštampanim novcem. Pametno nema šta.
Promašeno, taj papir dolarski sve manje vredi.
Kina,Rusija, Indija i Brazil polakoko prizemljuju ekonomiju SAD. Ko visoko leti........
Za SAD je sada skup raketni štit u Poljskoj i Češkoj. NATO u minusu od 50 milijardi. Kada ste do sada čuli da je za SAD nešto skupo, ili da NATO nema novaca, pa o tome nije bilo govora, štamparija je radila. To je sve unapred potrošeno u onih 14 hiljada milijardi dolara spoljnog duga SAD.
Na berzama u SAD je bio desetostruko veći gubitak od spoljnog duga. To je pljačka naroda SAD. Gotovo.
Sahrana SAD ekonomije i moći je u toku, pred našim očima, polako ali sigurno, ko vidi vidi ko ne vidi videće.
Ishod je jasan.
Hvala što ste prijavili grešku, ispravljeno u tekstu!
Ali suština je što Kina najveći suficit ostvaruje upravo sa ekonomijom SAD! U pitanju su na stotine milijardi dolara koje kineska privreda svake godine "isisava" iz američkog ekonomskog sistema. Doduše, dobar deo tog novca, Kina vraća u taj isti sistem kroz kupovinu hartija od vrednosti FED-a, ali samo periodično tj. ne svaku godinu. Napr. postoji podatak da upravo kineski novac od njenog suficita plasiran kroz ove vrednosne papire finansira sistem tj budžet američke vojske!
To je glavni razlog što Kina odoleva skrivenim američkim zahtevima da revidira svoju politiku deviznog kursa i time "obeshrabri" narastajući izvoz a "ohrabri" uvoz.
Kada Krugman piše da Kina "uzima" poslove industrijama mnogih zemalja, on to misli samo na SAD i to zbog gorenavedenih razloga jer kad bi Kina stvarno apresirala tj revalvirala (jer se radi o rigidno fiksnom kursu) svoju valutu, opet bi njena privreda "uzimala" poslove industrijama mnogih zemalja zbog nekih drugih razloga koje se ne tiču samo kursa valute.
Zato Krugman govori na glas samo ono što je opšti stav američkog establišmenta ali koji ne sme to pretočiti u bilo kakve "ultimativne" zahteve prema Kini jer bi to imalo velike posledice po ionako rovit svetski finansijski sistem.
Istina mnoge stvari za analitičare bi bile jasnije i lakše za sagledati kada bi kurs juana bio normalno određen, odnosom ponude i potražnje ali CK KP Kine je izgleda odlučio da bi to bilo dosta ranjivo za kinesku ekonomiju.
Isto kao i tvrdnja da su kretanja deviznih kurseva (ili kako dotični kaže "vrednosti valuta") rezultat ponude i tražnje, a ne špekulativnih aktivnosti gde se zarađuje na kursnim razlikama izazvanih takvim aktivnostima ili u ekstremnim slučajevima frontalnih napada od strane špekulanata i privatnih bankara na valute odabranih zemalja čije resurse i ekonomsku slobodu žele da prisvoje, a koje se za razliku od Kine nisu dobro zaštitile od takvih napada. Obično kao rezultat "neznanja" domaćih vlasti.
Drugo, gosn. nobelovac ne razlikuje unutrašnju i spoljnu vrednost novca, pri čemu unutrašnja podrazumeva kupovnu moć novca na domaćem tržištu (koje jedna suverena zemlja mora štititi od prekomernog ili ničim opravdanog uvoza), dok se spoljna ogleda kroz devizni kurs ili npr. cenu zlata koje običnom čoveku ne znači ama baš ništa, a uz to je redovno predmet monopola i restrikcija. Otprilike kao i kretanje cene dijamanata.
Unutrašnja kao osnov razvoja jedne zemlje i stoga mnogo bitnija, zavisi od:
1) količine novca i kredita u opticaju i načina na koji se oni emituju (reč je naravno o domaćoj valuti)
2) od obima domaće proizvodnje dobara i usluga, jer su upravo roba i usluge ti koji daju vrednost (kupovnu moć) novcu.
Devizni kurs ili spoljna vrednost je bitna samo sa aspekta međunarodnih plaćanja i otplate inostranih dugova. Kao takva posebno dolazi do izražaja u uslovima sveopšte zaduženosti privrede i stanovištva i to devizama kreiranim "iz vazduha" koje se koriste kao moderni vid kolonijalizma. Kada zemlja ima monetarni suverenitet odnosno sama emituje svoj novac (što je prilično retka pojava u modernoj istoriji) i posledično punu uposlenost privrede, radne snage, intelektualnih kapaciteta i prirodnih resursa, devizni kurs postaje periferno pitanje.
Pogledajte sta o njemu misle: Peter Sciff,
Marc Faber, Nouriel Roubini
Misle da nikad nista ne uspijeva da predvidi, tj uvijek promasuje u prognozama!
/.../
In the 1960s, Robert Triffin, a Belgian-American economist, argued that a global monetary system based on the dollar had a flaw: the increased liquidity the world sought would require current account deficits in the US. But, sooner or later, the overhang of monetary liabilities would undermine confidence in the key currency. This view – known as the “Triffin dilemma” – proved prescient: the Bretton Woods system fell in 1971.
Strictly speaking, reserves could be created if the key-currency country merely borrowed short term and lent long term. But, in practice, the demand for reserves has generated current account deficits in the issuing country. In a floating exchange-rate regime reserve accumulations should also be unnecessary. But, after the financial crises of the 1990s, emerging countries decided they needed to pursue export-led growth and insure themselves against crises. As a direct result, three quarters of the world’s currency reserves have been accumulated just in this decade.
Yet this very search for stability risks creating long-run instability. Indeed, Chinese policymakers are worried about the risk to the value of their vast dollar holdings that, on Triffin’s logic, their own policy exacerbates. US policymakers may repeat the “strong dollar” mantra. But this is an aspiration without an instrument. Relevant policy is made by the Federal Reserve, which has no mandate to preserve the dollar’s external value. The only way China’s policymakers can preserve the domestic value of external holdings is to support the dollar without limit, which compromises China’s domestic monetary stability and will prove self-defeating in the end.
http://www.ft.com/cms/s/0/9165b8b0-b82a-11de-8ca9-00144feab49a.html
Recimo ovako:
Ja imam stampariju i monopol da stampam koliko hocu novca, ne obaziruci se na rast kolicine roba i usluga na marketu. Vremenom ta roba i usluge postaju bezvrednije tj. dolazi do inflacije!
Kina je ovdje sebe dovela u pat poziciju, jer htjela-ne-htjela mora da kupuje americke dolare, iako zna da ce dolar jednog dana neminovno da devalvira/padne mu vrijednost, samim tim ce pasti i vrijednost njenih "sovereign" fondova, koji su u dolarima (radi se o 50% kineskog GDP-a ili oko $2,000 milijardi). Izracunajte sami koliko je Kina izgubila, ako dolar padne 20%, kao sto se predvidja!
USA to zna i zato se bacila na stampanje novca (quantitative easing), sto ce dovesti do jos veceg pada dolara! Sve dok Kina bude kupovala dolare i USA bondove, stamparije ce da rade prekovremeno!
Cim Kina pocne da steze kaish, dolar ce da okrene u provaliju, a sa njim i kineske rezerve u dolarima!
Zato Kina na sve nacine pokusava da diversifikuje - koliko moze - svoje rezerve, a da istovremeno ne dovede do panike na Marketu i obezvrijedi dolar, a sa njim i svoje rezerve!
Ukratko: Kina trenutno finansira USA ekonomiju jeftinim kreditima, da ne bi doslo do totalnog kolapsa americke ekonomije i finansija!
Toliko je situacija ozbiljna da se poredi sa "transfuzijom" anemicnog bolesnika!
ono sto je najgore po Kinu da njena valuta ne moze da postane preko noci konvertibilna i da ce joj za tako nesto trebati bar desetak godina ako ne i duplo toliko!
Do tada je dolaru osigurana buducnost, ako USA u medjuvremenu ne odluci da joj je bolje/lakse da bankrotira!
Kinesko obaranje jena proizvodi dve stvari:
- "hrani" američku privredu jeftinim dobrima (što je dobro za američkog potrošača)
- osiromašuje kineskog radnika jer je dnevnica koju on dobija za svoj posao realno niža (što oni nadoknađuju mas-proizvodnjom jeftinih potrošačkih dobara koji su puke manje kvalitetne kopije zapadnih brendova)
Sve dok se ne žale kineski radnici i američki potrošači ne pristanu da plaćaju više, Krugman mlati praznu slamu.
Živelo slobodno tržište i kapitalizam, bauk svih "planskih ekonomista" od Njujorka do Šanghaja preko Kumroveca.
/.../
Unfortunately, the Chinese government has not allowed the renminbi to appreciate. It has kept it pegged at a rate of 6.82 renminbi per dollar. With the dollar falling relative to other major currencies, the fixed exchange rate of the renminbi relative to the dollar has caused the Chinese currency to fall relative to the euro, yen and other currencies. The trade-weighted value of the renminbi has therefore been declining, making Chinese exports more attractive and foreign goods more expensive in China.
The result has been an increase in China’s exports from $276bn in the second quarter of the current year to $325bn in the third quarter. This helps lift GDP and jobs in China but prevents reducing global imbalances.
China’s policy of keeping the renminbi weak means that the US dollar must decline more rapidly against the euro, yen and other currencies to achieve the same overall trade-weighted fall of the dollar. China’s weak renminbi policy therefore not only prevents remedying China’s large current account surplus but also reduces Europe’s exports.
China’s policy of expanding domestic spending while depressing the renminbi will lead to its economy overheating, particularly its manufacturing sector. Allowing the renminbi to rise would shift demand in China from manufacturing to services and prevent inflation. A stronger renminbi would thus reduce China’s domestic imbalance and global imbalances.
The writer is professor of economics at Harvard University
http://www.ft.com/cms/s/0/fd4b4852-c4db-11de-8d54-00144feab49a.html